Chris Carter "Nocny prześladowca" Istne piekło...

Chris Carter
Nocny prześladowca
Sonia Draga
2015
376 stron

cykl z Robertem Hunterem, t. 3

Jest powód, by się bać. O poczucie bezpieczeństwa niełatwo. Jeśli poczujesz na sobie jego wzrok, jeśli z ciemności dobiegnie cię jego szept, wówczas będzie już za późno.

Całe mieszkanie spowijała cisza, którą przerywało jedynie głośne tykanie zegara w kuchni. Sprawdziła raz jeszcze okna i drzwi, wszystko pozamykane.

(...) wróciła do sypialni, raz jeszcze rozejrzała się dookoła, oparła kij o szafkę nocną i wskoczyła pod kołdrę. Kiedy zamknęła oczy, poczuła nagle jak jeżą jej się wszystkie włosy na ciele. Do głosu doszedł jakiś dziwny, niewytłumaczalny instynkt. Miała nieodparte wrażenie, że nie jest w tym pokoju sama. Był tu ktoś jeszcze, I wtedy usłyszała to. Nie kolejne dobiegające spoza jej pokoju kliknięcie, ale szorstki szept dochodzący z jedynego miejsca, którego nie przeszukała.

- Zapomniałaś sprawdzić pod łóżkiem[1].

Zwłoki znalezione na zapleczu nieczynnego sklepu mięsnego przedstawiały makabryczny widok, choć nie dostrzeżono na nim oznak przemocy fizycznej. Przyczyny zgonu do tej pory nie stwierdzono. Na jej ciele nie znaleziono śladów krwi, ran po kulach, nożu, obrażeń głowy, klatki piersiowej czy krwiaków na szyi, które mogłyby sugerować uduszenie. Żadnych urazów poza jednym: morderca zaszył kobiecie usta i wargi sromowe. Niedbale. Grubą nicią[2].

Uzupełnieniem tego makabrycznego obrazka niech będzie fakt, że kobieta żyła, gdy jej kat tworzył swe upiorne krawieckie dzieło. A i na tym jeszcze nie koniec. Zaszyte krocze kryje w sobie makabryczną niespodziankę, która kosztować będzie życie trzech osób i nie będzie ostatnim popisem chorej wyobraźni psychopaty nocą przemierzającego ulice Los Angeles w poszukiwaniu kolejnej ofiary. Psychopaty o nieustalonej tożsamości, nieodgadnionej motywacji, poruszającego się bezszelestnie i pomysłowego tak dalece, że jego kolejne koncepcje zaskoczą nawet pracowników wydziały zabójstw zajmujących się najbardziej szokującymi sprawami.

Nocny prześladowca Chrisa Cartera jest trzecim tomem mrożącego krew w żyłach cyklu z Robertem Hunterem w roli głównej. Ten specjalista od przypadków trudnych, mordów brutalnych, psychopatów nieobliczalnych tak dalece, że niekiedy trudno wierzyć w to, iż nie są oni nieuchwytni, zblednie niejednokrotnie prowadząc sprawę morderstw kobiet w Mieście Aniołów. Najwyraźniej morderca wziął na cel śliczne brunetki o artystycznych duszach, pomysł ten jednak nie przybliża ani o krok rozwiązania zagadki, a nawet jeśli zwyrodnialec poczuje się zagrożony, uczyni go to jedynie bardziej niebezpiecznym.

W tym samym czasie, gdy Robert Hunter prowadzi śledztwo dotyczące znalezionych w sklepie mięsnym zwłok o nieustalonej tożsamości, prywatna detektyw Whitney Meyers bada sprawę zniknięcia młodej kobiety. Brunetki. Artystki. Trzeba dodawać coś więcej? Z uwagi na to iż obydwa dochodzenia mają niepokojące punkty wspólne, ścieżki Huntera i Meyers niejednokrotnie się przetną.

Chris Carter, Wrocław 2016

Chris Carter to mistrz manipulowania emocjami czytelników. Krótkie rozdziały kończy cliffhangerami, co sprawia, że żaden moment nie jest dobry na to, by przerwać lekturę. Dla przykładu, zakończenia trzech pierwszych rozdziałów:

...przerwał i poczuł, jak serce zaczyna szaleć mu w piersi, a oczy robią się coraz większe z przerażenia. - O mój Boże...[3]

- Co? - odwrócił się gwałtownie do Garcii. Ten ze zdziwieniem obserwował, jak w sekundzie zmienia się wyraz twarzy Huntera[4].

- Pani doktor, co tu się dzieje, do cholery? - spytał Hunter.

