[3] Andaluzyjska przygoda: Setenil de las Bodegas

No cóż, już drugiego dnia wycieczki stało się to, czego się obawiałam. Po prostu nie chciałam i nie potrafiłam ruszyć dalej! W Rondzie panowała atmosfera fiesty, a samo miasteczko okazało się bardzo przyjemnym miejscem. Chętnie pospacerowałabym po okolicy, dłużej posiedziała nad kanionem El Tajo, zwiedziła muzeum corridy, w jednej z licznych knajpek spróbowała zupy z migdałów. Niestety. Trudno zwiedzić rozległą Andaluzję spędzając większość czasu w pierwszej z odwiedzanych miejscowości. Uległam rozsądkowi (no dobra, głównie był to rozsądek męża i męża argumenty) i w końcu dałam się wpakować do samochodu.

Kierunek: Setenil de las Bodegas!

Dlaczego spośród wielu pueblos blancos wybraliśmy akurat to miasteczko? Powód był bardzo prosty. Setenil de las Bodegas położone jest bardzo malowniczo, w wąwozie, a wiele z tamtejszych domów jest... wkomponowanych w skały.

Pogoda była tego dnia niepewna. Słońce zaledwie nieśmiało wychylało się zza chmur. Czasami krople deszczu przyjemnie chłodziły skórę. Na szczęście większych opadów nie było. Samochód zostawiliśmy przy ulicy wlotowej do miasteczka (mając nadzieję, że pobocze, na którym postawiliśmy samochód nie należy do tych, które objęte są zakazem parkowania), nie chcą pakować się w wąskie uliczki. Spacerem ruszyliśmy w górę wąwozu, by móc spojrzeć na białe domy z góry.

Po drugiej stronie wąwozu widoczny był Kościół Najświętszej Marii Panny Od Wcielenia (Parroquia de Nuestra Señora de la Encarnación), jednak na wyprawę w jego stronę nie mieliśmy czasu, więc musieliśmy się zadowolić spojrzeniem z daleka. Znajdująca się po jego lewej stronie wieża to Wieża Hołdu (Torre del Homenaje), pozostałość po arabskim zamku.

Wracając, zrezygnowaliśmy z wygodnej, asfaltowej drogi, wkraczając między budynki. Droga w dół była miejscami bardzo stroma. Ludzi spotkaliśmy niewielu. Zdaje się, że trwała jeszcze siesta, co zdawały się potwierdzać śpiące na bruku koty. Na co dzień, mieszka tu ok. 3 tys. osób.

Na samym dole, czuję się nieco... przytłoczona. Wiszące nad głową skały sprawiają wrażenie opartych o dachy domów. Miałam wrażenie, że budynki lada moment mogą runąć pod ich ciężarem. Przez dłuższy czas towarzyszyło mi poczucie dyskomfortu (poniższe zdjęcie temu przeczy, więc musicie mi wierzyć na słowo).

Pierwsze wzmianki o mieście "półjaskiń" pochodzą z czasów arabskich. Chrześcijanie oblegali je wielokrotnie, sukces odnosząc w 1484 roku. Ponieważ w XV wieku tutejsi rolnicy założyli wiele winnic, do nazwy miasto dodano człon "de las Bodegas" (hiszp. winiarnie). Wino dojrzewało w korytarzach wykutych pod miasteczkiem. Niestety w XIX wieku Europę nawiedziła epidemia filoksery. Te wrogie winoroślom mszyce nie ominęły andaluzyjskiego pueblo.

W skały wbudowane są domy, kawiarnie i sklepy. W jednym ze sklepów kupiłam pamiątkowy magnesik, przy okazji rozglądając się w pomieszczeniu. Skalny sufit, skalne ściany, no i podłoga wyłożona kamiennymi płytkami. Naturalne jaskinie były wykorzystywane jako schronienie już w czasach prehistorycznych. Z czasem, tuż przy wlotach jaskiń, dobudowano fasady, które obecnie bielą odcinają się od skał.

Tuż przy jednej z restauracji stały beczki manzanilli, co  z miejsca przypomniało mi przygotowania do wyjazdu i się moje czerwcowe rozczarowanie. Manzanillę piła Carmen z opery Bizeta, a moja przygoda z tą operą niestety nie była udana.

Krótki był nasz pobyt w Setenil de las Bodegas, ale nie potrzebowaliśmy przebywać tam dłużej. Myślę, że to świetne miejsce dla tych, którzy cenią spokój i podczas urlopu przede wszystkim chcą odpocząć. Przed nami jednak prawie 200 kilometrów, bo jeszcze tego samego dnia planujemy znaleźć się w Granadzie. Deptakiem ruszyliśmy więc w kierunku samochodu, żegnani promieniami słońca, któremu znów udało się na moment wychylić zza chmur.

Ostatnim kadrem, jaki zapadł mi w pamięć po tej wizycie,była beczka z plakatem informującym o manifestacji przeciwko organizowaniu corridy, która planowana była następnego dnia w Rondzie. Jak widać, także i w Hiszpanii coraz głośniej mówi się o okrucieństwie tego typu rozrywki. 

Zapraszam Was na kolejny raport z wycieczki po Andaluzji, czyli pierwszą część spaceru po Granadzie, mieście, w którym padał deszcz, płynęły łzy, ale nie zmieniło to faktu, że to właśnie jemu oddałam serce. Wiem, że tam właśnie będę chciała wrócić.

*** NOTKI PODRÓŻNICZE - ZAPRASZAM ***

*** ANDALUZJA NA BLOGU ***