Wspomnień garść pierwsza, czyli lato w Hiszpanii

Jedni pytali o plany wakacyjne z sympatią, inni się dziwili: znowu ta Hiszpania? Tak. Znowu. I po raz kolejny wracam oczarowana jej różnorodnością i energią. Nie jestem w stanie oddać wszystkich wrażeń towarzyszących mi podczas wyjazdu, atmosfery fiesty w Barcelonie, senności sjesty w Murcji, magii trasy z Murcji na Saragossę, smaku fig prosto z drzewa czy klimatu pewnego baru w Saragossie, ale mam nadzieję, że uda mi się przekazać wam moją radość i zachęcić do poznawania Hiszpanii.

Zapraszam na pierwszą garść wspomnień z minionego urlopu.

Trzecia w nocy. Ledwie zdążyliśmy przyłożyć głowy do poduszek, a budzik wyrwał nas ze snu. Nie ma jednak czasu na marudzenie. Zostawiamy za sobą Bieszczady i kierujemy się na krakowskie Balice. Odprawa idzie sprawnie, lot przy pięknej pogodzie zapewnia mnóstwo estetycznych wrażeń. Nie pomaga mi to w czytaniu zabranej ze sobą lektury, podobnie jak komentarze starszej pary siedzącej tuż za nami. Ze wszystkich teorii dotyczących widzianego świata, w głowie utyka mi przede wszystkim ta dotycząca śniegu. Lecimy akurat nad wysokimi, ośnieżonymi szczytami Alp. Pan jest z rodzaju tych wszechwiedzących i chętnie dzieli się swą wiedzą ze współtowarzyszką, w tym wypadku tłumacząc jej powód występowania śniegu na szczytach gór. Otóż jak wiadomo słońce świeci z góry, więc na szczytach jest ciepło i śnieg nie ma prawa tam leżeć. Wyjaśnienie tego zjawiska może być tylko jedno. Coś chłodzi owe szczyty od dołu... Niestety nikt nie zapytał co, w związku z tym pozostajemy w nieświadomości do dziś. 

Lądowanie w Gironie, dojazd do Barcelony, szukanie hotelu - niecierpliwie przebieram nogami, bo chciałabym już teraz, natychmiast ruszyć na podbój miasta. Mieszkamy w Catalonia Park Güell. W klimatyzowanym (cóż za ulga!) pokoju zmywamy z siebie podróżniczy kurz i pot. Zaglądam przez okno i z zachwytem zawieszam spojrzenie na wzgórzu Tibidabo.

Droga do hotelu jest o tyle ciekawa, że nie brak na niej street artu, który aż prosi się o uwiecznienie. Wejdzie mi to w nawyk i w każdym kolejnym mieście będę przystawać przy muralach, by zapisywać je na kartach pamięci.

W Barcelonie spędzamy dwa i pół dnia. Tak się wspaniale składa, że blisko naszego hotelu przejeżdża autobus V17, który dociera na, niedawno otwarty dla turystów, fantastyczny punkt widokowy. Dotarcie na Turó de la Rovira pozwala na wyjątkowe spojrzenie na miasto. Panorama 360º robi wrażenie, a odległość od centrum sprawia, że nie ma tu takiego tłoku, jak w innych atrakcyjnych miejscach Barcelony.

Zaglądamy w stare kąty. Przyjemnie jest się przespacerować znanymi ścieżkami, usiąść w jednym z barów, zjeść tapas, napić się lokalnego piwa.

Ku mojej radości, w Barcelonie właściwie nie ma nachalnych sprzedawców selfie sticków i innych cudów nie tylko, nomen omen, na kiju. Za to nie brak artystów rozmaitej maści. Posiedzenie przy Estrelli Damm i tapasach uprzyjemnia nam grupa Brazylijczyków.

Drugi dzień zaczynamy nad morzem. Gigantyczna krewetka posyła nam swój uroczy uśmiech, słońce przypieka tak, że skóra zaczyna skwierczeć, a my, po pośpiesznym śniadaniu, ustawiamy się w kolejce do... kolejki.

Gondola przewozi turystów z portu na Wzgórze Montjuic. Koszt biletu w jedną stronę to 11 euro i tak na szybko, jestem w stanie wymienić kilka innych sposobów na ciekawsze pozbycie się takiej kwoty z portfela.

Wożę ze sobą książkę o Barcelonie, która zapowiada się ciekawie, ale chwilowo przegrywa z widokami.

Uwielbiam Wzgórze Montjuic, pełne parków, alejek, ławek, uroczych zakamarków, rzeźb, fontann, latarni itp. Mogłabym błądzić tu godzinami. To świetnie miejsce dla tych, którzy szukają odpoczynku od zgiełku wielkiego miasta.

Tak naprawdę mam jednak inny cel niż spacerowanie po parkach. Moim głównym celem jest... cmentarz. To właśnie na cmentarzu Montjuic została pochowana mama Daniela Sempere, bohatera Cienia wiatru. Zarówno nowa część, jak i stara, robią wrażenie. Nigdy nie byłam na nekropolii tego typu.

W starej części oprócz krypt znajdują się też nagrobki zdobione rzeźbami. Wiele z nich robi spore wrażenie.

