[15] Andaluzyjska przygoda: Sewilla - Alcazar

2015

Z sewillskiej katedry do innego świata jest niedaleko. Ledwie kilkaset metrów. Wiedzie do niego brama przed którą zbiera się niemały tłumek. Za plecami końskie kopyta uderzają o bruk. Kolejne bryczki ruszają w miasto, by wiezieni nimi turyści mogli powiedzieć: zwiedziliśmy Sewillę. 

Stukot kopyt milknie. Wchodzimy w powstałą w XII wieku Lwią Bramę (Puerta de Leon). I to jest właśnie ten inny świat. Podobno jeden z najpiękniejszych zespołów pałacowych Hiszpanii. Dla mnie, egzotyczna bajka pełna bogatych ornamentów, reliktów przeszłości, bujnej roślinności, szumu wody i liści, z uroczymi zakamarkami, fontannami, pawiami leniwie przechadzającymi się po ogrodowych alejkach.

To jest ten moment, w którym, podobnie jak w Alhambrze, chciałabym, by wszyscy wokół zniknęli. Egoistycznie pragnę przestrzeni tylko dla siebie. Przez moment marzenie to prawie się spełnia. Na dziedzińcu nie ma zbyt wielu ludzi, ale nie mam złudzeń. W końcu obok Katedry Najświętszej Marii Panny oraz areny corridy to najczęściej odwiedzane miejsce w stolicy Andaluzji.

Znajdujemy się na Patio de la Monteria. Zachwycam się już od progu, choć najpiękniejsze jeszcze przede mną. Bogata ornamentyka chyba nigdy nie przestanie cieszyć moich oczu. Architektonicznej nudzie mówię stanowczo nie! Na tym dziedzińcu nudno nie było także przed laty, choć tym razem nie chodzi o architekturę. Tu podejmowano gości, tu zapadały wyroki.

Zaglądamy do kolejnych pałacowych sal, gdzie podziwiać możemy orientalne wachlarze. Barwne i skromne, ze strusich piór, a nawet ten, którym wachlowała się niegdyś królowa Izabela.

W jednej z kolejnych sal, oglądamy ołtarz autorstwa Alejo Fernándeza datowany na 1535 rok. Tuż obok Madonny, znajduje się m.in. podobizna Krzysztofa Kolumba, który był przyjmowany przez Izabelę Kastylijską właśnie w Alcazarze.

W pomieszczeniu o ścianach wyłożonych czerwonym materiałem, na którym widnieją herby admirałów (m.in. Kolumba) znajduje się też replika statku.

Włóczymy się kolejnymi korytarzami. Nie miałabym nic przeciwko, by klatka schodowa w moim bloku mogła tak wyglądać. Może w końcu przestałabym leniwie korzystać z windy?

Oglądamy ceramikę, pochylając się nad talerzami i płytkami.

A gdy już mamy dość, wychodzimy na zewnątrz, gdzie świat jest skąpany w mocnym, hiszpańskim słońcu.

Kolejne pomieszczenia dostarczają nam ponownie estetycznych doznań. W Sali Ambasadorów (Salón de Embajadores), służącej niegdyś za salę tronową, nad głowami mamy XV-wieczną kopułę z drewna cedrowego. Przypomina połówkę pomarańczy, choć zdaje się, że ma symbolizować wszechświat. Oczami wyobraźni rzeczywiście zaczynam dostrzegać tam gwiazdy.

A oto i Dziedziniec Panien. Ustawiam się z boku, bo słońce niemiłosiernie wpada w obiektyw utrudniając fotografowanie. Każdy tu jednak staje przy oczku wodnym, by pstryknąć sobie zdjęcie z bliskimi czy słodkie selfie z dzióbkiem. 

Ruszamy do ogrodów Alcazaru.

Jest tu przepięknie! Trudno się dziwić twórcom serialu Gra o Tron, że właśnie w Alcazarze ujrzeli wymarzone miejsce mogące "odegrać" rolę Wodnych Ogrodów Dorne. Sami zobaczcie, czy nie jest tam pięknie?

Z cyklu: pozowanie pod słońce jest takie fajne.

Alcazar przez wieki był wykorzystywany jako rezydencje władców. Najstarsza zachowana część to pochodzący z XII wieku Dziedziniec Stiuków (Patio del Yeso). Choć Alcazar wygląda jak żywcem wyjęty z mauretańskiej baśni, tak naprawdę najbardziej imponująca jego część powstała w XIV wieku na rozkaz...chrześcijańskiego króla. Piotr I Okrutny pozazdrościł Granadzie Alhambry i rozkazał zbudować rezydencję, która tamtejszy kompleks zostawiłaby w cieniu. W tym celu zatrudnił architektów stylu mudejar (czyli łączącego elementy chrześcijańskie i islamskie). Istniejącą wcześniej rezydencję przebudowano właściwie całkowicie.

Piotr I Okrutny zamieszkał tu ze swą kochanką, Maríą de Padilla. Radość nie trwała zbyt długo. W wieku 34 lat władca został zamordowany przez swego przyrodniego brata.

Jak widać, na Alcazarze czasami coś straszy.

A po całodziennym zwiedzaniu wygląda się tak.

Kolejnych setek zdjęć Wam oszczędzę. Jak się zapewne domyślacie, w notce znalazła się spora, aczkolwiek wciąż niewielka część tego, co zrobiłam w Alcazarze.

Informacje praktyczne

Godziny otwarcia:

X - III - codziennie 9.30 - 17.00

IV - IX - codziennie 9.30 - 19.00

Zamknięte: 1.01, 6.01, Wielki Piątek, 25.12

Cena biletów:

normalny: 9,5 €

emeryci i studenci 17 - 25 lat: 2 €

Bezpłatny wstęp obejmuje osoby niepełnosprawne, dzieci do 16 roku życia, mieszkańców Sewilli.

Ponadto wolny wstęp obowiązuje od kwietnia do września w każdy poniedziałek w godzinach 18.00-19.00 oraz od października do marca w godzinach 16.00-17.00.

Organizowane są także wizyty nocne.

Strona internetowa: www.alcazarsevilla.org

Zobacz też

*** FOTORELACJA Z WYCIECZKI DO ANDALUZJI ***

*** PODRÓŻE ***

*** KSIĄŻKI O ANDALUZJI ***