Tracy Rees "Tajemnice Amy Snow" [recenzja]

Tracy Rees
Tajemnice Amy Snow
Wyd. Czarna Owca
2016
504 strony

Nie miała wielkich szans na przeżycie, bo jakie szanse ma nagi noworodek zostawiony na śniegu? A jednak los się do niej uśmiechnął i choć trudno powiedzieć, by wychowała się w kochającym domu, to jednak miała dużo szczęścia. Żyła.

Pisarski talent

Mieszkająca w południowej Walii Tracy Rees pracowała w wydawnictwie i jako terapeutka. A później napisała książkę. To okazało się strzałem w dziesiątkę i przyniosło jej nagrodę Search for a Bestseller, co jak dowiedziałam się z biogramu autorki, jest nagrodą przyznawaną w konkursie popularnego brytyjskiego klubu książki. W taki sposób wyławiane są pisarskie talenty. Dzięki temu na rynku wydawniczym pojawiły się Tajemnice Amy Snow.

Wiktoriańska Anglia

Tłem zdarzeń jest wiktoriańska Anglia, w wersji wielkomiejskiej, małomiasteczkowej i totalnie sielskiej. W wydaniu sztywnym i hulaszczym, bogatym i nieopływającym w dostatek, radosnym i przygnębiającym, romantycznym i wyrachowanym. To świat powieści Dickensa i pękających od plotek sal balowych. To toczące się ulicami powozy, damy w szeleszczących sukniach i dżentelmeni uderzający w konkury. To aranżowane małżeństwa, tłumione skandale, wyraźny podział na bogatych i biednych, panów i służbę, urodzonych szlachetnie i nisko postawionych. To świat, w którym to, co wypada stawia się ponad podszepty serc, a kobiety winne są posłuszeństwa wobec swych ojców i mężów. To świat, w którym musisz być dobrze urodzonym (lub za takiego uchodzić), by móc się liczyć w społeczeństwie.

Kim jesteś, dziewczynko?

To właśnie tytułowa Amy Snow jest owym wspomnianym na początku noworodkiem. Nie wiadomo skąd pochodzi, czy płynie w niej krew wiejskich chłopów czy arystokracji. Przygarnia ją Aurelia Venneway, sama jeszcze w wieku dziecięcym, za to z uporem godnym przysłowiowego osła. Młoda dziedziczka stawia na swoim, mimo iż ani matka, ani ojciec nie życzą sobie obecności znajdy w swym majątku. Dziewczęta wprawdzie dzieli osiem lat różnicy, ale z czasem zaprzyjaźnią się i zostaną nierozłącznymi towarzyszkami, choć pani Venneway będzie robić co w jej mocy, by Amy trzymać z daleka od swej córki. Na upór Aurelii sposobu jednak nie ma. Snow wychowuje się więc w rezydencji, tolerowana przez służbę, kochana przez swą przyjaciółkę, znienawidzona przez jaśnie państwo. Nie zazna zbyt wiele ciepła i miłości, a pewnego dnia straci i tę namiastkę domu.

Ma siedemnaście lat, gdy Aurelia umiera, a ona zostaje wypędzona z niewielkim bagażem i skromnym zapasem gotówki zapisanej jej w spadku przez przyjaciółkę.

Podróż w nieznane

Tajemnice Amy Snow to opowieść o podróży wyznaczanej kolejnymi tajemniczymi listami i powolnym odkrywaniu tajemnic. Ale nie tych tytułowych, a tajemnic Aurelii. Młoda Venenway zostawiła swej przyjaciółce zaszyfrowaną wiadomość, która prowadzi kroki Amy do Londynu. A później dalej.

