Remigiusz Mróz "Zaginięcie" Trzylatka, która rozpłynęła się w powietrzu

Remigiusz Mróz
Zaginięcie
Wyd. Czwarta Strona
2015
602 strony

cykl o Chyłce i Zordonie, tom 2

Książki Remigiusza Mroza mają to do siebie, że szybko się je czyta. Zbyt szybko. Ledwie zaczniesz, a tu już finał. Po drodze czeka Cię kolorowy zawrót głowy, bo autor swoich bohaterów nie oszczędza i mało kiedy litościwie daje im chwilę na zaczerpnięcie oddechu i zebranie myśli.

Powrót duetu, czyli prawniczy team znowu w akcji

Zaginięcie jest kontynuacją Kasacji, w której to po raz pierwszy mieliśmy ochotę poznać dość malowniczy duet: Joannę Chyłkę, ekscentryczną prawniczkę z językiem jak żyletka i jej raczkującego w świecie prawa partnera, Kordiana Oryńskiego zwanego Zordonem. Oboje to przerzucają się ripostami, do atakują złośliwymi komentarzami, ale zdaje się, że mimo początkowych trudności, wspólna praca idzie im całkiem nieźle. Cóż, mając Chyłkę za towarzyszkę, można albo dać się stłamsić i zmienić zawód, albo stanąć na wysokości zadania i przestawić się na jej fale. Ten drugi wariant wybiera Zordon, pokazując, że stać go na wiele więcej niż mogłoby się wydawać, gdyby ocenić go po pierwszych dniach pracy w warszawskiej kancelarii. 

Dzięki temu powstało Zaginięcie. Po niełatwej i niebezpiecznej sprawie Langera opisanej w Kasacji, prawniczy duet znów staje przed trudnym wyzwaniem.

Prawdziwe porwanie inspiracją dla Remigiusza Mroza

Szkolna znajoma Chyłki dzwoni do niej w środku nocy. Porwano jej dziecko. Joanna nie odmawia pomocy, choć czuje, że to przegrana sprawa. Jak wiele będzie ją ta pomoc kosztowała, nie spodziewał się nikt. Ani ona, ani Zordon, ani ja.

Wyciągnęła torbę podróżną, załadowała trochę ciuchów i kosmetyków, po czym stwierdziła, że jest gotowa. Gdyby robiła to na trzeźwo, pewnie zdążyłaby przed wyjściem pomyśleć o wielu innych rzeczach, które należało zabrać. 

Ale gdyby była trzeźwa, w ogóle nie wzięłaby z góry przegranej sprawy[1].

Inspiracją do napisania Zaginięcia było tajemnicze zniknięcie Madeleine McCann. Być może pamiętacie tę historię z mediów. Choć wydarzyła się niemal przed dekadą, było o niej na tyle głośno, że trudno wymazać ją z pamięci. Madeleine miała cztery lata i wraz z rodzicami przebywała w Portugalii. To z jednego z tamtejszych hoteli zniknęła dziewczynka. Rodzice byli w tym czasie na kolacji w hotelowej restauracji. Zeznali, że córeczkę zamknęli w pokoju, ale co jakiś czas do niej zaglądali sprawdzając czy wszystko w porządku. Podczas którejś z kontroli, matka zastała puste łóżko. Nie wiadomo co się stało z dziewczynką. Nie znane są jej dalsze losy, nie znaleziono jej ani żywej, ani martwej.

Remigiusz Mróz, Kraków 2015

Inspiracja jest dość luźna. Remigiusz Mróz przeniósł akcję z Portugalii do województwa podlaskiego, a zamiast hotelu postawił dom letniskowy. To z niego zniknęła trzyletnia córeczka Szlezyngierów. Alarm był włączony całą noc, a dziewczynka  zupełnie jakby rozpłynęła się w powietrzu nie pozostawiając po sobie żadnych śladów mogących sugerować przebieg zdarzeń. W takich warunkach trudno nie podejrzewać rodziców. Nic nie wskazuje na uprowadzenie, którego są pewni. Co mogło się stać z dzieckiem w zamkniętym domu? Czy Szlezyngierowie mówią prawdę? A może są... winni jak ocet, może tylko odgrywają rolę zrozpaczonych rodziców? Chyłka przychyla się do tej ostatniej wersji, ale jej rolą jest przecież bronić, a nie atakować. Zresztą, w toku przeprowadzonego przez nią i Zordona śledztwa wyjdzie na jaw tyle zaskakujących faktów, że nie ma co się śpieszyć z ferowaniem wyroków.

Przyjechali z wielkiej kancelarii w wielkim mieście, sądząc, że ot tak odnajdą się w sprawach małej społeczności. Tymczasem mogło drzemać w niej tyle demonów, że najlepsze obycie na salach sądowych okazywało się niewystarczające[2].

W sądzie i w plenerze

Historia, jak to u Remigiusza Mroza, jest z gatunku tych dynamicznych i niebezpiecznych. Zarówno Chyłkę, jak i Zordona czekają niełatwe chwile. Z zagrażającymi ich życiu włącznie. Od Kasacji, Zaginięcie różni się jednak znacznie. Mam wrażenie, że autor mocniej skupił się na relacjach łączących głównych bohaterów, znacznie rozwinął postać Zordona, dodając mu więcej ikry i charakteru, każąc mu zmierzyć się z nowymi sytuacjami, wymagającymi dużej siły psychicznej, inteligencji, sprytu i zachowania zimnej krwi. Pisząc o pierwszym tomie cyklu wspomniałam, że choć to thriller prawniczy, to sala sądowa nie jest jedynym, ani nawet najczęstszym miejscem akcji. To pierwsze się nie zmienia, ale ogólne proporcje już tak. Więcej czasu spędzimy śledzeni uważnym okiem sędziów, a prawnicze przepychanki i sztuczki staną się ważnym elementem fabuły. 

