Dolores Redondo "Ofiara dla burzy" Odcienie Zła

Dolores Redondo
Ofiara dla burzy
Wyd. Czarna Owca
2016
544 strony

trylogia Baztán, tom 3

Nie po raz pierwszy musiała stawić czoła poniżeniu i hańbie. Kiedy miała dziewięć lat, stała się ekspertem w tej dziedzinie. Życie jej nie szczędziło takich doświadczeń, zupełnie bezużytecznych. Znoszenie poniżeń ani nie przygotowuje do niczego, anie nie sprawia, że jest się silniejszym, jest jedynie głęboko wbitym w kamień, którym się jest, bezlitosnym i okrutnym hakiem. Jest wyrzeźbionym kanałem, którym cieknie słabość[1].

Pożegnania są trudne

Mówili, że to dobry cykl i mieli rację. Mówili, że warto czytać i się nie pomylili.
Trylogia Baztán okazała się nie tylko ciekawa jako kryminał, ale i interesująca psychologicznie, a przede wszystkim ujmująca mrocznym klimatem baskijskich wierzeń i lasów.

Nie mogłam się doczekać finalnego tomu, Ofiary dla burzy, a jednocześnie świadomość, że przyjdzie mi rozstać się z bohaterami i mrocznym, deszczowym Elizondo, sprawiała, że odsuwałam lekturę w czasie. Wreszcie miały się wyjaśnić wszelkie tajemnice, domknąć wątki, wyciszyć emocje, ale wizja pożegnania nie była mi miła. Dziwne to, bo choć trylogia hiszpańskiej pisarki Dolores Redondo jest bardzo wciągająca, to trudno uznać wykreowany przez nią świat za szczególnie gościnny. Nie brak tu postaci, do których lepiej nie odwracać się plecami, nie brak zakamarków, do których raczej nie powinno się zapuszczać samotnie. Mokro, mrocznie, tajemniczo, deszczowo - tak jest w każdym tomie trylogii, a jednak ten świat ma swój niebezpieczny, magnetyczny urok. Chce się tam być, błąkając po lasach nieustannie czuć na karku oddech Ingumy, Akera, czy innego baskijskiego ducha o nieczystych zamiarach. Chce się ruszyć tropem morderców i tajemnic. Spotkać oko w oko z ludźmi, których do działania napędza coś, co trudno ubrać w słowa, a co wywołuje dreszcz niepokoju. Jakieś szaleństwo, jakaś obsesja, jakaś niepojęta motywacja, zrozumiała tylko dla tych, którzy sami mają nieczyste sumienia i krew na rękach.

Śmierć łóżeczkowa czy... morderstwo?

Na inspektor Amaię Salazar, Dolores Redondo zrzuciła mnóstwo ciężarów. Historie opowiedziane w Niewidzialnym strażniku i Świadectwie kości, niejednego by wgniotły w ziemię. Trudne śledztwa, koszmary z przeszłości, które wcale nie odeszły w niepamięć, ciosy wymierzone przez tych, którym chciałoby się ufać, zagubienie między tym, co rzeczywiste, a światem wierzeń nie zawsze dających się ignorować nawet przez racjonalne umysły. Po koszmarze ostatnich zdarzeń, Amaia nie zdąży jeszcze ochłonąć, gdy znów będzie musiała ostro zabrać się do pracy. 

Dolores Redondo
© Author's Archive

Nagła śmierć łóżeczkowa niemowląt, jak sama nazwa wskazuje, przychodzi nagle. Trudno się z nią pogodzić. Trudno otrząsnąć z dramatu utraty dziecka. Tragedii niespodziewanej, niezrozumiałej, sprawiającej ból niedający się ująć słowami. Jeszcze trudniej (o ile ból tego rodzaju można stopniować) jest wtedy, gdy zachodzi podejrzenie, że to nie śmierć łóżeczkowa, a... morderstwo. Bo jaki zwyrodnialec mógłby zabić bezbronne maleństwo? I jak wytłumaczyć fakt, że wszystko wskazuje na to, że mordercą jest ojciec dziecka?

