[3] Wakacje 2014 Girona cz. 2

Nowa część Girony nie jest tym, co tak naprawdę przyciąga do niej turystów. To, co najlepsze, kryje się już za rzeką Onyar (jeśli spoglądać na miasto z perspektywy turysty, który właśnie wylądował na dworcu).

Nasz spacer po starej części miasta, był spacerem bez ładu i składu. Po plan miejscowości do Informacji Turystycznej poszliśmy dość późno. Niezbyt to do mnie podobne, bo nie jestem typem spontanicznym, który na takich wyjazdach bierze co mu los daje. Zwykle dość dokładnie planuję każdą wycieczkę, a na dodatek bardzo nie lubię, gdy coś mi  te plany psuje. 

Girona położona jest w dolinie między górami a morzem. Do Costa Brava jest zaledwie trzydzieści kilometrów, do Barcelony kilometrów niespełna sto. To właśnie tu znajduje się jedna z najlepiej zachowanych średniowiecznych starówek w Hiszpanii i dzielnic żydowskich w Europie. Historia miasta sięga roku 77 p.n.e., kiedy to rzymski wódz i polityk Pompejusz Wielki, wzniósł w dolinie osiedle obronne.

Podziwianie zabytkowej części Girony zaczęliśmy od wspięcia się na mury okalające tę część miasta. Wytyczono tu pieszy szlak Passeig de la Muralla, a wieże strażnicze zmieniono w punkty widokowe.

czyjaś zguba

uniwersytet

A tu bym mogła odpoczywać czytając książkę i objadając się mieszanką studencką (pod warunkiem, że ludzie szwendający się po murach nie staraliby się zajrzeć mi za okładkę).

Z murów zrobiłam mnóstwo zdjęć kolegiaty Sant Feliu (barokowa fasada, gotycka dzwonnica, niegdyś bastion chroniący miasto od strony rzeki). Właściwie gdzie bym nie celowała obiektywem, tam trafiałam w kolegiatę.

To był też pierwszy budynek, który poszliśmy obejrzeć, gdy tylko postawiliśmy stopę po tej stronie rzeki.

Nim na mury dotarliśmy, spacerowaliśmy po okolicznych ulicach i parkach (znajduje się tu Jardins de John Lennon, czyli Ogród Johna Lennona). I jak to zwykle bywa w nowych dla mnie miejscach, głowa kręciła mi się jak sowie - prawie dookoła. Uwielbiam łapać obiektywem interesujące płaskorzeźby i malunki, "zaglądać" ludziom w okna i bramy.

Sant Pere de Galligants - klasztor benedyktyński, w którym mieści się muzeum
archeologiczne

Sporo czasu spędziliśmy oczywiście włócząc się wąskimi uliczkami starego miasta, pokonując przy tym setki schodów. Bez wątpienia ta część miasta ma swój urok.

Całe szczęście, że liczne schody i zaułki mogą liczyć na poranny prysznic. Wierzcie mi na słowo, w niektórych miejscach należało wstrzymywać oddech i galopować przed siebie. Mam wrażenie, że przechadza się tędy wielu ludzi niezdolnych do trzymania moczu.

Dla mnie Girona to przede wszystkim miasto setek schodów. Ledwie wspięliśmy się do góry, a już okazywało się, że zaraz obok są schody, które zapraszają do zejścia w dół. Mój brak kondycji dał się we znaki. W pakiecie ze zdjęciami dostałam zadyszkę, a następnego dnia zakwasy. Ale warto było zwiedzić stare miasto za dnia i po zapadnięciu zmroku, kiedy to nagle robiło się dość pusto, tajemniczo i niepokojąco. 

Nie wiem czy wiecie, ale to w Gironie kręcono część scen do filmu Pachnidło Toma Tykwera i to właśnie na skąpanych w mroku uliczkach (i schodach!) tego miasta, Grenouille czyhał na Laurę.

Najważniejszym zabytkiem Girony jest Katedra (Catedral de Santa Maria De Girona) słynąca z najszerszej nawy na świecie (22,8 metra). Niestety zwiedzania w planach nie mieliśmy - czas pozwolił na jedynie na obejrzenie budowli z zewnątrz. Właściwie niewiele brakowało, a nie zobaczylibyśmy nawet jej fasady, bo Ann-Przewodniczka-Doskonała sprytnie katedrę ominęła. Nie pytajcie jak można ominąć tak wysoki i ważny budynek. Można. Zorientowałam się dość późno, gdy słońce chowało się już za górami, w związku z czym w duchu przypomniałam sobie wszystkie znane mi przekleństwa i galopkiem popędziłam naprawić błąd. W labiryncie ulic udało mi się nie zgubić męża, znaleźć katedrę, zrobić kilka zdjęć i podjąć decyzję o przesunięciu wyjazdu do Barcelony o dwie godziny, żeby rano raz jeszcze obejrzeć Katedrę. Bez zadyszki i w gorszym świetle, ale i tak było warto.

Gdzie religijne budowle i turyści, tam i muzycy.

Pół dnia (czyt. od godziny 15, kiedy to wróciliśmy z Besalu) na zwiedzanie Girony to zdecydowanie za mało. Tempo mieliśmy iście maratońskie, ale cóż - taki już urok oglądania świata razem ze mną.

Mimo to, widzieliśmy sporo i nawet udało nam się zjeść późnowieczorny obiad, który to z każdym kolejnym daniem było coraz pyszniejszy. Nie wiem czy to efekt tego, że dopiero na końcu na stole pojawił się mój wymarzony deser - crema catalana, czy po prostu znikająca w żołądkach sangria sprawiała, że wszystko stawało się coraz piękniejsze. I tylko późniejszy spacer po dzielnicy żydowskiej pełen był czających się zjaw i groźnych cieni.

(to nie jest mroczny cień, tylko zdechła turystka, która chwilę wcześniej jęczała:
wodyyyyyyyyyyyyyyy....)

Wiele jest w Gironie miejsc, których nie zobaczyliśmy. Nie byliśmy w zabytkowych łaźniach arabskich, w Muzeum Sztuki ani Muzeum Historii Miasta. Nie zwiedziliśmy Katedry ani nie pocałowaliśmy pewnej lwicy w to miejsce, z którego wyrasta jej ogon. Zajrzeliśmy za to do świetnego Muzeum Kina. Ale o tym będzie już innym razem.

Zapraszam też tutaj

fotorelacje z podróży

[1] Wakacje 2014: Besalú

[2] Wakacje 2014: Girona cz. 1