Winien jest bloger, czyli kto odpowiada za stracone cztery dychy Kowalskiego

[źródło]

Macki opadają. No, naprawdę. Opadają i wiszą bezwładnie, bezradnie, nie mając sił, by choćby lekceważąco machnąć.

Do tej pory wydawało mi się, że blogowe afery zgrabnie będą omijać strefę blogów kulturalnych, która zgodnie ze swą nazwą skrzyć się będzie intelektem, powalać erudycją, a wymiany zdań przeprowadzać na poziomie nieco wyższym niż gruntowy. 

Co jakiś czas okazywało się, że się mylę, ale cóż - jedni wolą przepychanki, trzaskanie się po pyskach argumentami lub ich brakiem, inni w tym czasie biorą książkę pod pachę i zajmują cichy, spokojny kącik, delektując się lekturą. Książka się jednak kończy, trzeba ruszyć w drogę powrotną, choćby i po to, by coś o tej książce napisać. Odpalam więc komputer, a tam znów: pyskówki, docinki, obrażanie się i innych. Całość tonie w bagnie uogólnień i dwulicowości. I tak raz na jakiś czas.

Tym razem ja się posłużę uogólnieniem: wrażliwa ta nasza blogosfera książkowa, oj, wrażliwa. Raban na każdym kroku. Zero dystansu. Zero poczucia własnej wartości. Tolerancja znikoma. Drażliwość ogromna.

Chwilami tę drażliwość rozumiem, bo wrzucanie blogerów książkowych do jednego wora, przestaje mnie bawić, a zaczyna irytować. Na co dzień mam jednak głęboko gdzieś te wszystkie małe i duże aferki. Robię swoje. Czytam, oglądam, recenzuję, prowadzę fanpage, robię zdjęcia, relacjonuję, odpowiadam na komentarze, dyskutuję, dzielę się refleksjami. Piszę, piszę, piszę. Codziennie, a przecież pracuję na cały etat i możecie mi wierzyć - nieraz ciężko wszystko pogodzić. Na kłótnie brak mi i czasu, i energii.

Zupełnie nie rozumiem, dlaczego każdy nie może się skupić na sobie. Tak egoistycznie do bólu. Dlaczego zamiast pracować na własny wizerunek - zajmuje się cudzymi dokonaniami lub ich brakiem?

Ktoś pisze pod publikę? Chwali mierne dzieła? No i? Nie musisz tego czytać, nie musisz sugerować się zdaniem takiej osoby. Wiem, co powiesz. Ty wyczuwasz fałsz recenzji, ale co z biednym Kowalskim, który blogosfery nie zna? Biedaczek zaufa zdaniu blogerki-grafomanki, blogera-lizidupy, wyda cztery dychy, ciężko zarobione, na książkę ałtora co to o zasadach ortografii słyszał tyle, że podobno istnieją. I co? Świat się zawali? Wydawnictwa spłoną? Nastąpi upadek świata literatury, po którym zostaną jedynie czyste kartki, urwane myśli i pokiereszowane literki? Nie. Po prostu Kowalski wywali w błoto cztery dychy. W podobny sposób, jak to się mu już zdarzyło, gdy zamówił obiad w kiepskiej restauracji (pewnie czytał blogi kulinarne), wybrał się do kina na denny film (winien bloger filmowy, jak nic), a polecane przez blogerkę modową  markowe majtki rozlazły się mu w praniu. Nasze życie jest pełne ryzykownych decyzji i być może lepiej pozostać przy Panu Tadeuszu, schabowym mamy, Casablance i gatkach kupowanych na ryneczku u pani Stasi, niż szukać adrenaliny na nieznanych wodach.

W sumie, wychodzi na to, że z jednej strony bloger książkowy czuje się mało pewnie, bo z obawy o utratę "darmowych" książek pisze wyłącznie pochlebne recenzje, z drugiej silnie wierzy w swą moc opiniotwórczą i misję krzewienia literatury, bo stresuje się, że przez jego przekupnego kolegę, ludzie przestaną ufać blogerom, zawiodą się literaturze, ramiona im się wydłużą i cofając się ewolucyjnie w okres mioceński, zawisną gałęziach jak ten gibony. 

Aferki znikają, niesmak pozostaje.

***

Trochę w związku z powyższym, trochę nie.

Mniej lub bardziej gwałtowne reakcje wywołał tekst Pawła Pollaka, który tym razem wziął na tapetę nie tylko selfy, ale i blogerów, którzy owe selfy chwalą. Przeczytałam to wszystko i uczucia mam mieszane. Nadal mnie nie obchodzi to, co dzieje się na cudzych podwórkach - mam własne. Wzięłam jednak pod lupę siebie samą. 

Co z tego wynikło? Opowiem Wam innym razem. Teraz otrząsam się z błotka, w którym wytaplałam się na własne życzenie i idę poczytać dobrą książkę, do czego i Was zachęcam.

Poniżej przykład dobrej książki. I konkretnej porcji kalorii. Też dobrej.