Przyznaję, że wolę, gdy Chyłka i Zordon pracują w terenie, gdy akcja pędzi na łeb na szyję, wpisane w śledztwo ryzyko dostrzegalne jest w niemal każdej scenie, a cięte dialogi nadają historii pikanterii. Na sali sądowej zostają głównie dialogi i przyznaję, że w tych scenach zabrakło mi takiego napięcia, do jakiego przyzwyczaił mnie autor, choć przecież to właśnie wtedy zapadały ważne, nierzadko druzgocące decyzje. W porównaniu do reszty, te momenty wypadały dość blado pod względem spektakularności, za to wiarygodnie pod względem realiów, w końcu kto o prawniczym świecie może wiedzieć więcej niż doktor prawa? Remigiusz Mróz korzysta z nabytej wiedzy, dbając o to, by wykreowany przez niego fikcyjny świat miał solidne podstawy, zgodne z rzeczywistością.

Tych, którzy mają za sobą Ekspozycję, ucieszy mała niespodzianka, jaką autor przygotował dla zrozpaczonych czytelników, którzy, tak jak ja, nie mogą się pogodzić z zakończeniem wspomnianego tomu. Ot, mały, miły prezent dla zszokowanych i zapłakanych.

Wszystkie chwyty dozwolone

Podobnie jak w Kasacji, tak i w Zaginięciu, prawnicy z kancelarii Żelazny & McVay bronią kogoś, kto od pierwszych stron zdaje się mieć winę wypisaną na czole. Jak będzie tym razem? Czy zaskakujące odkrycia w toku akcji, pozwolą spojrzeć na Szlezyngierów łaskawym okiem? Jedno jest pewne, wiele paskudnych sekretów ujrzy światło dzienne, a zwrotów akcji brakować nie będzie. Ponieważ będziemy przebywać blisko granicy, nie zabraknie wątków związanych z przemytem, a przez karty kryminału przewijać się będą postaci, których lepiej nie mieć za wrogów. Dużo miejsca autor poświęci prawniczym starciom, rywalizacji, chwytom poniżej pasa, układom, zasadom, brakowi zasad. Prawniczy światek daleki jest od ideału.

Szukamy żywego dziecka, a może już tylko ciała? Czy ktoś porwał dziewczynkę z jej łóżka, czy może Nikolę skrzywdzili jej rodzice? Kto mówi prawdę, a kto kłamie jak najęty? Którym świadkom warto wierzyć, a kto świadomie bądź nie, utrudnia śledztwo? Ile sekretów przyjdzie nam odkryć i jak wyłowić spośród nich te, które mają znaczenie dla sprawy? To tylko kilka pytań, na które będziecie szukać odpowiedzi, tuż obok tych, które nasuwają się od pierwszego tomu. Jak będą wyglądały relacje Chyłki i Zordona? Czy wzorem innych mieszanych duetów kryminalnych wylądują w końcu w łóżku? Czy to, co między nimi iskrzy, nie popsuje ich relacji zawodowych? Jakie niespodzianki przygotował dla nich autor? Finał Zaginięcia nie pozostawia złudzeń. Remigiusz Mróz znów bezlitośnie rzuca bohaterom kłody pod nogi i nie szykuje im łatwego startu w trzecim tomie.

Uodpornijcie się na ironię, przygotujcie pięści do obrony, miejcie oczy szeroko otwarte i nie dajcie sobą manipulować. W przeciwnym razie do finału Zaginięcia dojdziecie skołowani, poobijani na ciele i psychice. 

- Koniec pomiatania kancelarią Żelazny & McVay. Przystępujemy do kontrataku.

- I jak mamy zamiar go wyprowadzić?

- Kultywując najszlachetniejsze tradycje naszej firmy,

- Będziemy łgać, przeinaczać fakty, naginać prawdę, stosować manipulacje i zastraszać ludzi?

- Lepiej bym tego nie ujęła[3].

***

Książkę polecam

wielbicielom thrillerów prawniczych

miłośnikom dynamicznych fabuł

szukającym fabuł z wątkiem porwania

mieszkańcom podlaskiego

wielbicielom postaci "z charakterem"

ceniącym cięte dialogi

***

[1] Remigiusz Mróz, Zaginięcie, Wyd. Czwarta Strona, 2015, s. 13.

[2] Tamże, s. 113-114.

[3] Tamże, s. 345.

***

Przeczytaj też 

Remigiusz Mróz Prabellum. Prędkość ucieczki - recenzja

Remigiusz Mróz Parabellum. Horyzont zdarzeń - recenzja

Remigiusz Mróz Parabellum. Głębia osobliwości - recenzja

Remigiusz Mróz Turkusowe szale - recenzja

Remigiusz Mróz Kasacja - recenzja

Remigiusz Mróz Ekspozycja - recenzja 

Remigiusz Mróz Przewieszenie - recenzja

Spotkanie autorskie z Remigiuszem Mrozem - fotorelacja

Remigiusz Mróz na blogu