Podążaj za moimi wskazówkami, proszę Cię. Nie tylko dlatego, że zaprowadzą Cię dalej, niż możesz sobie wyobrazić, ale dlatego, że mam niezałatwione sprawy, które jedynie Ty możesz doprowadzić do końca.*

Dzięki tej podróży, Amy zaczyna naprawdę żyć, choć jeszcze nie do końca własnym życiem. Poznaje różnych ludzi i rozmaite miejsca. Zaczyna rozumieć, co znaczy kochać i być kochaną. Czasami złości się na Aurelię, bo są takie momenty, kiedy nie pragnie jechać dalej, chce zerwać nić łączącą ją z przyjaciółką i zacząć żyć własnym życiem, zamiast realizować zwariowany plan zmarłej.

Romansowe nuty

Dobrze się czyta debiut Tracy Rees, bo i pomysł jest ciekawy, i czasy interesujące, i historia lekka. Co nie znaczy, że jest to książka idealna. Miejscami autorce zabrakło umiejętności budowania aury tajemniczości, która powinna czytelnikowi towarzyszyć od pierwszej do ostatniej strony. W pewnym momencie, fabuła wpada w tony dość mocno romansowe. Dla jednych będzie to gratka, dla innych niekoniecznie. Sama wolałabym jednak więcej tajemnic, tropów, zagadkowych miejsc i bohaterów, choć trzeba przyznać, że i londyńska księgarnia, i mieszczący się w Bath dom z wieżyczkami zamieszkiwany przez panią Riverthorpe, doskonale pasują do klimatu, jaki sobie wymarzyłam sięgając po tę powieść. Nie miałabym jednak nic przeciwko, by takich motywów było więcej i by tło społeczne, zwyczaje panujące w wiktoriańskiej Anglii, były opisane nieco bardziej szczegółowo, jako że są niezmiernie interesujące.

Autorka skupiła się przede wszystkim na przeżyciach Amy - jej zderzeniu z obcą jej do tej pory rzeczywistością. W tych opisach Tracy Rees jest autentyczna. W rozterki panny Snow się wierzy.

Wśród pozostałych postaci na uwagę zasługuje pani Riverthorpe - starsza kobieta, która nie daje się jednoznacznie ocenić, bawi i irytuje zarazem. To ona najmocniej zapada w pamięć. Reszta bohaterów na jej tle wydaje się dość banalna. (A skoro już jesteśmy przy bohaterach, to albo coś przeoczyłam, albo coś jest nie tak z pięcioletnią Louisą w roli druhny).

Yhm

Choć Tajemnice Amy Snow okazały się lekturą bardzo przyjemną, mam żal do autorki, że pewien trop podsunęła zbyt szybko i zbyt wprost, eliminując zaskoczenie finałem. Można było tego uniknąć i zapewnić czytelnikom efekt "ojej, naprawdę?!", a nie jedynie "yhm". Elementu zaskoczenia więc brak, ale za to otrzymujemy ciepłą opowieść o odkrywaniu świata rozmaitych wartości, o przyjaźni, lojalności, sile uczuć. Poznając tę historię oczami Amy, mamy narzucone pewne ograniczenia i skupiamy się głównie na jej postaci, jej emocjach, jej wspomnieniach. Teraźniejszość przeplata się z przeszłością, dzieciństwo z niepewnymi krokami w dorosłość, lojalność wobec przyjaciółki ściera się z potrzebą stanowienia o własnym losie, ale by Amy Snow zaczęła żyć naprawdę, musi ukończyć swą podróż trasą wyznaczoną jej przez Aurelię.

Jakie niezałatwione sprawy miała na myśli Aurelia? Kim jest Amy Snow i co czeka ją u kresu podróży?

***

Książkę polecam
miłośnikom wiktoriańskiej Anglii
wielbicielom historii pełnych tajemnic
chcącym wybrać się w podróż po Anglii
ciekawym jaką tajemnicę skrywa Aurelia

***

* Tracy Rees, Tajemnice Amy Snow, przeł. Tomasz Wyżyński, Wyd. Czarna Owca, 2016, s . 34.

***