[1] Andaluzyjska przygoda: Ronda

Plan był zupełnie inny, ale przecież nikt nie powiedział, że pierwotny ma być jedynym słusznym. Mieliśmy odstawić kota w Bieszczady, przenocować tam u rodziców i następnego dnia, w czwartek, podjechać do Wrocławia, zamelinować się na noc w hotelu, a następnie porannym piątkowym lotem dostać się do Malagi. Nie tak łatwo jednak wpaść do bliskich na moment i wypaść jak gdyby nigdy nic. Czas leciał, jazda do Wrocławia powoli traciła sens. Decyzja była szybka, choć niełatwa. Odwołaliśmy wrocławski nocleg i postanowiliśmy w podróż ruszyć nocą, podjeżdżając bezpośrednio na parking w okolicach lotniska.

Leje deszcz, wieje wiatr, samochody tańczą na autostradzie, jeden wywijając dzikie piruety tuż przed naszym zderzakiem. Wrocławską zabudowę przyjmuję z uczuciem ulgi. Dochodził siódma rano, gdy stawiamy się na lotnisku. Zimno, głodno, a z głośników dobiega nas informacja o ewakuacji. Sennie wytaczamy się na zewnątrz. Tam, jeszcze zimniej, a z czasem i głodniej. Ochrona snuje się przeganiając ludzi i odgradzając część budynku taśmą, a ja przypominam sobie wszystkie brzydkie wyrazy, jakie znam. Na szczęście długo to nie trwa. Odprawa także idzie błyskawicznie (nie to, co przy okazji wyjazdu do Paryża, kiedy to Ann-terrorystka chciała wnieść na pokład nożyczki i cążki). Wzbijamy się w powietrze i... jest pięknie!

Lecimy niecałe cztery godziny. Co jakiś czas zerkam za szybę. Niesamowity widok na hiszpańskie góry witam z szerokim uśmiechem. Jeszcze tylko chwila, jeszcze momencik. Lądujemy w słonecznej Andaluzji. Świeci słońce, jest upalnie. Zimny, mokry Wrocław szybko wyparowuje z pamięci. Odbieramy walizę pełną letnich ciuchów i czort wie czego jeszcze, i mkniemy po samochód. Jest! Srebrny, przestronny ford będzie naszym towarzyszem przez dziesięć dni. 

Walizki lądują w bagażniku. Nastawiam hiszpańskie radio. Nawigacja wskazuje kierunek do Rondy. Na kolanach mam mapę i przewodnik, ale nawet na nie nie patrzę. Tak pięknie jest na zewnątrz! Z jednej strony morze, z drugiej góry. Opuszczamy Malagę kierując się na zachód. Widoki są przecudne. Później będę żałowała, że nie zatrzymaliśmy się na żadnym z tarasów widokowych, ale myśl o Rondzie przysłania mi wszystko inne. Droga to pnie się, to opada. Suniemy serpentynami. Oczy latają mi w koło głowy. Ale, ale, zbliżamy się do celu. Nim rozpoczniemy zwiedzanie, musimy wytężyć wzrok i znaleźć gospodarstwo, w którym mamy nocować.

Finca Los Pastores leży przy drodze na Algeciras. Teren posiadłości jest spory. Konie się pasą, owce cicho beczą, a pawie drą dzioby przekrzykując gęsi. Jest gdzie zjeść i odpocząć, napić się wina, pospacerować, odetchnąć świeżym powietrzem. Żałuję, że to tylko jedna noc i nie będzie okazji skorzystać z możliwości, jakie oferują gospodarze.

Żelazna brama otwiera się z cichym dźwiękiem. Po obu stronach drogi rozpościera się przesuszona łąka. Zdaje się, że deszczu nie było ostatnio zbyt wiele. Konie skubią te blade źdźbła, a my jedziemy w kierunki zabudowań. Parkujemy wśród drzew, meldujemy się, wrzucamy bagaże do naszego lokum na jedną noc, chwilę rozglądamy dookoła. Miejsce jest przeurocze. Niewielkie domki, dwa baseny, zwierzyniec, miejsce do grillowania, restauracja, wspólne miejsca, w których można coś zjeść i odpocząć, a także ustronne zakątki, by każdy mógł się cieszyć upragnioną prywatnością. Zgrzyta mi tylko słabe wi-fi w domku, ale przełykam ból kiepskiego połączenia, w końcu nie przyjechałam tu, by przesiadywać na Facebooku.

Nasz domek z tarasem na górze (zwykle zajętym przez pawie).

Łóżko na którym nie działało wi-fi.

Uroczy zakątek.

Restauracja, w której pijemy pyszne lokalne wino.

Dla tych, co lubią posiłki na świeżym powietrzu.

Od Rondy dzielą nas trzy kilometry. Wbrew obawom, na miejscu bez trudu znajdujemy parking i ruszamy w dalszą trasę pieszo. Kierunek: most Puento Nuevo. Zanim jednak tam dotrzemy, kilka słów o samym miasteczku.

Ronda to jedno z malowniczych pueblos blancos (białych miasteczek), kolebka współczesnej korridy. Dla walk byków przyjeżdżały tu takie sławy jak Orson Welles czy Ernest Hemingway. To tu znajduje się jedna z najstarszych hiszpańskich aren, a we wrześniu miłośnicy najbardziej kontrowersyjnej atrakcji jakie oferuje Hiszpania, tłumnie zjawiają się na kilkudniowym święcie Corrida Goyesca.

