Ewa Ostrowska "Bez wybaczenia" Zbrodnie, których wybaczyć nie można

Ewa Ostrowska
Bez wybaczenia
Wyd. Skrzat
2009
360 stron

Większości książek nie da się opisać jednym słowem. Tego problemu nie miałam w przypadku ostatnio czytanej pozycji. Już po kilkunastu stronach nasunęło mi się jedno określenie i z każdą kolejną stroną upewniałam się, że jest ono jak najbardziej na miejscu. Wstrząsająca. Taka jest powieść Bez wybaczenia autorstwa Ewy Ostrowskiej.

W Fabianowie popełniono brutalne morderstwo. Ofiarą jest nastolatka. Dziewczyna przed śmiercią była wielokrotnie gwałcona i torturowana. Wszyscy w miasteczku są zszokowani okrucieństwem zbrodni. Matki boją się o bezpieczeństwo swoich córek. Taki przypadek należy potraktować poważnie. Problem w tym, że ustalenie tożsamości ofiary jest sporym problemem. Nikt nie zgłasza zaginięcia dziewczyny, żadna szkoła nie przyznaje się do braku uczennicy w szkolnej ławce, a prokurator robi wszystko, by zajmującemu się śledztwem podkomisarzowi utrudnić prowadzenie sprawy. 

Podkomisarz wraz z dociekliwą anatomopatolog postanawia dyskretnie wziąć sprawę w swoje ręce i mimo piętrzących się trudności dociec prawdy. Bohaterowie staną przed poważnym wyzwaniem, gdy okaże się że w całą aferę zamieszani są synowie znaczących osobistości Fabianowa, chronieni bogactwem i pozycją swych ojców.

Ewa Ostrowska jest autorką ponad trzydziestu książek dla dzieci i młodzieży. Czytelnikom dorosłym znana jest z powieści obyczajowych i thrillerów. W swych książkach nie stroni od trudnych, bolesnych tematów. Bez wybaczenia jest nieźle napisanym thrillerem psychologicznym. Książka wciąga od pierwszych stron i trzyma w napięciu aż do końca. Mimo iż od początku wiemy kto jest sprawcą okrutnej zbrodni, w żaden sposób nie zmniejsza to emocji towarzyszących podczas lektury.

Autorka potrafi przekonująco przedstawić emocje targające bohaterami. Strach zgwałconej dziewczyny, bezduszność psychopatycznego nastolatka, jego ironiczny śmiech, cierpienie matek tracących swe dzieci, żądza zemsty, wyrachowanie skorumpowanych przedstawicieli władz, zimne kalkulacje, palące wyrzuty sumienia, wszechobecny ból, te i wiele innych emocji nie mogą pozostać bez wpływu na czytelnika. Sposób w jaki psychopatyczny młody mężczyzna omotał swoich kolegów do tego stopnia, by gotowi byli oni popełnić morderstwo ze szczególnym okrucieństwem naprawdę przeraża. Takie bezduszne postępowanie, żądzę krwi, zadawania bólu bezbronnej ofierze trudno wytłumaczyć w racjonalny sposób. Czytelnik jest świadkiem przemiany grupy nastolatków w sadystyczne potwory. Świadomość tego, iż są to potwory bezkarne, chronione pozycjami, wpływami i pieniędzmi swych ojców, zaburza poczucie bezpieczeństwa zwykłych mieszkańców. Trudno o sprawiedliwość w tak skorumpowanym świecie.

Bez wybaczenia nie jest książką dla każdego. Mroczna, przygnębiająca atmosfera, brutalne opisy zbrodni, rozpacz i przerażenie skrzywdzonych ludzi oraz okrucieństwo młodych psychopatów co wrażliwszych czytelników mogą pozbawić snu na kilka kolejnych nocy, podobnie jak dzielnego podkomisarza zajmującego się sprawą. Obraz zmasakrowanego szczupłego ciała, pozbawionego twarzy, gdyż twarz ofiary została zmiażdżona i była jakby wepchnięta w czaszkę; wklęsła misa wypełniona dawno zakrzepłą krwią, z wyłupionymi gałkami ocznymi, posiniałymi mięśniami, galaretowatą masą, zębami wbitymi w kości potylicy, prześladował Damiana Halickiego nawet w dzień, a  jego sny zmieniał w koszmar.*

Język powieści jest mocny. Postaci są wyraziste, targające nimi emocje dobrze wyczuwalne. Mam jednak kilka zarzutów. Dialogi brzmią niekiedy sztucznie. Zwłaszcza rozmowy matek skrzywdzonych dziewczynek, wydają się zbyt drętwe, gładkie, przepełnione nie pasującym do sytuacji patosem. Niektóre sceny są mocno przesadzone. Nie chcąc psuć innym lektury jako przykład podam tylko jedną scenę, w której nastolatek pałęta się pod domu z ludzkim jelitem zwisającym mu z szyi. Pisarka chciała szokować i z pewnością jej się to udało, ale przesada bywa zgubna, o czym często zapominają niektórzy autorzy horrorów, tych wzbudzających raczej rozbawienie niż strach.

Uważniejsi czytelnicy dopatrzyli się też innych wpadek autorki, jak choćby nagła zmiana imion niektórych bohaterów w trakcie powieści. Z jednej strony są to wpadki irytujące, z drugiej wstrząsająca fabuła sprawia, że nie psują one wrażeń. Ja przeczytałam tę książkę ze wstrzymanym oddechem, zupełnie odrywając się od otaczającego mnie świata.

***

* Ewa Ostrowska, Bez wybaczenia, wyd. Skrzat, 2009, s. 44.

***

Lektura tej książki nasunęła mi myśl o zorganizowaniu wyzwania Polacy nie gęsi, czyli czytajmy polską literaturę!. (KLIK) Bardzo Wam dziękuję za tak entuzjastyczne nastawienie do tego projektu. To mój debiut w organizowaniu wyzwań i trochę obawiałam się, że będę jedyną uczestniczką zabawy. ;)

Honorato, Owco, Melanio, Miłośniczko Książek - dziękuję za notki polecające!

Wszystkim uczestnikom życzę udanej zabawy i wspaniałych odkryć literackich!