Hanna Kowalewska "Góra śpiących węży" Rodzinne tajemnice

Hanna Kowalewska
Góra śpiących węży
Wyd. Zysk i S-ka
2006
454 strony

Magia prozy Hanny Kowalewskiej wciąż unosi się w moim pokoju. Tym razem za sprawą kontynuacji powieści Tego lata w Zawrociu, czyli Góry śpiących węży. Znowu zajrzymy do starych kątów, odkryjemy kolejne tajemnice. Znów będzie pięknie, ciekawie, choć nieprzyjemnych tematów nie zabraknie.

Na początek przenosimy się do Warszawy. Zawrocie zostaje w rękach Pawła, kuzyna Matyldy, a my wraz z naszą bohaterką lądujemy za kulisami teatru, w którym ona pracuje. Tam wrze niekiedy bardziej niż scenie. Ten i ów postanawia wtrącić się w prywatnie życie Matyldy, przy okazji coś namieszać, zepsuć, zacierając ręce z głupawą satysfakcją, gdy intryga się powiedzie. Ex-faceci i złośliwe koleżanki mogą sporo namieszać. Ktoś inny by się poddał, może w końcu nawet rzucił pracę. Ale nie Matylda. Nasza bohaterka wyciąga pazurki i nie pozostawia wrogo nastawionym złudzeń. Tanio swojej skóry nie sprzeda, to pewne.

Jednak nie tylko teraźniejszość zaprząta głowę właścicielki Zawrocia. Tyle jeszcze pytań pozostało bez odpowiedzi, tak wiele zagadek wymaga rozwiązania. W warszawskim mieszkaniu, w zamkniętym od wielu lat pawlaczu, Matylda znajduje pamiątki po ojcu, jakieś fotografie pełne nieznanych jej twarzy, schowane w kopercie szare guziki od czyjegoś płaszcza. Węsząc tu i tam odkrywa Malinowskich, grupę ludzi, których losy splotły się niegdyś w tym samym domu dziecka, w którym mieszkał także Jan, ojciec Matyldy. To przykre, gdy córka niewiele wie o własnym tacie. Nasza bohaterka najwyraźniej doszła do tego samego wniosku. Ruszając tropem Malinowskich odkrywa kolejne tajemnice przeszłości. Bywają w tej historii momenty piękne, radosne, ale nie brak tych smutnych, niekiedy tragicznych. I szokujących. Rozwiązanie jednej z tajemnic naprawdę mocno wstrząśnie naszą bohaterką. Nawet zapomniane, szare guziki wiążą się z pewną historią, z gatunku tych, które potrafią rozedrzeć serce.

Druga część cyklu Zawrocie jest jeszcze ciekawsza. Bohaterów przybywa, dawne dzieje rodziny wciąż kryją w sobie wiele znaków zapytania. Matylda z detektywistycznym zacięciem zagłębia się w przeszłość. Kim są Malinowscy? Jak naprawdę zginął Jan? Czy to możliwe, że Matylda ma... brata? Pytań jest oczywiście dużo więcej. A każda odpowiedź może zburzyć wyobrażenie kobiety o własnej rodzinie. Zagłębiałam się we własną przeszłość i w przeszłość dwóch najbliższych mi osób. To był zaledwie początek drogi wstecz, a ja już byłam mocno obolała. Jakbym miała w środku coś w rodzaju ledwie zakrzepłych strupów, podobnych do tych, jakie pokrywają dziecięce kolana i łokcie. Dzieci zrywają je, mimo iż wiedzą, że pod nimi jest rana i krople krwi. Boli. Nie będzie można w nocy zasnąć, bo kolano zaogni się od otarć o prześcieradło. Boli. Ale jak tylko pojawi się i stwardnieje nowy strupek, ręka znów wędruje ku kolanom, brudne paznokcie podważają brązowy brzeg i odrywają od ciała[1] - pisze w pamiętniku Matylda, gdy z uporem drąży kolejne bolesne tematy. Jakież to obrazowe, jak prawdziwe.

Autorka początkowo wprowadziła czytelników w świat bohaterki zupełnie nie związany z Zawrociem, przenosząc akcję do Warszawy. Przez moment śledzimy więc Matyldę w otoczeniu, w którym obracała się przed otrzymaniem spadku po babce. Kulisy teatru, które kobieta porównuje do małego miasteczka, gdzie wszyscy o wszystkim wiedzą i uczestniczą we wspólnym życiu - oto codzienność Matyldy. Zawrocie jednak nie daje o sobie zapomnieć. Bohaterka z uporem rozgrzebuje przeszłość, by w finale znaleźć się w posiadłości po babce w dość licznym i niezwykłym towarzystwie.

Styl Kowalewskiej pozostaje ten sam, więc i ta część dostarczyła mi mnóstwo emocji. Nadal jestem pełna podziwu dla językowych umiejętności autorki. W tej sytuacji pozostaje mi tylko jedno. Sięgnąć po kolejny tom.

***

[1] Hanna Kowalewska, Góra śpiących węży, wyd. Zysk i S-ka, 2006, s. 106.

[2] Tamże, s. 43.