Pierwsza walka na tutejszej arenie odbyła się pod koniec XVIII wieku. Na terenie budynku znajduje się Museo del la Tauromaquia (Muzeum Corridy), jednak z uwagi na to, że właśnie trwała Feria Goyesca, nie możemy go zwiedzić. 

arena corridy

Długo biję się z myślami, czy nie skorzystać z okazji i nie kupić biletu na corridę. Kilka (kilkanaście?) razy mijam okienka kas, ale ostatecznie staje na tym, że przecież jeszcze wrócimy do Andaluzji i okazja na pewno się nadarzy. Szczerze mówiąc, miałam też wątpliwości, czy byłabym w stanie wytrzymać taką walkę. Właściwie nadal tego nie wiem. Tradycja tradycją, kultura kulturą, ale jednak corrida wzbudza mieszane uczucia, czemu trudno się dziwić.

Przeskoczyłam w relacji pod arenę, a tymczasem by do niej dotrzeć, musimy przejść nad kanionem El Tajo, którego niemal pionowe ściany robią wrażenie zarówno wówczas, gdy zerka się na nie z góry, jak i z dołu. Nic dziwnego, że kanion i rozpościerający się nad nim Puente Nuevo (Nowy Most) należy do najczęściej fotografowanych andaluzyjskich widoków. Całość wygląda fantastycznie. W dzień, w nocy, przy błękitnym niebie i ciężko wiszących chmurach.

Na lewo od mostu znajduje się Parador de Ronda, hotel zbudowany w miejscu, gdzie niegdyś mieściły się;
ratusz, targ miejski i letnie kino.

Pierwszego dnia dużo czasu spędzamy w okolicach mostu i tej części miasteczka, na której znajdują się arena i rynek.

Idąc tam z parkingu, nie możemy się jednak powstrzymać, by nie zajrzeć do niektórych kątów. 

Odpuszczamy muzea, choć to dotyczące rondeckiego zbójectwa trochę kusi.

A tu muzeum myślistwa, które kusi zdecydowanie mniej.

Nie zaglądamy też do kościołów, zadowalając się ich obejrzeniem z zewnątrz.

Iglesia Santa MAria la Mayor - kościół wzniesiony w miejscu głównego meczetu Rondy z czasów panowania muzułmanów.

A tuż obok kościoła - drzewka pomarańczowe.

Mijając kolejne sklepy, zaglądając w liczne zaułki, stopniowo zbliżamy się do centrum. Jest spokojnie. Ludzie tłoczą się w innej części miasta.

Po drodze zaglądamy do Panaderíi-Pasteleríi Ortiz, której historia sięga 1936 roku. Nieco sił dodają nam ciastka migdałowe z bliżej niezidentyfikowanym nadzieniem. Pyszne, ale tylko dla ludzi o mocnych zębach.

Pełni dodatkowej energii ruszamy przed siebie, oczywiście nadal klucząc, bo tu i tam wyłaniają się interesujące budynki, rzeźby czy uliczki.

Iglesia-Convento de La Merced (Klasztor pod wezwaniem Najświętszej Marii Panny) obecnie we władaniu Karmelitanek.

Plaza de España powstał na początku XIX wieku. Znajduje się pomiędzy Nowym Mostem a areną.

Iglesia del Socorro

Na Plaza del Socorro zostajemy aż do zapadnięcia zmroku. Przeganiają nas nocny, górski chłód i rozsądek. Czas wyspać się po zarwanej nocy, by zebrać siły na kolejny dzień. Nie mam wątpliwości, że wbrew planom, nie ruszymy od razu w dalszą podróż. Ronda mnie zauroczyła, a ponieważ nie wszystko udało nam się zobaczyć, plan na następny dzień jest prosty: śniadanie w Finca Los Pastores (i najpyszniejszy sok pomarańczowy ever) i powrót do miasteczka.

Nowym Mostem szliśmy już wielokrotnie, czas więc na Stary Most (Puente Viejo).

Przy okazji... tak, zgadliście, zwiedzamy różne zakamarki. Proste drogi są takie nudne!

Łaźnie arabskie powstały na przełomie XII i XIII wieku.

W tle Iglesia de Padre Jesús

Puerta de Felipe V (Brama Filipa V)

Balkon pałacu - Palacio del Marques de Salvatierria, uwielbiany przez
hiszpańskich filmowców.

Zauroczyła mnie Ronda, ale nadal nie powiedziałam Wam, po co tak naprawdę tam pojechaliśmy. Bo choć nie załapaliśmy się na corridę ani parady, to przecież termin pobytu w miasteczku nie był przypadkowy. Koniecznie chcieliśmy zobaczyć jak Hiszpanie świętują Ferię Goyesca.

Zapraszam więc na kolejną odsłonę andaluzyjskiej przygody. Będzie o tym jak nie znalazłam torreadora w złotych spodniach, o bliskich spotkaniach ze zwierzakami i ulicznym jedzeniu. Będą kolorowe suknie, słodki psi pyszczek i konna policja.

*** FOTORELACJE Z PODRÓŻY ***
*** KSIĄŻKI O ANDALUZJI ***