Cmentarz jest ogromny! Wędrujemy alejkami wiele godzin, a udaje nam się zobaczyć jedynie część. Zupełnie zapominamy o upływie czasu, czego efektem jest zderzenie się z...zamkniętą bramą. Okazało się, że w chwili, gdy chcieliśmy opuścić nekropolię, była ona zamknięta od ponad godziny. Przeczołgałam się pod jakimś szlabanem, licząc na to, że za nim jest droga do świata żywych, co zwróciło uwagę ochrony. Po krótkiej wymianie zdań (oni ni w ząb angielskiego, my kaleki hiszpański), mąż dołączył do mnie i wyszliśmy poza teren cmentarza. Ufff... Muszę przyznać, że wyobraźnia zdążyła już zacząć działać, a wizja nocy spędzonej między kryptami nie napawała optymizmem.

Po tej przygodzie byliśmy zgodni - czas napełnić żołądki. Wieczór upływa nam pod znakiem sangrii, paelli i mojego ulubionego tapa - patatas bravas, choć muszę przyznać, że smak potraw w Los Tarantos niestety nie spełnia naszych oczekiwań.

Dzień trzeci należy do Gaudiego. W końcu decydujemy się na zwiedzanie budynku Casa Milà. Wybieramy opcję full - zwiedzanie dzienne i nocne. Nie jest to tania sprawa, bo taki podwójny bilet to koszt 39,50€ dla dorosłych i 19,75€ dla dzieci w wieku 7-12 lat, ale moim zdaniem - warto raz zaszaleć.

Co ciekawe, nie wszystkie piętra budynku można zwiedzać. Część budynku zajmują biura, a część... mieszkania. Wciąż mieszka tu pięć rodzin, które płacą śmieszne pieniądze za czynsz (500€ za miesiąc!), choć dzielnica jest luksusowa, metraż spory, a sam budynek uważany jest za najbardziej dojrzały projekt Gaudiego i jest jedną z wizytówek Barcelony. Dawne hiszpańskie prawo nie pozwalało na uprzejme poproszenie rodzin o opuszczenie budynku. Nowe sprawia, że mieszkań nie można dziedziczyć. Brzydko rzecz ujmując - pozostaje kwestią czasu, kiedy wszystkie mieszkania zostaną opuszczone. 

Nocne zwiedzanie z przewodniczką (dostępne w języku angielskim lub hiszpańskim) okazuje się strzałem w dziesiątkę. Przewodniczka przybliża nam najciekawsze i najważniejsze kwestie związane z budynkiem i jego autorem, a na końcu oglądamy iluminację na dachu La Pedrery (druga nazwa Casy). Przy wyjściu czeka na nas coś słodkiego oraz kieliszek cavy. 

Pomiędzy zwiedzaniem dziennym, a nocnym La Pedrery, robimy sobie długi spacer po dzielnicy La Ribera, który kończymy na plaży.

Dzień czwarty spędzamy częściowo na lotnisku (jeśli wypożycza się po raz pierwszy samochód na lotnisku El Prat, to można dostać kolorowego zawrotu głowy), a częściowo w nadmorskim raju, czyli Tarragonie. 

Miasto to leży w południowej Katalonii i bez trudu można tam dotrzeć z Barcelony, nawet jeśli nie ma się do dyspozycji czterech kółek.

Piękne widoki, urocza starówka, pozostałości z czasów rzymskich, nowa część także całkiem przyjemna, port niezatłoczony, plaża też, a woda ciepła jak zupa. Jeśli miałabym się wybrać na dłuższy wypoczynek i plażowanie, to wybrałabym Tarragonę.

A tu - ćwiczenia. Tak powstają castells, wieże z ludzi.

Trudno nam stąd wyjechać. Słońce zachodzi, gdy wskakujemy na autostradę do Walencji.

Dzień piąty - Walencja. Upał kosmiczny, a nas miasto nie porywa. Może zaczynamy zwiedzanie od złej strony, ładując się w tę nowszą, bardziej hałaśliwą, nieprzyjemną część. Gdy w końcu docieramy do katedry, zmęczeni stwierdzamy, że nie jest to miasto, które podbije nasze serce.

Na szczęście, nim całkiem załamiemy ręce i będziemy myśleć tylko o ucieczce gdzieś indziej, przypadkiem trafimy do bardzo ciekawego muzeum. L'Iber, Museo de los soldaditos de plomo. Stale powiększające się muzeum powstało z inicjatywy prywatnej. Można w nim obejrzeć przede wszystkim miniaturowe figury z różnych epok historycznych, często tworzące sceny - czy to historyczne, czy to życia codziennego. Świetna sprawa! Gdyby nie fakt, że tego dnia chcieliśmy zajrzeć w jeszcze jedno miejsce - mogłabym tam siedzieć o wiele dłużej. 

Podoba nam się także dworzec kolejowy.

A ja co krok przystaję, by sfotografować murale. Street art jest tu fantastyczny!

Na koniec dnia docieramy do Miasteczka Sztuki i Nauki. Już z zewnątrz prezentuje się świetnie, a ja mam problem z podjęciem decyzji, czy następnego dnia kierować się od razu na Murcję, czy zwiedzić miasteczko. Ostatecznie zostajemy przy pierwotnym wariancie.

O tym, czy było jechać dalej, napiszę Wam w kolejnej notce. 

*** FOTORELACJE Z PODRÓŻY ***

*** FOTORELACJE Z PODRÓŻY DO HISZPANII ***