[9] Adaluzyjska przygoda: Kordoba

Nasz plan zakładał, że Kordoba będzie krótkim przystankiem na drodze z Granady do Sewilli. W rzeczywistości, przystanek był jeszcze krótszy niż się spodziewaliśmy. Nerwowe przedpołudnie (o powodach możecie poczytać TUTAJ) i nieprzespana noc sprawiły, że dotarliśmy tam później niż zakładałam i w nie najlepszych humorach. Na dodatek niełatwo nam było odnaleźć się na jednokierunkowych ulicach miasta, a niebo znów zakryły chmury, strasząc nas możliwością opadów.

Cale szczęście, że limit pecha na ten dzień już wyczerpaliśmy. Zostawiliśmy samochód na jednym z podziemnych parkingów, niemal pustym i położonym poza centrum (przy Avenida de La Libertad) dość daleko od miejsc, które chcieliśmy zwiedzić, ale dzięki temu zobaczyliśmy więcej miasta niż mieliśmy w planach. Na przykład, tę całkiem ciekawą fontannę.

Ponieważ czas nas gonił, raźnym krokiem ruszyliśmy w kierunku najważniejszych atrakcji miasta. Trochę klucząc, ale powoli odzyskując humor. W końcu mieliśmy jeszcze tydzień urlopu, a przed nami było kilka fantastycznych miejsc. W jednym z nich właśnie byliśmy.

Kordoba położona jest nad rzeką Gwadalkiwir i to właśnie w jej kierunku zmierzaliśmy. A konkretnie w kierunku Puente Romano, mostu, którego zdjęcie przywozi chyba każdy turysta odwiedzający miasto. Co widzieliśmy po drodze, możecie zobaczyć na poniższych zdjęciach.

Teatro Góngora - zbudowany w latach 1929-1932

Konserwatorium Muzyczne "Rafael Orozco"

Kościół Św. Franciszka

kościół na placu La Trinidad

W Kordobie nie brakowało białych fasad, wąskich uliczek i kwiatów.

Także i takich, wymalowanych na fasadach budynków.

W X. wieku, Kordoba była jednym z najbogatszych miast Europy i nieformalną stolicą zachodniego islamu. Muzułmańskie ślady widać wyraźnie w tutejszej architekturze.

Bardzo żałowałam, że nie było czasu na zwiedzenie Museo Taurino, muzeum walk byków. To jedno z kilku miejsc na mapie Kordoby, które aż się proszą o wizytę przy kolejnym pobycie.

Charakterystyczne dla Kordoby są kwiaty w niebieskich doniczkach. Wyobrażałam sobie, że będzie ich dużo więcej, ale jak się dowiedział mój mąż, prawdziwe morze kwiatów zalewa miasto wiosną, kiedy mieszkańcy świętują La Fiesta de los Patios de Córdoba, czyli Festiwal Dziedzińców. Przez kilkanaście majowych dni, mieszkańcy udostępniają swoje patia, tonące w kwiatach, cieszące oczy mozaikami, fontannami, ceramiką... Jak się zapewne domyślacie, do listy moich marzeń dopisałam kolejny punkt. Mam nadzieję zobaczyć to któregoś dnia na własne oczy.

Jak to w Andaluzji, nie brakowało też płytek azulejos.

W końcu dotarliśmy w okolice Mostu Rzymskiego (Puente Romano). Jego pierwsza wersja powstała w I wieku, ale do dzisiejszych czasów zostały z niej jedynie fundamenty. Mos był wielokrotnie przebudowany, w 918 roku ręce Maurów nadały mu kształt bliski obecnego.

Na jednym krańcu mostu znajduje się Brama Mostowa...

...na drugim, wieża obronna (Torre de Calahorra), w której mieści się Muzeum Al-Andalus. Można tam obejrzeć ekspozycję dotyczącą życia codziennego w mauretańskiej Andaluzji. W wieży, w której niegdyś znajdowało się więzienie, a następnie szkoła dla kobiet, dziś można obejrzeć pamiątki z okresu średniowiecza, gdy na tym terenie żyli muzułmanie, chrześcijanie i żydzi.

W tle, za paszczą turystki, z której powoli schodzą negatywne emocje, widać La Mezquitę, Wielki Meczet, do którego zabiorę Was w kolejnym poście.

Dzień kończył się o wiele lepiej, niż zaczął. Znów wyszło słońce, więc choć zdążyliśmy od mostu odejść już spory kawałek, ani myślałam rezygnować ze zdjęć konstrukcji w nowych warunkach oświetleniowych. Cóż... zwiedzanie ze mną bywa uciążliwe. Gdyby istniała instytucja przyznająca medale mężom za cierpliwość do ich żon, mój dostałby najcenniejsze z odznaczeń. Nie zważając na to, że robi się już dość późno, że dzień był męczący, a musieliśmy jeszcze dotrzeć do Sewilli, pognałam z powrotem na most. Efekt poniżej.

Na obiad nie było już czasu, więc zatrzymaliśmy się na szklance świeżego soku i kawałku lokalnego ciasta, bardzo szarlotkopodobnego.

Zwiedzanie Kordoby zaczęliśmy i skończyliśmy przy tej samej fontannie. Miasto opuszczaliśmy z poczuciem niedosytu, bo wielu miejsc po prostu nie zdążyliśmy zobaczyć, jak choćby tamtejszej synagogi, wspomnianego Museo Taurinio, Świątyni Rzymskiej (Temple Romano), Pałacu Markizów Viana czy interesującego placu - Plaza de la Corredera. A to tylko część listy. Zdążyliśmy za to zajrzeć do Mezquity, ale o tym napiszę Wam innym razem.

*** FOTORELACJA Z WYCIECZKI DO ANDALUZJI ***
*** PODRÓŻE ***
*** KSIĄŻKI Z ANDALUZJĄ W TLE ***