Straszne miejsce

Unikam jej od jakiegoś czasu, choć wcale nie sprawia mi to przyjemności. Na szczęście nie mam jej po drodze, więc jest jakby lżej.

Kiedyś bywałam tam często. Nawet raz w tygodniu. Nigdy nie opuszczałam budynku z pustymi rękami. Gdy szedł ze mną mąż, zawsze brał plecak. Mówiłam mu, że idziemy tylko na chwilę, że najwyżej po jedną rzecz, którą mam nabazgraną na podręcznej liście. Zakładając plecak na ramiona, uśmiechał się nieco jakby ironicznie. I zawsze miał rację.

Nie byłam tam już dawno, ale nagle okazało się, że nie ma innego sposobu, by zdobyć Dożywocie Marty Kisiel. Za książkę na Allegro często trzeba zapłacić grubo ponad stówkę, więc sami rozumiecie... (Przynajmniej część z Was, bo ktoś przecież te książki kupuje, a to oznacza, że mojego toku myślenia nie pojmie).

Pozostało mi jedno. Wizyta w bibliotece.

Książek do przeczytania mam u siebie więcej niż czasu na to, by to zrobić, więc bibliotekę omijam szerokim łukiem, jako, że mam tendencję do wypożyczania tylu książek, na ile regulamin pozwala. Razy dwa, bo przecież jest jeszcze karta męża.

Tym samym, wspólnie z Rico i Kowalskim, opracowaliśmy plan. Raport taktyczny wziął na siebie Kowalski, Rico miał w razie czego użyć narzędzia perswazji. 

Na szczęście nie było to konieczne. 

MAM!