Filmowe podsumowanie miesiąca - czerwiec 2012 (cz. 1)

Filmowe podsumowanie czerwca, tym razem będzie w trzech częściach.

1. ”Taniec ulotnych marzeń” reż. Pat O’Connor (1998); 7/10
(dramat)

Irlandia, małe miasteczko, rok 1936. Film opowiada historię mieszkających w jednym domu pięciu niezamężnych sióstr. Każda z nich jest inna, zajmują je różne rzeczy, różnią się też charakterami. Łączy je jednak silna więź. Monotonia codzienności w końcu zostaje przerwana, ujawniają się skrywane do tej pory pragnienia. I już nic nie będzie takie same.

W jednej z ról – Meryl Streep.

2. „Dziennik zakrapiany rumem” reż. Bruce Robinson (2011); 6/10
(dramat)

Zwiastun, którym kilka miesięcy temu katowała telewizja, sugerował zwariowaną komedię. Nastawiałam się na coś a’la „Las Vegas Parano”. A tu, niespodzianka i więcej dramatu niż śmiechu.

Johnny Depp wystąpił w roli dziennikarza, który na rajskiej wyspie Portoryko zostaje wplątany w nieczyste zagrywki pewnego bogatego biznesmena. Rum leje się strumieniami, bohater ładuje się w kłopoty i ogólnie dużo się dzieje. Film oparty o życiorys dziennikarza Huntera S. Thompsona, z którym Depp się przyjaźnił. Na podstawie powieści Thompsona powstał wspomniany wyżej "Las Vegas Parano", w którym także zagrał Johnny.

3. „Mężczyzna idealny” reż. Filip Renč (2005); 7/10
(komedia)

Wbrew temu co sugeruje tytuł, nie jest to film science-fiction, tylko całkiem zabawna czeska komedia. Laura poszukuje tego jedynego, „mężczyznę idealnego”. Siedząc na fotelu fryzjerskim opowiada swoją historię, w której główne role odgrywają kolejne nieudane egzemplarze płci męskiej. Aż w końcu pojawia się ON.

Lekki, przyjemny filmik. Ja się dobrze bawiłam.

4. „Piąty element” reż. Luc Besson (1997); 6/10
(science-fiction, akcja)

Obejrzane, bo wszyscy widzieli, a ja nie. Nie jestem fanką science-fiction i nie będę udawać, że film był świetny, a te wszystkie „och” i „ach” w pełni rozumiem. Doceniam humor oraz grę aktorską. Świetni byli przede wszystkim: Milla Jovovich, Chris Tucker i Gary Oldman (sorry Bruce). Doceniam scenariusz. Muzyka też była dobra. Ale to po prostu nie moja bajka i nie jestem w stanie w pełni docenić dzieła, o którym krzyczy się, że kultowe, ponadczasowe i w ogóle naj.

5. "Nic do oclenia" reż. Dany Boon (2010); 6/10
(komedia)

Zabawna komedia o belgijsko-francuskich i francusko-belgijskich niesnaskach na wspólnej granicy. Gdy 1 stycznia 1993 roku zniesiono granice celne w Unii Europejskiej, zaczęto likwidować posterunki graniczne. Nie inaczej było w francuskim Courquain i belgijskim Koorkin. Agent celny Ruben, frankofob wrogo nastawiony do wszystkiego co belgijskie, zostaje zmuszony do stworzenia francusko-belgijskiego posterunku mobilnego. Jego partnerem staje się Belg Mathias, skrycie zakochany w siostrze Rubena. Z tego wszystkiego nie może wyniknąć nic dobrego. Stajemy się więc świadkami zabawnych i szalonych wydarzeń.

Bardzo sympatyczny film i dawka dobrego humoru.

6. "Podejrzani" reż. Bryan Singer (1995); 8/10
(kryminał, thriller)

W eksplozji statku ginie 27 osób. Świadkiem wydarzenia jest Verbal Kint (Kevin Spacey). Twierdzi on, że za wszystkim stoi Soze. Miał on wciągnąć Kinta i czterech jego wspólników w niebezpieczną rozgrywkę, w której stawką jest kokaina warta fortunę. Soze jest postacią niemal mityczną, człowiekiem, o którym wiadomo jedynie tyle, że należy się go bać. Przerażony Kint początkowo nie chce zeznawać, w końcu w zamian za nietykalność, zgadza się ujawnić kilka szczegółów wypadku.

