Anna Sakowicz "To się da!" Jak wszystko, to wszystko!

Anna Sakowicz
To się da!
Wyd. Szara Godzina
2016
234 strony

trylogia kociewska, tom 2

W książkach dla kobiet często pojawia się taki motyw wyprowadzki jako panaceum na wszelkie zło. Kobieta się rozwodzi, jedzie na jakieś zadupie, a tam nowa miłość, nowy biznes, po prostu wszystko pięknie i ładnie, a  to wcale nie takie łatwe[1].

Bohaterka powieści To się da! Anny Sakowicz także zmienia miejsce zamieszkania. Co prawda z założenia tymczasowo, ale reszta się zgadza - jest i rozwód, i miłość, i coś, co można by podciągnąć pod biznes, gdyby nie fakt, że nie o biznes tu chodzi, a o pomoc innym. No i faktycznie, łatwo nie jest, choć dość często zabawnie.

Rozkręcona i zakręcona

Jako pisarka, Anna Sakowicz rozkręca się coraz bardziej. Mam wrażenie, że niedawno debiutowała, a tymczasem na rynku pojawiła się jej kolejna książka. Ci, którzy mieli okazję zaprzyjaźnić się z bohaterami przez nią stworzonymi, na pewno się ucieszą, bo To się da! jest kontynuacją wydanej przed dwoma laty powieści obyczajowej Złodziejka marzeń. To nie koniec dobrych informacji, bo w przyszłym roku pojawi się trzecia część opowieści z życia Joanny, której roczny urlop na "jakimś zadupiu" wywrócił życie do góry nogami.

Teoretycznie To się da! można czytać bez znajomość poprzedniczki, bo autorka wyjaśnia akurat tyle, żeby bez trudu można było się połapać kto jest kim i jakie relacje łączą go z innymi. Sama proponuję jednak zacząć tak, jak cykle zaczyna się powinno, czyli od pierwszego tomu. Dlaczego? By móc towarzyszyć Joannie przy pierwszym spotkaniu z Mrówką, Szpilką, Pati... By poznać Piotra nie znając jeszcze jego sekretu. By wybrać się z Aśką na zakupy do sklepu z erotycznymi gadżetami. By dowiedzieć się skąd się wziął idealny pan doktor. Ponadto, jeśli lubicie powieści obyczajowe z dużą dawką humoru, a przy tym niegłupie, nieco refleksyjne i niepozbawione ciepła, to pomijanie Złodziejki marzeń wydaje się nie mieć sensu.

Co dalej?

W tymczasowym miejscu zamieszkania, Joanna ma faceta, ale nie ma pracy. Urlop jej się powoli kończy, czas więc pomyśleć nad tym, co dalej. Wrócić czy zostać? Oto jest pytanie. Kobieta mieszka wraz nastoletnią córką u cioci Zofii na Kociewiu. Jest jej tu dobrze, ale przecież gdzieś tam ma mieszkanie, przyjaciół, nauczycielską posadę, dawne życie. W tym nowym życiu wiele energii poświęca dzieciom z hospicjum, pisze dla nich bajki, spełnia rolę nauczycielki, pomaga oderwać się od codzienności, dodaje otuchy. Ten wątek zaczyna się jednak smutno i choć chwilę wcześniej zaśmiewałam się z bohaterki w butach z ekologicznego zamszu, które przegrały z marcowymi roztopami, to autorka szybko dała mi do zrozumienia, że w jej powieść jest miejsce nie tylko na humor, ale także na ból, strach, na niezgodę na cudze cierpienie, walkę, nadzieję.

Po raz kolejny Anna Sakowicz umiejętnie łączy to co humorystyczne, z tym, co trudne. Zwariowana bohaterka zapewnia czytelnikom mnóstwo rozrywki, ale jej życie to nie tylko zabawne wpadki. Znajdzie się tu także miejsce na przyjrzenie się relacji matki i córki oraz wyjawienie pewnego rodzinnego sekretu, który także nie należy do tych lekkich i przyjemnych.

Z tymi bohaterkami trudno się nudzić!

Anna Sakowicz
fot. Karolina Rambowska

Ten sekret skrywa ciocia Zosia, dziarska staruszka, którą Joanna miała się opiekować, choć z czasem okazało się, że nie wiadomo właściwie kto w tym duecie potrzebuje więcej pomocy.

