[8/9] Oscary 2013 "Les Miserables Nędznicy"

plakat filmowy
źr. filmweb.pl

"Les Miserables Nędznicy" Toma Hoopera (który to film w niniejszym poście będzie określany jako "Les Miserables" bądź "Nędznicy", gdyż idiotyzm tego podwójnego tytułu aż razi po oczach) był najbardziej oczekiwaną przeze mnie tegoroczną premierą.

Przyznaję, powieści Victora Hugo nie czytałam. Tzn. podjęłam próbę w szkole podstawowej, ale poległam i wróciłam do dziewczęcych książeczek o miłości nieśmiałych nastolatek i przystojnych piłkarzy ze szkolnych drużyn futbolu. Wiele razy planowałam drugie podejście do powieści, ale każdy czytelnik doskonale wie, jak ciężko wcisnąć do kolejki tak opasłe tomiszcze, gdy cała masa innych książek już macha zalotnie okładkami. Więc sami rozumiecie, z planów na razie nic nie wyszło. Tak, tak. Usprawiedliwiam się, bo wiem, że przed seansem dobrze jest zapoznać się najpierw z wersją literacką. Zwłaszcza, gdy mowa o dziele należącym do klasyki, powieści, którą powinien znać każdy miłośnik literatury.

Tom Hooper, w tym roku bez szans
na Oscara za reżyserię
źr. hollywoodreporter.com

Umiejętne okrojenie takiego ogromu materiału to nie lada sztuka. Z racji tego, że nie mogę porównać filmu do powieści, niestety nie mogę też stwierdzić, czy Hooperowi się ten zabieg udał. Wiem natomiast, że scenariusz mi się podoba. Mieści w sobie oczywiście główny wątek losów więźnia, który naruszając warunek zwolnienia stał się poszukiwanym zbiegiem (konflikt Jean Valjean vs. Javert), historię wyrzuconej z pracy Fantine (Anne Hathaway), którą bieda rzuciła w towarzystwo prostytutek i kloszardów oraz jej córeczki Cosette (Isabelle Allen/Amanda Sayfried), oddanej na przechowanie pewnej podejrzanej parze karczmarzy, jest także miejsce na miłosne porywy młodych serc, a także wątek historyczno-polityczny, czyli krwawo stłumioną rewolucję. Mam jednak mały zarzut. Akcja opiera się głównie na relacjach pomiędzy Valjeanem (Hugh Jackman) a Javiertem (Russell Crowe). Jeden przez cały film ucieka, drugi przez ten czas węszy i podąża jego śladem. Było kilka ciekawych momentów, kiedy to obaj mężczyźni się spotkali, ale zabrakło mi w tym większych emocji. Liczyłam na to, że polecą iskry, a było ledwie gorąco.

więzień numer 42601
źr. guardian.co.uk

Po pierwsze i najważniejsze, "Nędznicy" to musical. Przed seansem przesłuchałam kilka utworów, ale wiadomo, że te najlepiej brzmią w połączeniu z obrazem, gdy emocje wyczuwalne są nie tylko w tembrze głosu, ale i widoczne na twarzy śpiewającego. Warstwa muzyczna mnie nie zawiodła. Soundtrack do filmu Hoopera jest jednym z najlepszych jakie słyszałam. Nominowane do Oscara "Suddenly" wcale nie jest najciekawszym utworem soundtracku. Szczerze mówiąc trudno mi wskazać absolutnego faworyta. Kolejne sceny, to kolejne utwory, a każdy z nich na swój sposób potrafi oczarować słuchaczy. Niewątpliwie wśród moich faworytów są takie utwory jak "Do You Hear the People Sing?" (nucę go nieustannie), "Drink With Me",  "I Dreamed A Dream" wykonywane przez Anne Hathaway, "Stars" Russela Crowe czy "On My Own" przepięknie zaśpiewane przez Samanthę Barks (filmową Éponine). Głos Samanthy był dla mnie wielkim zaskoczeniem, pozytywnym rzecz jasna. Za to odrobinę rozczarowała mnie Amanda Sayfried, która nie raz była jedyną przyczyną, dla której obejrzałam jakiś film. Nie to, żeby źle zagrała, czy zaśpiewała źle, ale z całej tej ekipy, moim zdaniem, wypadła najsłabiej. Nawet Eddie Redmayne (filmowy Markus, przyjaciel Éponine i wielka miłość Cosette) zaskoczył mnie całkiem niezłym wykonaniem partii wokalnych. Przyznaję, że po odtwórcy roli Colina Clarka ("Mój tydzień z Marylin") nie spodziewałam się tak niezłego głosu.

nominowane do Oscara "Suddenly" w wykonaniu Hugh Jackmana

Po drugie i równie ważne, "Nędznicy" to musical świetny aktorsko. Właściwie nie mam się do czego przyczepić. Film jest pełen emocji i te wszystkie uczucia, które przeżywają bohaterowie, doskonale widać na twarzach aktorów. Scena, w której Valjean postanawia się nawrócić, albo ta gdy Fantine żali się na swój los w utworze "I Dreamed A Dream" - tego się po prostu nie da zapomnieć. Ta ostatnia scena rozdziera serce i wyciska wszystkie łzy. Obydwie zrobiły na mnie takie wrażenie, że już nie miałam wątpliwości, że zarówno Hathaway jak i Jackman w pełni zasłużyli na nominacje do Oscara i trzymam kciuki za to, by z gali wyszli ściskając trofeum w dłoni. 