Świetne zakończenie, doskonała gra aktorska Spacey'a, fantastyczny scenariusz (doceniony i nagrodzony Oskarem) to trzy wystarczające powody, by po ten film sięgnąć.

7. "Mechanik: prawo zemsty" reż. Simon West (2011); 6/10

(dramat, thriller, akcja)

Każdy ma swoje filmowe słabości. Moją jest ogromna sympatia, jaką darzę Jasona Stathama, aktora, który wcielił się w rolę tytułowego Mechanika, specjalisty od mokrej roboty, zabójcy na zlecenie. Cały film jest typowym kinem akcji, dużo się dzieje, są pościgi, strzelanki, zemsty, zdrady, zabójstwa, oszustwa i wybuchy. Jeśli w takim filmie gra Statham, to tracę obiektywizm. Nie przeszkadza mi to, że obsadzają go w podobnych do siebie rolach, że to aktor "jednej miny". Sam film trzyma całkiem przyzwoity poziom, dając widzowi wszystko to, czego w kinie akcji może on szukać.

8. "Wszystko, co kocham" reż. Jacek Borcuch (2009); 7/10

(dramat obyczajowy)

Film o trudnym dorastaniu w czasach walk Solidarności o demokrację i stanu wojennego. O miłości, przyjaźni, buncie i muzyce, pozwalającej wyrzucić z siebie emocje. Moim zdaniem dobrze zrobiony i całkiem niezły muzycznie. Nie jest tak źle z tym naszym rodzimym kinem, jak to niektórzy lubią powtarzać.

9. "Ja też!" reż. Antonio Naharro i Álvaro Pastor (2009); 9/10

(dramat)

Recenzja --> KLIK

10. "Osobliwości narodowego polowania" reż. Aleksander Rogożkin (1995); 8/10

(komedia, satyra)

Film, który idealnie trafia w moje poczucie humoru. Opowiada historię młodego fińskiego pisarza, który postanowił wziąć udział w typowym rosyjskim polowaniu. Tego, co się tam działo, opisać się nie da. To po prostu trzeba zobaczyć. Ekstremalne wrażenia gwarantowane. W rolach głównych: myśliwi, Fin, krowa, niedźwiedź i hektolitry wódki. 

11. "Kobieta w czerni" reż. James Watkins (2012); 7/10

(dramat, horror)

Więcej w tym filmie dramatu niż horroru, nielubiany przeze mnie "efekt BU!" właściwie nie występuje, zdjęcia są klimatyczne, miejsce akcji mroczne i nawet Daniel Radcliffie wydaje się być na swoim miejscu, pomimo braku różdżki i rudego kumpla.

Miłośnicy horrorów będą narzekać, że wcale nie było strasznie. Nikt się nie czai z siekierą, nikt nikomu nie wypruwa flaków. A mnie się podobało. Zwłaszcza zaskakująca końcówka przypadła mi do gustu. Od połowy filmu zastanawiałam się, czy można tę historię jakoś ciekawie zakończyć. Można.

12. "W ciemności" reż. Agnieszka Holland (2011); 8/10

(dramat, wojenny)

Gdy emocje już opadły, postanowiłam w końcu obejrzeć naszą produkcję przegraną w walce o Oskara. Cóż - Więckiewicz spisał się świetnie i co do tego wątpliwości nie mam. To rola granego przez Więckiewicza Leopolda Sochy jest tu najważniejsza i ona gra pierwsze skrzypce. Ratowani przez niego Żydzi z kanału są gdzieś w tle. Na pierwszym planie Socha miota się i waha, bo w udzieleniu pomocy Żydom widzi sposób na zarobek, ale i niebezpieczeństwo, bo czasami chce pomóc, ale niekiedy zdaje się uważać, że gra jest nie warta świeczki. 

O tym filmie napisano już tyle, że już niczego od siebie dodawać nie muszę. Czy jest to film oskarowy? Raczej nie, ale uważam, że od nagrodzonego "Rozstania" wcale nie jest gorszy.