Westerplatte o zachodzie słońca

Marcowe krajowe wycieczki, choć w tym roku szczególnie udane ze względu na piękną pogodę, mają jeden minus - szybko zapada zmrok. Ledwie zaspany człowiek otworzy oczy (a bądźmy szczerzy - takie sowy jak ja nie budzą się z pierwszymi promieniami słońca, zwłaszcza w wolny dzień), a już z poranka robi się popołudnie, by po chwili zmienić się w wieczór.

O ile więc okolice Długiego Targu udało mi się zwiedzić w pełnym świetle, o tyle Westerplatte zdołałam zobaczyć w dwóch odsłonach: skąpane w promieniach zachodzącego słońca oraz pogrążone w mroku. Obydwie robią wrażenie.

Westerplatte należy do Pomników historii. Jest zabytkiem o dużym znaczeniu historycznym, miejscem bohaterskiego oporu przeciw agresji niemieckiej, symbolicznym początkiem II wojny światowej.

Zwisające z pomnika nogi, niestety nie należą do mnie. Zabrakło mi odwagi, by skorzystać z okazji i wspiąć się na górę (wersja oficjalna jest taka, że nie chciałam zniszczyć butów).

Zadowoliłam się spacerem po okolicy. Robiło się coraz ciemniej, ostatni spacerowicze ruszyli do domów. Jeszcze tylko jakaś para czmychnęła między drzewa i zostaliśmy sami. 

Są takie miejsca, które odwiedzane po zachodzie słońca, dużo mocniej oddziałują na wyobraźnię. Gdy wokół nie ma roześmianych ludzi, dzieci i psy nie ganiają z właściwą sobie energią, a nastolatki nie całują się na skąpanych w cieniu ławkach, robi się jakby poważniej, bardziej melancholijnie. Atmosfera miejsca staje się mocniej wyczuwalna.

Oblężenie Westerplatte trwało siedem dni. Nie zarzucę Was danymi statystycznymi, bo cyferki zmieniają się w zależności od źródeł. Bez względu na to ilu polskich żołnierzy brało udział w walce, ilu poległo i zostało rannych - ich bohaterska postawa jest symbolem odwagi i męstwa.

To był krótki spacer, bo zimno wdzierało się podstępem pod ubrania i zmuszało do odwrotu. Własna słabość wygnała mnie z Westerplatte po niespełna dwóch godzinach. W kontekście wydarzeń historycznych, nie brzmi to najlepiej.

Konstanty Ildefons Gałczyński - Pieśń o żołnierzach z Westerplatte

Kiedy się wypełniły dni

i przyszło zginąć latem,

prosto do nieba czwórkami szli

żołnierze z Westerplatte.

( A lato było piękne tego roku ).

I tak śpiewali: Ach, to nic,

że tak bolały rany,

bo jakże słodko teraz iść

na te niebiańskie polany.

( A na ziemi tego roku było tyle wrzosu na bukiety ).

W Gdańsku staliśmy tak jak mur,

gwiżdżąc na szwabską armatę,

teraz wznosimy się wśród chmur,

żołnierze z Westerplatte.

I ci, co dobry mają wzrok

i słuch, słyszeli pono,

jak dudni w chmurach równy krok

Morskiego Batalionu.

I śpiew słyszano taki: - By

słoneczny czas wyzyskać,

będziemy grzać się w ciepłe dni

na rajskich wrzosowiskach.

Lecz gdy wiatr zimny będzie dął,

i smutek krążył światem,

w środek Warszawy spłyniemy w dół,

żołnierze z Westerplatte.

***

Zobacz teź
Gdańsk dzienny, Gdańsk nocny
Lans w Trójmieście i kocia historia