Czarrrrrrny charrrrakter
źr. hk.asia-city.com

Russell Crowe wypadł nieco słabiej niż jego filmowy rywal, ale to nie zmienia mojej oceny tego aktora - już dawno udowodnił, że jest wspaniałym aktorem, który nie kojarzy się już wyłącznie z wspaniałą kreacją Maximusa (Oscar 2001 za rolę pierwszoplanową w "Gladiatorze"). Wystarczy przypomnieć takie tytuły jak "Piękny umysł" czy "Człowiek ringu" i już nie ma żadnych wątpliwości. Crowe to nie tylko Maximus, Crowe to przede wszystkim świetny aktor. Dzięki "Les Miserables" przestałam w Jackmanie widzieć jedynie Wolverine (seria "X-Men"), w Hathaway mało ambitną aktoreczkę, której rola w "Rachel wychodzi za mąż" trafiła się jedynie przypadkiem, a w pewnym specjaliście od skandali - Borata. Sacha Baron Cohen nie wpisał się w musicalową, podniosłą atmosferę, ale do spółki z równie utalentowaną, co malowniczą Heleną Bonham Carter stworzył wspaniały duet. Gdy wspomniana dwójka pojawiała się na ekranie, pryskała powaga, znikała melancholia. W roli małżeństwa Thénardier, pod którego skrzydła trafiła mała Cosette, spisali się po prostu wspaniale. Zabawna para złodziejaszków i właścicieli karczmy wprowadziła do "Nędzników" sporą dawkę humoru. Za Cohenem nie przepadam, Bonham Carter należy do moich ulubionych aktorek. Jej kreacje są oryginalne, odważne i barwne. Tak jest i tym razem.

malowniczy i przebiegli,
czyli duet Helena Bonham Carter & Sacha Baron Cohen
źr. fanpop.com

Wspominając o aktorstwie, nie można zapomnieć o pewnej małej, ale jakże istotnej postaci. Bystry  i odważny Gavroche (Daniel Huttlestone) z miejsca zdobył moje serce. Nie wiem jak potoczy się dalsza kariera małego Huttlestone, ale z pewnością debiut miał udany. 

tzw. Gavroche-mix ;)

Warto jeszcze dodać, że partie wokalne nie były nagrywane w studiu, ale na planie zdjęciowym. Dzięki temu aktorzy lepiej mogli wczuć się w role. Kamera uważnie śledziła każdy grymas ich twarzy, co dodatkowo podkreślało emocje. W tym momencie znów mam przed oczami rozdartą bólem i rozczarowaniem twarz Fantine... Anne Hathaway po prostu musi zostać doceniona za tę rolę (Złoty Glob to za mało). Zagrała niesamowicie, a jej metamorfoza wręcz szokuje. Do tej roli aktorka schudła ok. 10 kilogramów, a po jej długich, pięknych włosach nie został nawet ślad. 

Anne Hathaway w rozdzierającej serce scenie,
jednej z najmocniej wzruszających jakie kiedykolwiek widziała
źr. wegotthiscovered.com

"Les Miserables" to przepiękne widowisko. Fantastyczna, dopracowana scenografia, wiernie oddane realia, wspaniałe kostiumy, niezwykła dbałość o szczegóły i klimatyczne zdjęcia - warto to wszystko zobaczyć na wielkim ekranie. Zrobiony z wielkim rozmachem film wzrusza i bawi. Trudno mi uwierzyć, że wygra w głównej, oscarowej kategorii (choć bardzo bym tego chciała), ale wierzę w sukces Anne Hathaway, Anny Lynch-Robinson i Eve Stewart (scenografia) i Paco Delgado (kostiumy). Mam też nadzieję, że Akademia doceni Jackmana. W kategorii najlepsza piosenka, trzymam jednak kciuki za Adele i jej "Skyfall".

Anne Hathaway "I Dreamed A Dream"

Na samym początku tego tekstu, wspominałam, że "Nędznicy" byli bardzo wyczekiwanym przeze mnie filmem. Czy warto było tak się emocjonować? Warto! Film Hoopera to naprawdę dobry musical. Może nie całkiem pozbawiony dłużyzn (m.in. z tego powodu oceniłam go "tylko" na dziewięć), ale jest przepiękny wizualnie, wspaniale zagrany i wyśpiewany. Zdobywca Oscara za film "Jak zostać królem" udowadnia, że zasłużył na to wyróżnienie i choć tym razem nie dostał nominację za reżyserię, to z pewnością będzie postacią, której dalsze dokonania będę śledziła z uwagą. 

Samantha Barks w roli Éponine ze złamanym sercem w utworze "On My Own"

Akademia filmowa nominowała "Les Miserables" w ośmiu kategoriach:

Najlepszy film (Cameron Mackintosh, Debra Hayward, Eric Fellner, Tim Bevan)

Najlepszy aktor pierwszoplanowy (Hugh Jackman)

Najlepsza aktorka drugoplanowa (Anne Hathaway)

Najlepsza charakteryzacja

Najlepsza piosenka "Suddenly" (wyk. Hugh Jackman)

Najlepsza scenografia (Anna Lynch-Robinson, Eve Stewart)

Najlepsze kostiumy (Paco Delgado)

Najlepszy dźwięk (Andy Nelson, Mark Paterson, Simon Hayes)

polski zwiastun

Ocena 9/10

Pozostałe oscarowe notki:

[1/9] "Życie Pi" (Ang Lee)
[2/9] "Bestie z południowych krain" (Benh Zeitlin)
[3/9] "Django" (Quentin Tarantino)
[4/9] "Operacja Argo" (Ben Affleck)
[5/9] "Miłość" (Michael Haneke)
[6/9] "Lincoln" (Stephen Spielberg)
[7/9] "Poradnik pozytywnego myślenia" (David O. Russell)
[9/9] "Wróg numer jeden" (Kathryn Bigelow)