Babcia tragicznie zmarłego niemowlęcia twierdzi, że to Inguma, mityczny baskijski nocny demon udusił jej wnuczkę. Nie jest to jednak takie wyjaśnienie, które można wpisać do akt sprawy, a i Ingumę ciężko o cokolwiek oskarżyć, czy choćby przymknąć celem wysłuchania jego zeznań. Amaia i jej zespół rozpoczynają śledztwo. Okazuje się, że podobnych zgonów było w dolinie Baztán o wiele więcej. Kogo za nie winić? Seryjnego mordercę, rodziców, demony, zwykłego pecha czy okrutny los? Znalezienie odpowiedzi na to pytanie będzie kosztowało Amaię bardzo wiele. W jakiś sposób ta historia znów wiąże się nie tylko z tajemnicami mieszkańców doliny, ale i samej rodziny pani inspektor.

Na nudę nie ma szans!

Ofiara dla burzy jest równie klimatyczna i intrygująca jak jej poprzedniczki. Zawiera też odpowiedzi na te pytania, które zawisły w powietrzu po lekturze poprzednich dwóch tomów. Dlatego tak ważne jest, by czytać cykl chronologicznie. Sama, zupełnie tego nieświadoma, przygodę z cyklem próbowałam zacząć od tego właśnie tomu. Błąd! Na szczęście szybko to zrozumiałam i zamówiłam Niewidzialnego strażnika i Świadectwo kości. Dałam się wciągnąć w świat wykreowany przez Hiszpankę, uwieść klimatowi trylogii i z entuzjazmem śledziłam postępy w dochodzeniu. Jedynym wątkiem nieco odstającym od reszty, był wątek romansowy, który działał na mnie mniej więcej tak, jak pisk kredy na tablicy, a na dodatek spowalniał akcję. Cała reszta, jak zwykle, okazała się nad wyraz udana.

Śledztwo w Ofierze dla burzy jest bardzo złożone. Od jednego zgonu przechodzimy do kolejnych, z teraźniejszości nurkujemy w przeszłość, wątki zawodowe łączą się z prywatnymi, a realizmowi towarzyszą nutki tego, co pozostaje poza podejściem czysto racjonalnym. Mimo odrobiny magii, to jednak wciąż kawał dobrego kryminału, tyle że z dodatkiem w postaci rewelacyjnego zaplecza złożonego z baskijskich legend i mrożących krew w żyłach rytuałów. Pełno tu traum, ran i trudnych chwil, a liczne twisty fabularne nie pozwalają się nudzić.

Miłośniku kryminałów, przeczytaj koniecznie!

Choć opisy i budowanie klimatu są mocnym punktem trylogii, zupełnie nie działa to w przypadku wspomnianego wątku romansowego. Miałam wrażenie, że opuściłam karty trzymającego w napięciu kryminału i omyłkowo wskoczyłam do erotyka pisanego przez osteologa czy innego anatoma. Zrozumiała, że nigdy dotąd nikogo nie pożądała, że nigdy jeszcze nie doznała tak słodkiej agonii marzenia o ciele, ślinie, pocie, nasieniu mężczyzny, że nigdy nie pragnęła tak niczyjego ciała, skóry, języka, seksu. Zrozumiała, że nigdy dotąd nie chciała tak mocno kości, włosów, zębów mężczyzny[2]. Mnóstwo opisów miłosnych uniesień brzmi nieco kiczowato. Pomimo to, autorce udało się zgrabnie połączyć wątek kryminalny, z bogatym życiem prywatnym głównej bohaterki. Jedno drugiego nie przytłacza, za to świetnie się te wątki uzupełniają. Psychologiczne dopracowanie postaci, ich wiarygodność oraz złożoność charakterów, to kolejny plus Ofiary dla burzy (i całego cyklu!) wart odnotowania.

Co tu dużo mówić trylogia Baztán to kumulacja emocji, dreszcz grozy, ból rozdrapywanych ran z przeszłości i świat baskijskich legend, niepokojących i fascynujących zarazem. Czy warto sięgnąć po ten cykl? Nie mam najmniejszych wątpliwości, że tak.

***

Książkę polecam

miłośnikom klimatycznych powieści

wielbicielom wielowątkowych kryminałów

ciekawym baskijskich wierzeń

chcącym zabłądzić w baskijskich lasach

szukającym wątku trudnych relacji rodzinnych

***

[1] Dolores Redondo, Ofiara dla burzy, przeł. Maria Mróz, 2016, s. 248.

[2] Tamże, s. 359.

***

Zobacz też:

Dolores Redondo Niewidzialny strażnik - recenzja

Dolores Redondo Świadectwo kości - recenzja

literatura hiszpańska

fotorelacje z podróży do Hiszpanii