Filmowa Barcelona: "Vicky Cristina Barcelona"

Niewiele jest takich filmów, do których wróciłam. Jeszcze mniej takich, które zdarza mi się obejrzeć więcej niż dwa razy. Wśród tych, które oglądam właściwie co roku, jest produkcja w reżyserii Woody'ego Allena Vicky Cristina Barcelona. Film, który ujął mnie za pierwszym razem i który chyba nigdy mi się nie znudzi, bo kolejne seanse dostarczają mi wciąż wiele emocji.

Jeśli zaglądacie tu od czasu do czasu, to z pewnością wiecie, że katalońska stolica jest moją wielką miłością, co częściowo uzasadnia chęć powrotu do filmu, którego akcja rozgrywa się właśnie w tym mieście. Do tej miłości należy dodać sympatię do filmów Allena (choć fanką reżysera bym się nie nazwała) oraz aktorów wcielających się w główne role. Penélope Cruz, Scarlett Johansson, Rebecca Hall i, last but not least, Javier Bardem spisali się znakomicie. 

W tej historii dwie młode Amerykanki Vicky (Rebecca Hall) i Cristina (Scarlett Johansson) lecą do Barcelony na wakacje. Jedna szuka materiałów do pracy dyplomowej, druga szuka... samej siebie. Ułożona Vicky ma plan na przyszłość, jest rozsądną, wrażliwą, czułą, zakochaną narzeczoną, a Cristina... cóż. Należy do tych osób, które wiedzą czego nie chcą, ale pojęcia nie mają czego chcą. Rozchwiana emocjonalnie, zwariowana, otwarta na nowe doświadczenie jest zupełnym przeciwieństwem ułożonej przyjaciółki.

Pewnego wieczoru kobiety poznają Juana Antonio Gonzalo (Javier Bardem), uroczego i bezpośredniego artystę, który nieźle namiesza w życiu obu kobiet. W tym trójkącie pojawi się jeszcze ktoś, kto okaże się wulkanem emocji i mocnym punktem tego filmu. Charyzmatyczny mężczyzna, choć w teorii wolny, uwikłany jest w burzliwą relację ze swoją byłą żoną. Marią Eleną (Penélope Cruz), i jeśli wydawało się, że relacje między pierwszą trójką weszły w końcu na właściwe tory, to pojawienie się Marii Eleny szybko je z tych torów wytrąci.

Vicky Cristina Barcelona to film pełen kolorów i emocji. Portret Barcelony przepełniony jest światłem, barwami i artystycznym klimatem. Uczucia buzują, słońce świeci, hiszpański temperament daje o sobie znać uroczo kontrastując z nieśmiałością Vicky i zagubieniem Cristiny. Trudno nie ulec atmosferze filmu. Śmiałam się, wzruszałam, czasem dałam porwać refleksjom. Bo choć to, w dużym uproszczeniu, film o wakacyjnych uczuciach, to jednak daje do myślenia na temat związków międzyludzkich, tego co podobno wypada, a co niekoniecznie, tego co wydaje nam się stosowne i rozsądne, a często koliduje z tym, do czego wyrywa się serce. I choć przyjęte normy oraz zasady są konieczne do tego, by utrzymać jako taki porządek, to czasem ich łamanie zdaje się drogą do złapania ulotnych chwil szczęścia. Tych, o które tak niełatwo, a które pozostają w pamięci na zawsze.

Nie jestem obiektywna pisząc o tym filmie, bo mam do niego stosunek ogromnie osobisty. Znalazłam w nim swoje emocje i miejsca, a motyw przewodni, utwór Barcelona zespołu Giulia y los Tellarini, przez długi czas po premierze filmu w 2008 roku, rozbrzmiewał jako dzwonek mojego telefonu przywołując ogrom wspomnień.

Dlatego wracam do tej produkcji. Dla miejsc, dla emocji, dla rozmarzenia Vicky, słodkiego zagubienia Cristiny, iskierek w oczach Juana Antonio i ekspresji Marii Eleny. Dla kolorów Parku Güell i widoku z Tibidabo. Dla uśmiechu i wzruszeń. Z tęsknoty za moją podróżniczą miłością.

zwiastun filmu

***

Zobacz też:

fotorelacje z wycieczek do Barcelony

książki i filmy z Barceloną w tle