[4] Andaluzyjska przygoda: Granada (Albaicín)

Znacie to uczucie, kiedy to zjawiacie się w nowym miejscu i od razu wiecie, że TO JEST TO? Że tu moglibyście zakotwiczyć na dłużej, wydeptywać ścieżki lub w kółko chodzić tymi samymi, już utartymi? Na każdym kroku robicie "ach!" lub "och!" i jedyne co Was martwi to fakt, że ta chwila nie będzie trwać wiecznie, bo za moment trzeba będzie zostawić to magiczne miejsce za sobą.

Tak właśnie było ze mną i Granadą, miastem, w którym płynęły łzy, padał deszcz, świeciło słońce, grała muzyka, serce biło radośnie, usta same wyginały się w uśmiechu, a świat wydawał się tak niesamowicie magiczny. Za mało czasu przeznaczyliśmy na Granadę i to był największy minus naszego andaluzyjskiego planu. Niestety, na zmiany nie było już szans. Chociaż... Tak, Granada pojawi się jeszcze pod koniec relacji z wycieczki do Andaluzji. Zrezygnowaliśmy ze zwiedzania Malagi na rzecz powrotu do tego miasta tylko po to, by zobaczyć zachód słońca nad Alhambrą i zjeść romantyczny obiad u stóp wzgórza, na którym rozciąga się ten słynny kompleks pałacowy, dawna twierdza mauretańskich kalifów.

Do Granady dotarliśmy drugiego dnia naszej podróży. Było już ciemno. Miasto przywitało nas tysiącami świateł. Początki nie były łatwe. Nasz hotel mieścił się przy placu wyłączonym z ruchu kołowego, a my nie do końca orientowaliśmy się, na którym parkingu możemy zostawić samochód. Za postój zapłaciliśmy sporo. Następnym razem z pewnością będziemy mądrzejsi i wcześniej zorientujemy się, gdzie parkować tak, żeby nie zbankrutować, co i wam doradzam (także w Sewilli!).

Ok, jesteśmy na miejscu, samochód stoi na miejskim parkingu podziemnym. Bagaże zostawiamy w środku, chcąc najpierw rozejrzeć się wokół i ustalić którędy do hotelu. Nie mamy planu miasta, a szybko okazuje się, że wydrukowana z internetu mapka to za mało. Namierzamy więc kiosk, kupuję plan i po jakimś czasie mogę już wycelować palcem w mapę i powiedzieć: estoy aquí. W drodze do hotelu Los Tilos, przechodzimy koło placu, na którym stoi rozstawiona scena, a ludzie siedzą na plastikowych krzesełkach lub podrygują z boku. Granada nocą tętni życiem! Niestety, tego wieczoru nie skorzystamy z atrakcji. Jest późno, zmęczenie daje o sobie znać, a na dodatek... zaczyna padać! Muzycy i słuchacze znikają, a my w tym deszczu kicamy po walizki. Do tej pory pogodę mieliśmy przyzwoitą, co prawda raczej bez palącego andaluzyjskiego słońca, ale i bez deszczu. Teraz realizuje się mój czarny scenariusz: pada, pada coraz mocniej. Sprawdzam prognozę pogody w hotelu i... przyznaję, poryczałam się jak dzieciak, któremu Święty Mikołaj przyniósł rózgę zamiast wymarzonego PlayStation. Całą niedzielę ma padać! A przecież jestem w Granadzie! Mam zwiedzać dzielnicę Albaicín pełną białych budynków! Mam wykupione bilety wstępu do Alhambry! Na konkretny dzień, na konkretną godzinę! Zwiedzanie ogrodów w ulewnym deszczu? Nawet nie chcę sobie tego wyobrażać...

Zostawmy jednak na chwilę rozżaloną Polkę w jej dwuosobowym pokoju z widokiem na Plaza Bib-Rambla i zjedźmy windą do recepcji. Brak parkingu to jedyny minus hotelu Los Tilos, a jego największy plus znajdziemy właśnie w recepcji. Ludzie, którzy przesiadują tam za kontuarem są najbardziej pomocną i pozytywną ekipą jaką miałam okazję spotkać (ok, może poza ludźmi z Compety, naszego ostatniego andaluzyjskiego przystanku, ale w sobotę, piątego września, jeszcze o tym nie wiem). Recepcjonistka (Vanessa???) zasypuje nas informacjami, wyciąga kolejne mapki i pomaga nam ustalić plan dnia. Wypytuje, na którą mamy bilety do Alhambry (do znajdującego się Pałacu Nasrydów kupuje się wejściówkę na konkretną godzinę), pokazuje gdzie możemy zakupione przez internet bilety wydrukować, rysuje trasę, która pozwoli nam maksymalnie wykorzystać niedzielę tak, by zwiedzić także dawną dzielnicę muzułmańską Albaicín, katedrę i jej okolice (ostatecznie do katedry nie wchodzimy - w planach mamy inne budynki sakralne, a co za dużo, to niezdrowo - po wszystkim w głowie zostaje chaos, a przed oczami ma się setki kadrów, które nie wiadomo jakim budynkom przypisać). Dajemy się też namówić na flamenco i wbrew zwyczajom - w pełni zdajemy się na możliwości organizacyjne innych. Ok, przyznaję, recepcjonistka wysilać się nie musiała. Wystarczyła mi wzmianka o tym, że pokaz ma się odbyć w jaskini wykutej w dawnej dzielnicy romskiej, Sacromonte. Po kwadransie wiemy już wszystko. Co, gdzie, kiedy, którędy, ile czasu zajmuje. Na mapie mamy zaznaczone ulice znane z najlepszych tapas (niestety, nie zdążymy skorzystać z tej wskazówki), przystanki, najciekawsze miejsca itp. Radość pryśnie dopiero pół godziny później po sprawdzeniu prognozy pogody... Ale to już wiecie.