- Istne piekło...[5]

Zaczynanie Nocnego prześladowcy tuż przed snem nie jest więc najlepszym pomysłem, zwłaszcza gdy czytelnik należy do mocno przeżywających to, co dzieje się na kartach książki, albo jest brunetką-artystką, która tej nocy będzie spała sama. I nie ważne jest, czy mieszka ona w domu, bloku czy apartamencie ze stróżem, kamerami, alarmami i innymi cudami mającymi stworzyć złudzenie bezpieczeństwa. Gdy morderca upatrzy sobie cel, nic go nie powstrzyma. To nie jest historia dla ludzi o słabych nerwach.

Dynamiczna akcja, zawieszanie jej w sytuacji podwyższonego napięcia, krótkie rozdziały, przewaga dialogów nad opisami, zwięzłość charakterystyk - to wszystko sprawia, że Nocnego prześladowcę czyta się szybko, ze wstrzymanym oddechem, za to szybciej bijącym sercem (oczywiście poza tymi chwilami, kiedy serce na moment zamiera, a i takich nie brakuje). Wyobraźnia działa na pełnych obrotach, a co wrażliwsi czytelnicy (a zwłaszcza czytelniczki!) być może będą musieli na moment przerwać lekturę, by uspokoić nerwy (ja musiałam). I wcale nie chodzi o sceny pełne bezpośredniej przemocy - te w thrillerze Chrisa Cartera prawie nie występują. Autor stawia na zwroty akcji i budowanie napięcia, a to sprawia, że czytelnik albo z sercem w gardle czeka na to, co lada moment może się wydarzyć, albo widzi efekt działań psychopaty, wymagający zwykle szybkiej reakcji bohaterów. Dynamizm fabuły usypia czujność czytelników. Wrzucenie ich w wir zdarzeń sprawia, że łatwo im przeoczyć wskazówki pozwalające na wytypowanie mordercy i odkrycie jego motywacji.

Nocny prześladowca pisany jest w trzeciej osobie, a wszechwiedzący narrator co jakiś czas pokazuje nie tylko te sceny, których świadkiem jest Hunter. Uczestnictwo w wydarzeniach stających się udziałem różnych postaci, pozwala spojrzeć na tę historię z rozmaitych perspektyw. Czytelnik jest świadkiem zdarzeń, które inni bohaterowie obejrzą jedynie na ekranie, widzi to moment porwania, to znów śmierć którejś z ofiar, towarzyszy Hunterowi i jego partnerowi Garcii, by po chwili prowadzić śledztwo wraz z Meyers. To jeszcze jeden udany sposób Chrisa Cartera na zdynamizowanie akcji.

Pogoń za zabójcą, strach towarzyszący kolejnym makabrycznym odkryciom, śledztwo najeżone trudnościami, czas, którego ciągle jest za mało i niebezpieczeństwa, których dla odmiany jest zbyt wiele, oto z czego składa się Nocny prześladowca. Pomysłowość mordercy szokuje, a jego psychologiczny portret jest na tyle dopracowany, że trudno oprzeć się wrażeniu, że taka historia mogłaby się wydarzyć naprawdę (choć ze wszelkich sił próbuje się taką wizję od siebie odsunąć). Różnorodność życiowych doświadczeń, przeżyte traumy, emocje, z którymi niełatwo sobie poradzić, mogą sprawić, że człowiek przekracza granicę człowieczeństwa, zza której nie ma już powrotu. Chris Carter, jako psycholog kryminalny Biura Prokuratora Stanu Michigan ma na swoim koncie wiele przeprowadzonych przesłuchań, także i seryjnych morderców. Po lekturze Nocnego prześladowcy, nawet nie chcę wiedzieć, z jakimi mrocznymi typami miał do czynienia w swej psychologicznej karierze. 

Tu żaden ruch nie jest przypadkowy. Wszystko sobie dokładnie przemyślał. I właśnie dlatego jest tak cholernie niebezpieczny[6].

***

Książkę polecam

miłośnikom thrillerów

wielbicielom dynamicznej akcji

czytelnikom o mocnych nerwach

szukającym książek o seryjnym mordercy

AC/DC Back in Black

***

[1] Chris Carter, Nocny prześladowca, przeł. Katarzyna Procner-Chlebowska, Wyd. Sonie Draga, 2015, s. 191.

[2] Tamże, s. 9.

[3] Tamże, s. 11.

[4] Tamże, s. 14,

[5] Tamże, s. 16.

***

*** ZOBACZ POZOSTAŁE NOTKI O CHRISIE CARTERZE ***