Filmowa Barcelona: "Biutiful"

Współczesna Barcelona. Nie ta barwna, turystyczna, zachwycająca architekturą, kusząca luksusowymi sklepami i restauracjami. Alejandro González Iñárritu w filmie Biutiful (2010) opowiada o zupełnie innej Barcelonie, świecie odrapanych wnętrz, mdłego jedzenia, finansowego niedostatku, pracy po 16 godzin dziennie, podrabianych torebek znanych projektantów, podejrzanych układów, niepewnego jutra.

Głównym bohaterem jest Uxbal (w tej roli jak zawsze świetny Javier Bardem), samotny ojciec dwójki dzieci. Z żoną (Maricel Álvarez) musiał się rozstać. Dlaczego? Okaże się z czasem. A skoro już o czasie mowa... Nie ma go niestety zbyt wiele. Uxbal zgłasza się do lekarza zbyt późno. Rak pożera jego organizm, przerzuty nie dają szans na wyleczenie. Chemioterapia może mu pomóc wydłużyć życie do kilku miesięcy, a nie je uratować. Mężczyzna rezygnuje z leczenia skupiając się na tym, by zapewnić byt swoim dzieciom. Zarabia na rozmaite sposoby, głównie dzięki pracy nielegalnych imigrantów. Czasu jest coraz mniej. Boli bezradność jaka towarzyszy przyglądaniu się kolejnym ciosom serwowanym naszemu bohaterowi przez życie. I ludzi.

Biutiful to film, w którym próżno szukać nadziei. To film przytłaczający, bolesny, wzruszający. O przemijaniu, samotności, beznadziei, bezradności, chwytaniu się brzytew, które ranią. Tragedia, której świadkiem jest widz, ma wymiar ogromnie osobisty. Intymny obraz nie pozostawia obojętnym. Dramat Uxbala porusza do żywego. 

Kameralna opowieść Iñárritu pozostaje w widzu na długo. Nie da się wymazać z pamięci kolejnych scen składających się na tragedię ludzi, dla których nie ma jasnych światełek nadziei w ciemnych tunelach, w których tkwią próbując przetrwać kolejny dzień, dla ludzi, którzy egzystują zamiast żyć. 

Biutiful nie jest łatwy do udźwignięcia, ale te nieco ponad dwie godziny seansu to o wiele mniejszy ciężar niż życiorysy jego bohaterów i warto go wziąć na siebie, by otworzyć oczy i serce. Zobaczyć ten świat, którego tak często nie chcemy widzieć, a już na pewno nie chcemy go dostrzec w słonecznej Barcelonie, gdzie pachną owoce morza, kuszą słoneczne deptaki, kolorowe pamiątki, atrakcje rozmaitego rodzaju.

Wróciłam do tego filmu nie ze względu na historię, bo tę już przecież znałam (choć przy okazji przekonałam się, że drugi seans boli tak samo jak pierwszy), ale na miejsce akcji. Na Barcelonę, która przyciąga i odpycha, kusi i zwodzi. Na Ramblę tak chętnie zadeptywaną przez turystów, tę samą, przy której czarnoskórzy imigranci sprzedają szyte azjatyckimi rękoma "oryginalne" torebki znanych projektantów, tę samą, którą uciekają przed policją. Na zaułki dzielnicy Raval - odpychające, obskurne, niepocztówkowe zupełnie.

Poszukiwanie barcelońskich tropów filmowych nie zawsze kończy się na słonecznej plaży. Tu, nawet jeśli plaża się pojawia, to w scenie, która boli. Jak wiele innych w tej produkcji.

zwiastun filmu

Zobacz też:
fotorelacje z wycieczek do Barcelony
książki i filmy z Barceloną w tle