Dlaczego Hannibal został kanibalem?

[źródło]

Nikt nie rodzi się milionerem w lexusie, sławnym piosenkarzem, na widok którym nawet eleganckim damom spadają stringi czy biznesmenem, który z wysokich pięter wieżowców Manhattanu spogląda na bezkres swoich możliwości. Na taki sukces trzeba sobie zapracować. Ciężką pracą, ciężkim kieszonkowym od tatusia lub ciężkim przekrętem. Nim sława, chwała i pieniądze postawią ci dom i wypolerują karoserię luksusowego wozu, słodki ciężar musi spocząć na twoich ramionach. Później będziesz już tylko odcinać kupony, a co jakiś czas niespokojnie oglądać się przez ramię. Bogactwo lubi mieć interesownych przyjaciół i bezinteresownych wrogów.

Nikt też nie rodzi się genialnym psychiatrą, który w ramach hobby i odstresowania się po wizytach pacjentów, rusza w teren zostawiając po sobie fantazyjnie wystylizowane trupy, male dzieła sztuki makabrycznej pozbawione podrobów. Nasz psychiatra jest bowiem nie tylko świetnym badaczem ludzkich dusz, ale także koneserem ludzkich ciał. Doskonałym rzeźnikiem kompletnie pozbawionym skrupułów, ale i miłośnikiem wykwintnej kuchni.

[źródło]

Zastanawialiście się jak to się stało, że Hannibal stał się Hannibalem-Kanibalem? Jeśli znacie książki Thomasa Harrisa lub serię filmów z Anthonym Hopkinsem w roli głównej, to na pewno wiecie jakie były początki psychopaty gustującego w ludzinie. Nie ten przypadek mnie jednak ciekawił. 

Serial Hannibal Bryana Fullera przykuł moją uwagę nazwiskiem pewnego aktora. W postać tytułowego bohatera wcielił się Mads Mikkelsen, którego wielbię bardziej niż sorbet cytrynowy i tylko nieco mniej niż powieści Murakamiego. Ponieważ Hopkins jako Hannibal Lecter jest absolutnie genialny, Duńczyk staną przed nie lada wyzwaniem. Bądźmy szczerzy: tylko Niemen dobrze zaśpiewa utwory Niemena, a tylko Hopkins Hanibala nie gra, a nim się staje. Można z tym konkurować? Teoretycznie nie. W praktyce - jak najbardziej. Mads dokonał tego, czego nawet ja - wierna fanka - po nim się nie spodziewałam. Jego kreacja jest po prostu niesamowita. Ciarki przechodzą. A nawet przebiegają i widzem telepie tak, jakby sam za chwilę miał się stać składnikiem wyjątkowego foie gras. 

Smacznego!
[źródło]

Wydawało mi się, że pierwszy sezon jest świetny. Tak. Jest. Ale gdzież mu tam do sezonu drugiego. Każdy odcinek jest jak małe dzieło sztuki. Dopracowane od warstwy wizualnej po muzyczną, od aktorstwa po klimat. O wyobraźni twórców dyskutować nie chcę. Po każdym odcinku wydawało mi się, że niczego bardziej makabrycznego już nie wymyślą. Człowiek małej wiary i kiepskiej wyobraźni ze mnie, choć być może akurat w tym przypadku dobrze to o mnie świadczy.

Nie wiem czy twórcy serialu sięgną do przeszłości Hannibala, czy wygrzebią smaczki trudnego dzieciństwa i niełatwej młodości, ale mniejsza o to. Ja już znam jego historię i choć nie sięga ona czasów, kiedy Lecter nosił pieluchę, ani nawet tych, gdy na twarzy pojawił mu się trądzik, to tłumaczy ona skąd na menu psychiatry znalazły się ludzkie organy. 

[źródło]

A było to tak...

Nie tak dawno, dawno temu, Svend i Bjarne pracowali jako rzeźnicy. Niełatwa to praca, zwłaszcza, gdy stosunki z szefem są napięte jak gumka majtek w rozmiarze M, na facecie z dwudziestoma kilogramami nadwagi. W końcu panowie mówią dość! Zwijają manatki i choć śmierdzą raczej padliną niż groszem, udaje im się założyć własny biznes. Zamawiają orkiestrę, dobierają serwetki, przygotowują wielkie otwarcie, czekają na tłum ludzi, a ten... nie nadchodzi. Svend poci się intensywniej niż zwykle, wrzeszczy głośniej, a że jego styl i charakter są nieco odpychające (doceńcie w tym miejscu moją delikatność), to klienci nie przybędą ani tego dnia, ani następnego.

Widmo upadku raczkującej firmy rzuca coraz mocniejszy cień. I tu z pomocą przychodzi przypadek w osobie elektryka, który zatrzasnąwszy się w chłodni po kilku godzinach wygląda prawie jak świnka, a smakuje... No właśnie. Ludzie oszaleli na punkcie nowych produktów, lecz elektryk, choć tłuściutki, to jednak szybko się kończy. Skąd wziąć kolejną porcję mięska?

[źródło]

Jeśli jesteście ciekawi, co wspomniana historia ma wspólnego z Hannibalem, to śpieszę Wam donieść, że jest to fragment komediodramatu Zieloni rzeźnicy, a Mads Mikkelsen wcielił się w rolę Svenda. Zapewne już Wam świta to, co chcę przekazać, a jeśli chcecie wiedzieć więcej, zachęcam do obejrzenia filmu Andersa Thomasa Jensena. Szczypta czarnego humoru, Mads w koszmarnej stylizacji, odrobina ciepła, nieco makabry, krótko mówiąc - całkiem przyzwoita porcja rozrywki, którą możecie się poratować przed pojawieniem się trzeciego sezonu serialu.

Zieloni rzeźnicy - zwiastun filmu