"Nie umiera się wtedy, kiedy trzeba, ale kiedy można to zrobić"

Nie opowiem Wam dzisiaj o tym, jakim geniuszem literatury był Gabriel García Márquez, bo to jakby ślepiec chciał namalować obraz ukazujący piękno tego świata. Ale dwa słowa od siebie muszę dorzucić, bo choć na blogu o Marquezie nie ma ani słowa, nie znaczy to, że moje drogi z jego twórczością nigdy się nie skrzyżowały.

87 lat to piękny wiek i oby każdemu z nas dane było takiego dożyć. A jednak, gdy odchodzi kolejny wielki człowiek, w tym przypadku zasłużony dla literatury, smutek jest nieunikniony.

Pamiętam, jak dwa lata temu w internecie zawrzało. Ktoś, podszywając się na Twiterze pod Umberto Eco, poinformował świat o śmierci kolumbijskiego noblisty. Ponury żart z gatunku tych świadczących o braku wyobraźni i rozwoju umysłowym na poziomie sandałka, pantofelka, albo innego pierwotniaka. Nie było śmiesznie wtedy, tym bardziej nie jest do śmiechu teraz.

Do tej pory przeczytałam tylko pięć książek autora. Zaczęłam ostrożnie, od Opowieści rozbitka. Krótki to tekst, ale wystarczył, bym sięgnęła po kolejne historie przez niego spisane: Miłość w czasach zarazy, Kronikę zapowiedzianej śmierci, Rzecz o mych smutnych dziwkach i przede wszystkim wspaniałe Sto lat samotności. Do tej ostatniej powieści podchodziłam bardzo ostrożnie. Bałam się, że pokona mnie jej objętość, zagubię się w licznych wątkach, a drzewo genealogiczne rodziny José Arcadio Buendíi pozostanie dla mnie chaotyczną plątaniną gałęzi. W końcu, w księgarni zobaczyłam piękne wydanie, w czerwonej, twarde oprawie. Wyd. Muza, 2007 rok. Cudo! Krążyłam po księgarni nie wiedząc co ze sobą zrobić. To niesamowite wydanie miało równie niesamowitą cenę. Dla studentki - zaporową. Nie muszę chyba dodawać, że byłabym w stanie żyć o samych kanapkach z dżemem aż do kolejnego zastrzyku gotówki, byleby tylko mieć tę książkę u siebie? Tak się zresztą stało. 

Przy okazji pisania tej notki, chciałam uwiecznić moją zdobycz na zdjęciu, ale zdaje się, że akurat ona Wielkanoc spędza w Bieszczadach. W przeciwieństwie do mnie.

Wracając jednak do tematu tej notki. Márquez odszedł, ale jego dzieła zostały i mam nadzieję, że nie zostaną zapomniane. A wśród najsłynniejszych początków powieści, zawsze będzie wymieniany ten:

Wiele lat później, stojąc naprzeciw plutonu egzekucyjnego, pułkownik Aureliano Buendía miał przypomnieć sobie to dalekie popołudnie, kiedy ojciec zabrał go z sobą do obozu Cyganów, żeby mu pokazać lód.

***

Nie umiera się wtedy, kiedy trzeba, ale kiedy można to zrobić.

Gabriel García Márquez, Sto lat samotności