Filmowy Rzym: "Zakochani w Rzymie"

Wszystkie zdjęcia pochodzą ze strony: sosmoviers.com

Dziś będziemy zwiedzać Rzym z Woodym Allenem i bohaterami filmu Zakochani w Rzymie. Jedno miasto, kilka opowieści. Podobno w Wiecznym Mieście każda twarz to historia. 

Historia pierwsza

Jack (Jesse Eisenberg) jest młodym studentem architektury. Mieszka ze swoją dziewczyną Sally (Greta Gerwing) w uroczym mieszkaniu na Zatybrzu. Ot, zwyczajna, sympatyczna para. W to zwyczajne, sympatyczne życie wkracza Monica (Ellen Paige), koleżanka Sally, która przyjechała leczyć złamane serce. Im bardziej Sally opowiada o uroku przyjaciółki, tym bardziej Jack podkreśla jak bardzo Monica na niego nie działa. Widz się uśmiecha, bo wie czym to się skończy. Uśmiecha się też John (Alec Baldwin).

John:

a) jest architektem,

b) na studiach mieszkał na Zatybrzu,

c) z racji wieku, doświadczenie z kobietami ma całkiem spore,

d) staje się cieniem Jacka i jego doradcą.

John doskonale zna kobiece gierki i nie ma problemu z przewidzeniem tego, w jakim kierunku potoczy się znajomość Jacka i Moniki. Nietrudno zobaczyć w nim alter ego młodego architekta. Jego przekomarzanie się z Jackiem jest zwyczajnie przeurocze - duży plus całej produkcji.

Historia druga

Leopoldo (Roberto Benigni) jest do bólu przeciętnym mężczyzną, który wiedzie do bólu przeciętne życie ze swoją rodziną, przeciętną do bólu - a jakże. I nagle, jak grom z jasnego nieba, spada na niego ona. Sława. Pod drzwiami koczują dziennikarze, którzy nie odstępują go na krok, gdy tylko opuści on dom. Leopoldo udziela wywiadów, pojawia się w telewizji, ma szofera i odpowiada na pytania w stylu: co pan zjadł na śniadanie lub czy do mycia zębów woli pan pastę czy żel. Staje się celebrytą pełną gębą i jak to zwykle z celebrytami bywa, właściwie nie wiadomo, skąd to nagłe zainteresowanie mediów.

Historia trzecia

Hayley (Alison Pill) do Rzymu pojechała jako turystka. I tu ważna informacja dla wybierających się tam singielek. Czasami warto w bardzo ujmujący sposób zapytać Włocha o drogę. Tak poznała Michelangelo (Flavio Parenti). Teraz ma poznać jego rodziców, a za moment - także i jej familia zjawi się w wiecznym mieście. Następuje zderzenie dwóch różnych światów. Polecą iskry, oj, polecą. W tym zestawie bohaterów warto zwrócić uwagę na męską część rodu. Ojca Hayley (Woody Allen) i ojca Michelangelo (Fabio Armilatio). Panów połączy miłość do opery i pewne nietypowe przedsięwzięcie. 

No i last but not least...

Milly (Alessandra Mastronardi) i Antonio (Alessandro Tiberi) są nowożeńcami planującymi przyszłość w Rzymie. On musi ująć konserwatywną rodzinkę, by dostać pracę, ona ma mu w tym pomóc. Problem w tym, że ona gubi się w mieście szukając fryzjera (za to znajduje pewną gwiazdę filmu, płci męskiej oczywiście, co przyjmuje z zachwytem i trzepotem rzęs), a on w wyniku nieporozumienia zostaje przyłapany przez przyszłych pracodawców z prostytutką (Penélope Cruz). Szczęściem w nieszczęściu jest fakt, że rodzince udaje się wmówić, iż kobieta w kusej, czerwonej kiecce jest jego żoną. 

Przesłanie filmu rysuje się jasno. W Rzymie możliwe są wszelkie miłośne salta, podrygi, cuda i dramaty.

Cudna u Allena jest parodia życia celebrytów, uroczy jest Baldwin z tym swoim uśmieszkiem i dobrymi radami. Cruz jak zawsze zapada w pamięć, choć jej postać nie jest aż tak charyzmatyczna jak María Elena z Vicky Cristina Barcelona. Zjawia się i sam Allen, w swej neurotycznej, irytująco-fascynującej postaci. Ciekawie wypada Ellen Paige z tymi wielkimi oczyma i niewinną minką.

Jak to u Allena, jest prześmiewczo, absurdalnie, a postaciom nie można odmówić kolorytu. Mamy to bohaterów włoskich i amerykańskich, przedstawicieli różnych pokoleń, różnych sfer i różnych wartości. Fajnie, z pomysłem, ale nie do końca wykorzystanym. To nie jest film z rodzaju tych, o którym mówi się znajomym z wypiekami na twarzy, tłumacząc, że po prostu MUSZĄ go obejrzeć. Pozostawia niedosyt. Nie nudziłam się, ale i nie wciągnęłam. Miło się oglądało. Tyle.

Najbardziej zauroczył mnie Rzym. Ciepły, klimatyczny, zachęcający do odwiedzin teraz, zaraz, natychmiast, już! Rozkochało mnie w sobie zwłaszcza Zatybrze. Ciekawe, czy uda mi się kiedyś znaleźć ławkę Johna. 

Przyznaję, że Vicky Cristina Barcelona oraz O północy w Paryżu podobały mi się bardziej.  Ten pierwszy ujął mnie przede wszystkim historią i energią, ten drugi pomysłem i klimatem. Zakochani w Rzymie są miłą, humorystyczną odskocznią od codzienności, ale raczej już do tego filmu nie wrócę. Wspomniane dwa wcześniejsze filmy, mam wpisane w repertuar na stałe.

zwiastun filmu

*** KSIĄŻKI I FILMY O RZYMIE ***