AnnRK: Myśli i słowa wiatrem niesione: Marcin Grygier "Nie myśl, że znikną" [RECENZJA]

seria z Romanem Walterem, tom 2

Chłopcy nieszczególnie mieli ochotę wchodzić głębiej w las, lecz zaniepokojeni reakcją Lucka, a raczej jej brakiem, ruszyli w jego kierunku. Gdy podeszli bliżej, zauważyli, że Lucek jak zahipnotyzowany wpatruje się w coś, co było na dnie niewielkiego jaru, nad którym stał. Podeszli nad krawędź zagłębienia i wychylili głowy, ciekawi, co tak zmroziło ich przyjaciela.

Na dnie parowu twarzą do ziemi leżał mężczyzna, Od pasa w dół była nagi. Miał zakrwawione pośladki. W zakrzepłej krwi migotały kawałki zielonego szkła, rozświetlane przez słabe promienie słońca.*

Sikaj przy drodze

Proszę Państwa, mamy progres. Debiutancki kryminał Marcina Grygiera Nie patrz w tamtą stronę, był jedną z tych lektur, które choć są dobre pod względem technicznym, nie zostają na długo w pamięci i nie wywołują wielkich emocji. Było poprawnie, ale bez pazura. Ot, przeciętniak.

Tymczasem Marcin Grygier powrócił w tym roku z kontynuacją serii o komisarzu Romanie Walterze i tym powrotem zaskoczył mnie pozytywnie. Jest dynamicznie, jest ciekawie. Jest kawał niezłej rozrywki na dwa lub trzy wieczory.

Autor ewidentnie lubi rozrzucać trupy w chaszczach. Za pierwszym razem zwłoki znaleziono w Puszczy Kampinoskiej, a tym razem w katowickim parku. Czasami niebezpiecznie jest schodzić ze ścieżki, nawet jeśli pęcherz ciśnie, a zaszycie się w krzakach gwarantuje ulgę w warunkach odosobnienia. Bo nigdy nie wiadomo co w takich krzakach może się czaić lub rozkładać.

Przekonał się o tym nastolatek, który natrafił na okaleczone ciało mężczyzny. Ofierze morderca nie oszczędził ani facjaty, ani odbytu. Czyżby było to morderstwo na tle seksualnym? Wiele na to wskazuje.

Ostatni sprawiedliwy

Z pana jest kawał twardego sukinkota i skutecznego psa.

Po dramatycznych przeżyciach osobistych i trudnym śledztwie Roman Walter nie potrafi się pozbierać. Próbuje wcielić w życie plan porzucenia służby i odpoczynku z dala od stolicy. Wyjeżdża do Drohiczyna, ale i tam spokój nie jest mu dany. Ostatecznie ląduje w Katowicach. W policyjnym mundurze, a jakże.

Tam ma zająć się rozwikłaniem zagadki wspomnianego morderstwa. Łatwo jednak nie będzie i to nie tylko ze względu na problem z ustaleniem tożsamości mordercy, ale i niezbyt udaną współpracę z lokalnymi stróżami prawa i porządku. Komuś bardzo nie na rękę jest obecność policjanta, który nie da się łatwo spławić, a rozwiązania zagadki będzie szukać tak długo, aż znajdzie takie, co do którego nie będzie miał żadnych wątpliwości.

Walter to postać nieco w typie wyidealizowanego ostatniego sprawiedliwego, podziwianego za determinację, a jednocześnie wzbudzającego współczucie trudnym położeniem. Śledczego w rodzaju tych, którzy zdają się posiadać gen nieśmiertelności i niezwykłą łatwość wychodzenia z opresji.

Przeczucie i motywy

W Nie myśl, że znikną splatają się rozmaite motywy. Morderstwa, porwania, nieszczęśliwego wypadku, tajemnic z przeszłości, zemsty, homoseksualizmu, korupcji, zdrady, narkotyków, polityki i pewnie jeszcze coś pominęłam w tej wyliczance. Dzieje się sporo, dzieje dynamicznie, dzieje niemal filmowo, bo efektownie. To sprawia, że kryminał Marcina Grygiera się połyka i choć wciąż nie jest to taka książka, która wywraca życie czytelnika do góry nogami, to prezentuje przyzwoity poziom, zapewnia całkiem niezłą dawkę emocji, nieco zaskoczeń i filmową akcję. Jest mrocznie, miejscami dość brutalnie, a fabułę co jakiś czas przeplatają dramatyczne wspomnienia pewnej dziewczynki, której postać oczywiście łączy się z głównym wątkiem, ale w jaki sposób?

Muszę przyznać, że odgadnięcie tożsamości mordercy przyszło mi stosunkowo łatwo. Trochę w tym typowaniu było przeczucia, trochę logiki (wykorzystany przez autora motyw należy do tych, które w literaturze kryminalnej pojawiają się bardzo często). Trzymałam się swojej wersji dość mocno, nie dając zbić się z tropu i koniec końców okazało się, że miałam rację.

Będzie kolejny tom, co mnie cieszy, bo wierzę w to, że z tomu na tom będzie coraz ciekawiej i następną recenzję kryminału Marcina Grygiera znów zacznę słowami: Proszę Państwa, mamy progres.