Znalezione przypadkiem szklane serduszko wywołuje falę wspomnień, a że historia Zofii zdaje się nie mieć właściwego zakończenia, córka Joanny, wpada na pewien szalony pomysł rodem ze szklanego ekranu. Plus dla autorki za to, że poprowadziła ten wątek nietypowo i nie zakończyła przewidywalnym finałem.

Kobiety w tej powieści takie właśnie są. Zwariowane. Największą sympatię wzbudziła we mnie wspomniana Zosia, ale także Joanna oraz jej córka i matka, potrafią narobić sporo zamieszania, rozłożyć na łopatki tekstami, pomysłami i tym, co z owych pomysłów wynika. Sama nie wiem, której przyznać order dla najbardziej zwariowanej postaci, bo każda w pełni na niego zasługuje. Uparte, gadatliwe i przebojowe - czy to razem, czy osobno, bez wątpienia nie pozwalają się nudzić w swoim towarzystwie. Panowie schodzą więc nieco w cień, choć muszę przyznać, że w To się da! pojawił się pewien równie bezczelny co intrygujący typ i mam ogromne nadzieje na to, że w kolejnym tomie mocniej zaznaczy swoją obecność (zwłaszcza, że zgadzam się z nim w ocenie nowego partnera Joanny i liczę na to, że i bohaterka podzieli nasze zdanie).

Kociewskie klimaty

Nie wiem ile z postaci i życia autorki jest w jej powieści, ale podejrzewam, że sporo. Obserwując Joannę, widzę jej twórczynię - z tym samym ogromnym poczuciem humoru, skłonnością do znajdywania się w rozmaitych nietypowych sytuacjach, ale i z wielkim sercem i ciepłem. Sympatię Anny Sakowicz do Kociewia czuć w tej książce wyraźnie. Podobnie jak jej bohaterka, tak i autorka przeprowadziła się w te malownicze regiony i tam zaczęła spełniać swe marzenia. To tylko kilka podobieństw. Na pewno wyłapiecie ich więcej, jeśli choć od czasu do czasu zajrzycie na prowadzonego przez pisarkę bloga Kura pazurem.

W To się da! nawet tytuł jest nawiązaniem do kociewskiej gwary, a powieść zasiedlają tamtejsze blublusie, babory, galameje i... pupy. Całość napisana jest lekko, z humorem, choć korekcie i redakcji zdarzało się zasnąć przy poprawianiu tekstu (na szczęście była równie pojemna i wygodna, co uszkodzona[2]).

Jak wszystko, to wszystko!

Tak, jak niegdyś zaśmiewałam się z cyklu o Judycie Katarzyny Grocholi, tak teraz dobrze się bawię śledząc losy Joanny. Rozczochrane włosy, duże poczucie humoru, dystans do siebie i otoczenia, cięty język, umiejętność mimowolnego stawania się bohaterką scen zabawnych, do tego szczere serce i duża wyobraźnia - oto Joanna, której nie da się nie polubić. Z nią nawet spotkanie w sprawie pracy nie jest nudne, a zwykłe gotowanie ziemniaków... Nieważne. Sami przeczytajcie.

To się da! to powieść na poprawę humoru. Choć miejscami melancholijna, to zawiera sporą dawkę pozytywnej energii. Nie zawsze jest idealnie, nie zawsze tak, jakby się chciało, ale czy to znaczy, że nie może być lepiej, że trzeba osiąść na laurach, spuścić głowę i zwyczajnie się poddać?

Przecież tutaj na Kociewiu prawie każdy mówi "że to się da", obojętnie czego by to dotyczyło. Zawsze się da, więc nie ma się co zamartwiać. Jak wszystko się da, to wszystko[3].

***

Książkę polecam

poszukującym książek lekkich, ale niegłupich

ceniących powieści pełne humoru
chcącym przenieść się choć na moment na Kociewie
ceniącym towarzystwo zwariowanych bohaterek

czytelnikom bloga Kura Pazurem

***

[1] Anna Sakowicz, To się da!, Wyd. Szara Godzina, 2016, s. 64.

[2] Tamże, s. 52.

[3] Tamże, s. 75-76.

***

Zobacz też:

Anna Sakowicz Szepty dzieciństwa - recenzja

Anna Sakowicz Złodziejka marzeń - recenzja  

Anna Sakowicz Żółta tabletka - recenzja

Kura pazurem - blog Anny Sakowicz