Olga Rudnicka "Fartowny pech" Mafia na wesoło

Olga Rudnicka
Fartowny pech
Wyd. Prószyński i S-ka
2014
304 strony

Czego można się spodziewać po pisarce, która powołuje do życia pięć sióstr o tym samym imieniu, a spokojnej, wręcz nudnej, nauczycielce każde zabetonować zwłoki w piwnicy? Prawdopodobnie wszystkiego! Na przykład tego, że wmiesza się w wojny gangów albo pobije policjanta posługując się dwunastoletnią dziewczynką. Wszystko to oczywiście w białych rękawiczkach, w ramach fabuły komedii kryminalnej.

Dziany, Nadziany i Gianni. Mając pod ręką zestaw tak nazywających się bohaterów, nie ma co liczyć na to, że będzie poważnie. Co prawda trzej panowie to nie to samo co pięć sióstr, ale i oni wystarczą, by sporo namieszać i dostarczyć czytelnikom rozrywki. Fartowny pech Olgi Rudnickiej przeniesie nas do świata policjantów, detektywów i gangsterów, ale nie martwcie się - nie będzie rozlewu krwi, ani drastycznych zdarzeń. 

Chyba, że do tych ostatnich zaliczyć karierę posterunkowego Filipa Nadzianego w social mediach.

Król Internetu

Cóż... zemsta jest rozkoszą bogów i kochanek, których imion się nie pamięta. Zanim do Agaty powie się Beatko, należy dobrze się upewnić, czy aby na pewno to imię jest tym właściwym. W przeciwnym razie można obudzić się co prawda we własnym łóżku, ale nago, przypiętym kajdankami do ramy, z jedną fantazyjną kokardką zawiązaną na głowie, a drugą na członku[1]. Można mieć też pecha i w tej niewesołej sytuacji zostać znalezionym przez... mamusię. A jeśli zły los się uprze, a tak właśnie było w tym przypadku, można też spóźniwszy się do pracy dostać wezwanie na dywanik i od komendanta dowiedzieć się, że golas z fikuśnymi kokardkami robi furorę w Internecie. 

Załamany Nadziany przenosi się do małej placówki, gdzie ma nadzieję na spokojną służbę. Bez kobiet, kokardek,Internetu i rozbawionych kumpli.

Co dwóch braci, to nie jeden

W małej miejscowości, do której trafił spotyka kolegę ze szkoły policyjnej. Pechowca równego sobie, Dzianego. Dziany to ten facet, którego pobiła dwunastolatka. Nie to jednak sprawiło, że rzucił policyjną robotę w diabły i został detektywem. Jako policjant z drogówki miał to nieszczęście, że za przekroczenie prędkości zatrzymał żonę komendanta. Przełożony przełknąłby tę zniewagę, wszak prawo jest prawem i przynajmniej oficjalnie nie wypadało krytykować Krysia służbisty, ale już wyrażona przez posterunkowego, przypadkiem usłyszana opinia, tak gładko przełknąć się nie dała.

Lexus pierwsza klasa. Ale babsko za kierownicą rozlazłe jak przysłowiowa ropucha. Fuj![2].

Niektóre sądy najlepiej zostawić dla siebie. Albo przynajmniej rozejrzeć się wokół zanim się je wygłosi.

Olga Rudnicka
Poznań, 2015

Jest jeszcze trzeci bohater. Gianni stoi po drugiej stronie barykady i właśnie dostał zlecenie w Polsce. Co prawda ma już dość pracy dla bossów mafii, ale odmówić nie może. Musi zabić cel. Problem w tym, że nie wie, kto tym celem jest. By to ustalić, potrzebuje detektywa. I tu a scenę wkracza Kryś (no dobra, wypychają go siłą), który prywatnie jest... bratem Gianniego. Tym odrobinkę mniej przebojowym.

Po ciężkim dniu...

W Fartownym pechu spotkacie mafijnych bossów z mniejszymi i większymi słabostkami, miłość rodem z Romea i Julii, niezbyt bystrych mięśniaków, niedocenionych chudzielców, hoże wiejskie dziewoje i równie dziarskie plotkary, gangsterów honorowych, policjantów, którym szczęście raz sprzyja, a raz nie, hazardzistów, dżentelmenów, szuje, pyskate kobiety, drobnych pijaczków i wielkich krętaczy. Gdy się zmiksuje plejadę postaci nakreślonych dość jaskrawą kredką, w efekcie otrzymuje się serię zwariowanych scen z ich udziałem, które fabularna nić łączy w zabawną całość.

Nie jest to najlepsza książka Olgi Rudnickiej (mam wrażenie, że autorce lepiej udają się historie dotyczące nieco... hmm... zwyklejszych bohaterów, np. pyskatych kobiet), ale i tak dostarcza powodów do uśmiechu. Fabuła jest zwariowana, bohaterowie dwoją się i troją, by wywiązać się ze swoich zadań, ale nim dotrą do finału, parę razy się potkną, kilka głupot palną, tam coś nabroją, tu pokręcą, a wszystko to ku uciesze czytelnika i swojej rozpaczy. 

Szybko się czyta Fartowny pech, ale też i zapewne zapomni o nim stosunkowo szybko. Bohaterowie, z gatunku tych niezbyt bystrych bawią, ale nie zapadają w pamięć. Ani osobno, ani razem, nie mają takiej mocy jak choćby wspomniane wcześniej siostry, czyli pięć Natalii, które - dla odmiany - łatwo o sobie zapomnieć nie dają. Zabawna, sympatyczna komedia kryminalna dostarczy rozrywki na jeden, góra dwa wieczory. Warto polecić ją tym, którym potrzebny tzw. reset po ciężkim dniu. W tej roli Fartowny pech sprawdzi się doskonale.

Olga Rudnicka zaprasza do lektury

***

Książkę polecam

miłośnikom komedii kryminalnych

chcącym poczytać o mafii na wesoło

poszukującym lekkich, rozrywkowych książek

***

[1] Olga Rudnicka, Fartowny pech, Wyd. Prószyński i S-ka, 2014, s. 14.

[2] Tamże, s. 18.

***