Blogowy Flesz Filmowy * 18 *

Tytuł: Czwarte piętro (The 4th Floor)
Gatunek: thriller
Produkcja: USA
Premiera: sierpień 1999 (świat)
Reżyseria: Josh Klausner
Scenariusz: Josh Klausner
Muzyka: Brian Tyler
Zdjęcia: Michael Slovis
Czas trwania: 90 minut

Pewnie każdy z was ma lub miał, choć jednych nieco dziwnych sąsiadów. W kamienicy, do której przeprowadza się Jane (Juliette Lewis) po śmierci swej babki, takich sąsiadów nie brakuje. Jedni wścibscy i nieco złowieszczy, na widok niektórych po plecach przebiegają dreszcze niepokoju, są i tacy, co jak cienie, przemykają niepostrzeżenie i stronią od kontaktów. Jest jeszcze lokatorka czwartego piętra. Jej mieszkanie mieści się tuż pod tym, zajętym przez naszą bohaterkę. O porozumieniu z nią można zapomnieć. Starsza pani oczekuje bezwzględnej ciszy i choć Jane nie wie nawet, jak owa kobieta wygląda, to uciążliwe sąsiedztwo mocno daje się jej we znaki. Nie są to tylko złośliwości i pogróżki. Okazuje się, że staruszka nie tylko żąda spełnienia jej wymogów, ale ma także cały arsenał sposobów na wyegzekwowanie posłuszeństwa, często niebezpiecznych i przyprawiających o gęsią skórkę. A że Jane daleko jest do potulnej owcy...

Dziwny to film, bo z jednej strony intryguje i wywołuje dreszcze, z drugiej - mam wrażenie, że scenarzystę miejscami poniosła wyobraźnia. Zakończenia nawet nie potrafię skomentować. Równie niesamowite co... dziwne. Tak, tak, znowu dziwne, bo ten przymiotnik nasuwa mi się, ilekroć przypominam sobie seans. Co prawda co nieco można przewidzieć (powiedzmy, że gra aktorska nie stoi na najwyższym poziomie i "ten zły" ma owe zło wypisane na czole), ale motywy czarnego charakteru były dla mnie zaskoczeniem. Ogólnie - jest pomysł, jest atmosfera. Ogląda się z zainteresowaniem.

zwiastun filmu

Moja ocena: 7/10

***

Tytuł: Kac Vegas w Bangkoku (The Hangover Part II)
Gatunek: komedia
Produkcja: USA
Premiera: 3 czerwca 2011 (Polska), 25 maja 2011 (świat)
Reżyseria: Todd Phillips
Scenariusz: Craig Mazin, Todd Phillips, Scot Armstrong
Muzyka: Christophe Beck
Zdjęcia: Lawrence Sher
Czas trwania: 102 minuty

Serii komedii o facetach, którzy potrafią bawić się tak dobrze, że budzą się po imprezie zdumieni tym, co widzą ich przekrwione oczy, chyba nie trzeba nikomu przedstawiać. Zwariowana ekipa wiele przeżyła w pierwszej część Kac Vegas i jeśli mogłoby się wydawać, że tamte wydarzenia ich czegoś nauczyły, to cóż... Kac Vegas w Bangkoku rozwiewa złudzenia. 

Prawie Déjà vu. Phil (Bradley Cooper), Stu (Ed Helms), Alan (Zach Galifianakis) i Doug (Justin Bartha) znów wyruszają na ślub, tym razem jeszcze dalej, bo do Tajlandii. Panowie są ostrożni, nie chcą kolejnych wpadek. Stu nie planuje wieczoru kawalerskiego (dlaczego? odpowiedź w Kac Vegas), a jedynie grzeczny poczęstunek w nudnej knajpie. I może dzięki temu nie wydarzyłoby się nic, czego nie daje się zaobserwować na większości wesel, ale wtedy nie powstał by ten film, a zwykła kaseta weselna, z pijanym wujkiem podrywającym babcię, małolatami pakującymi paluchy między różyczki zdobiące tort i nastolatkami podrygującymi na parkiecie w rytm przebojów sprzed lat.

Film jednak powstał, a w nim - Phil otwiera oczy i widzi obce miejsce, znanych kumpli, obcą małpę, znaną demolkę. Co stało się tym razem? Opowiedzieć się tego nie da, to trzeba zobaczyć.

Kac Vegas w Bangkoku, kino jak najbardziej rozrywkowe i zabawne, tym razem śmieszy jakby mniej. Zmieniła się sceneria, schemat pozostał ten sam. Dla mnie największym atutem były postaci drugiego planu: mnisi, przyszły teść Stu i oczywiście małpi diler. Jest się z czego pośmiać, ale częściej półgębkiem niż całą sobą.

zwiastun filmu

Ocena: 6/10

***

Tytuł: Panaceum (Side Effects)
Gatunek: thriller
Produkcja: USA
Premiera: 19 kwietnia 2013 (Polska), 8 lutego 2013 (świat)
Reżyseria: Steven Soderbergh
Scenariusz: Scott Z. Burns
Muzyka: Thomas Newman
Zdjęcia: Steven Soderbergh
Czas trwania: 106 minut

Życie Emily Taylorów (Rooney Mara) było jak z bajki. Bogaty, przystojny mąż (Channing Tatum), wygoda, brak problemów, eleganccy znajomi, high life - po prostu sielanka. Wszystko się jednak kończy, gdy ukochany małżonek ląduje za kratkami. Po wyjściu z więzienia w małżeństwie Taylorów nie jest już tak idealnie. Emily ma depresję, łyka coraz więcej pigułek. W końcu dochodzi do tragedii. 

Krew, trup, nieobecne spojrzenie morderczyni. I jeszcze mniej obecne jej ofiary.

Emily trafia do szpitala psychiatrycznego, a specjaliści próbują dociec, co wydarzyło się tamtego dnia. Ustalenie tego, szczególnie ważne jest dla lekarza Emily (Jude Law), któremu przeprowadzenie nieudanej terapii może odebrać pacjentów, obecną pracę, a nawet licencję. By dowiedzieć się jak najwięcej o swej podopiecznej, konsultuje się z koleżanką po fachu (Catherina Zeta-Jones), która niegdyś zajmowała się leczeniem Taylor.

Na szczęście film zdążył się rozkręcić, zanim umarłam z nudów. Początek (ten, który zapewne ma stopniować napięcie) dłuży się niemiłosiernie. Na szczęście druga połowa zaintrygowała mnie na tyle, że zapomniałam o początkowym znudzeniu. Trzeba przyznać, że duży w tym udział miała Rooney Mara. Wreszcie miałam okazję zobaczyć ją w naprawdę dobrze zagranej roli (i prawie wybaczyłam jej to, co zrobiła z postacią Lisbeth Salander w ekranizacji pierwszego tomu Millenium Stiega Larssona). Tym razem Mara była piękna, intrygująca, prawdziwa.

zwiastun filmu

Moja ocena: 6/10