Następnego dnia pełna obaw wyglądam przez okno. Ciężkie żaluzje wolno odsłaniają widok na plac. Nie pada, więc oddycham z ulgą. Czasami przez warstwę chmur przedziera się słońce. Plac jest mokry od deszczu, powietrze rześkie. Szybko się zbieramy, bo szkoda czasu. Wszystko to, co pomiędzy hotelem, a dzielnicą muzułmańską na razie pominę. Chcę was zabrać od razu do górnej części dzielnicy Albaicín.

Górny Albaicín jest najstarszą częścią miasta. W średniowieczu mieszkali tu przede wszystkim uciekinierzy z podbijanych przez chrześcijan arabskich miast. Gdy chrześcijanie zdobyli i Granadę to właśnie ta część stała się dzielnicą muzułmańską. Wbrew obietnicom, nie dano muzułmanom spokoju. Zmuszono ich do przyjęcia chrztu, a meczety stopniowo przekształcano w kościoły. To oczywiście nie spotkało się z entuzjazmem i kto mógł, ten pakował manatki i zmykał. W XVII wieku muzułmańska społeczność licząca ok. 30 tys. osób, zmniejszyła się do zaledwie 1,5 tysiąca. Wykorzystała to chrześcijańska szlachta. Porzucone domy kupowała za bezcen.

Albaicín to niesamowity klimat! Pokochałam to miejsce od razu. Wąskie uliczki pną się to w górę, to w dół, tworząc istny labirynt! Tu schody, tam zaułki, tu jakiś placyk, tam kościół, tu bar, tam znów fragment murów obronnych. Wiele dróg wyłożonych jest białymi i czarnymi kamykami. Ulice wybrukowane dobrem i złem. Wiele tu mauretańskich akcentów. Biało-zielono-niebieska kolorystyka. Światło i ciepło, ziemia i życie, niebo i woda. Płytki azulejos układają się w nazwy ulic, barów, sklepów czy domów. Grube mury chronią podwórka przed wścibskimi oczami przechodniów. Okiennice gwarantują prywatność.

Spacerujemy uliczkami, a ja marzę o tym, by czas stanął w miejscu. Słońce coraz częściej wygrywa z chmurami, od białych ścian odbijają się jego promienie, a ja z radością nasuwam na oczy kapelusz.

Przed nami Plaza San Miguel i stojący tam kościół (Iglesia San Miguel Bajo). Idziemy jednak dalej. Naszym celem jest punkt widokowy, z którego rozpościera się widok na Alhambrę.

I tak, wspinając się coraz wyżej, docieramy do miejsca, z którego powstają najpiękniejsze zdjęcia Alhambry. Jest jeszcze dość wcześnie, więc nie ma tłoku. Dokładnie tydzień później przyjedziemy tu obejrzeć zachód słońca i docenimy obecny spokój i nieliczne postaci snujące się po Mirador De San Nicolas.

Pogoda zmienia się jak w kalejdoskopie. Raz mamy błękitne niebo usiane białymi obłokami, innym razem w tle Alhambry pojawia się plama rozlanego mleka. Zakochuję się w każdym z tych widoków i nie mogę doczekać popołudniowej wizyty w muzułmańskim kompleksie pałacowym.

Naprawdę, warto zjawić się tu rano, by móc spokojnie podziwiać widoki i posłuchać muzyki.

Mogłabym tu siedzieć godzinami, ale przecież miasto czeka! Błądzimy uliczkami dzielnicy Albaicín poznając jej zakamarki. Jest pięknie!

Colegiata del Salvador

Wszędzie towarzyszą nam biel, błękit i zieleń, więc gdy w jednym ze sklepików szukam pamiątkowego magnesu na lodówkę, nie mam wątpliwości, w jakich powinien być kolorach.

Dopiero tuż przed południem zatrzymujemy się na śniadaniu w barze Rincòn del Chapiz położonym u stóp wzgórza, na którym rozpościera się Górny Albaicín. Jest pyszne! W tamtym momencie, w konkursie na najszczęśliwszą Polkę na obcej ziemi, zajmuję pierwsze miejsce. Pochłaniam jogurt z musli i pan con tomate, czyli coś, co uświadamia mi, że są takie momenty w życiu, kiedy podpieczony w piekarniku chleb z oliwą i drobno krojonymi pomidorami jest esencją lata, sensem życia, najsmaczniejszą potrawą świata. Popijam to wszystko sokiem, później kawą. Zerkam to na plan miasta, to na widoki wokół mnie i cieszę się, że słońce grzeje tak mocno.

Następnym razem zabieram was prosto do ogrodów Alhambry!

*** FOTORELACJA Z WYCIECZKI DO ANDALUZJI ***

*** PODRÓŻE ***