#cześćżycie

To nie będzie pierwsza notka pisana na kacu, ale pierwsza na tym blogu tak osobista. Zapowiedź zmian? Może. W końcu ja się zmieniam, więc czemu nie to miejsce, któremu oddaję tak dużo swojego serca i czasu.

Powyższe zdjęcie powstało w trudnym dla mnie dniu. Plany się posypały, było mi źle, zimno, oczy piekły od łez i wydawało mi się, że gorzej być nie może. Dopiero później okazało się, że owszem - będzie gorzej i że któregoś dnia zwyczajnie mi łez zabraknie.

Tamtego dnia chciałam skopać cały świat, ale to ostatecznie ja wylądowałam na ziemi. Klęłam, płakałam, im bardziej wśród ludzi udawałam, że wszystko jest w porządku, tym trudniej było mi funkcjonować, gdy zostawałam z problemami sama. 

Nie wiedziałam co robić. Mogłam pozostać zwinięta w kłębek na rogu łóżka, przespać złe dni, zapić zły czas. Problem w tym, że świat idzie do przodu, a życie się toczy bez względu na to, czy chcemy w tym uczestniczyć czy nie. Którego dnia musiałabym wstać i wtedy dotarłoby do mnie, jak wiele czasu zmarnowałam, a przecież wcale nie mam go tak dużo. Może pięćdziesiąt lat, może pięć, a może ledwie jedną dobą.

Ostatecznie uznałam, że na jedną złą rzecz przypada wiele dobrych, tyle, że te złe często przysłaniają nam całą resztę.

Miałam i mam dobrych ludzi wokół siebie. Znajomych i zupełnie obcych. Tych, którzy byli, tych którzy są i tych, którzy dopiero będą. Bo wiem, że są i tacy. 

Patrzę na to swoje niedoskonałe życie, na koszmarny rok i na niezbyt obiecujące perspektywy i... wcale nie czuje się nieszczęśliwa. Gdy jest źle, możesz albo opadać na dno, albo chwytać się małych, dobrych rzeczy w drodze ku górze.

Wróciłam do pomysłu zapisywania trzech dobrych rzeczy, jakie przytrafiają mi się codziennie. To niesamowite jak dzięki temu wyostrzają się zmysły, jak wyrabia nawyk dostrzegania małych codziennych cudów. Bo przecież nie mogę dopuścić do tego, bym przed snem nie miała czego zanotować. Prawda?

Na przekór wszystkiemu jestem szczęśliwa. W rozdeptanych balerinach wygodnych jak kapcie, czerwonej sukience, z worami pod oczami tak głębokimi, że mogłabym w nich przenosić ziemniaki. 

Bo jak nie być szczęśliwą, gdy 

....po lekcji flamenco bolą wszystkie mięśnie, ale choć lustro pokazuje całą moją pokraczność, mam świadomość, że właśnie spełniam swoje marzenie?

....kalecząc hiszpańską gramatykę i bezskutecznie szukając w głowie zapomnianych słówek, ląduję wśród pozytywnie zakręconych nowych i starych znajomych ucząc się najpiękniejszego języka świata?

...na ekranie w kinie pojawiają się kolejne obrazy Van Gogha, a całość jest tak cudna, że mogłabym wpatrywać się w nią godzinami?

...starszy pan stojący koło mnie na pasach uśmiecha się i łapie mnie za rękaw mówiąc, proszę pani, idziemy, zielone, w czym się pani tak zasłuchała?, a mnie María Rozalén śpiewa, że świat jest pełen dobrych kobiet i mężczyzn?

...mknę w deszczu chodnikiem i gdy przystaję na moment kontemplując kałużę, w nogawkę spodni wtula się mały, mokry kundelek, a ja mam spodnie mokre i do prania, a on zmierzwione futro moją dłonią i oboje odbiegamy zadowoleni, każde w swoją stronę...
...z kieszeni spodni wypadają dwie dyszki, a to dokładnie tyle ile trzeba, by słuchając jazzu wypić dwa dzbanki herbaty w przytulnej kawiarni z człowiekiem z dobrą energią...
...noc rozświetlają setki światełek, a spacer w mżawce między drzewami Parku Cytadela pozwala ochłonąć i uporządkować myśli...

...każdy nowy dzień jest obietnicą, której warto dać szansę się spełnić?

Cześć weekend.
Cześć morze.
Cześć życie.