[2] Wakacje 2014 Girona cz. 1

Girona często traktowana jest po macoszemu. Ot, miasto, w którym lądują samoloty tanich linii lotniczych, więc z konieczności zalicza się lotnisko, po czym pakuje do autokaru pędzącego do Barcelony. Ok, bądźmy szczerzy - Girona z Barceloną w żaden sposób równać się nie może i jestem w stanie zrozumieć tych, którzy na zwiedzanie stolicy Katalonii mają mało czasu. Jeśli jednak wybieracie się w nieco dłuższą podróż, warto wsiąść na lotnisku w autobus, który w niespełna pół godziny dowiezie was do centrum miasta.

W ubiegłym roku lecieliśmy bezpośrednio do Barcelony, w tym nie było takiej możliwości, co oczywiście postanowiliśmy wykorzystać. Z Girony jest bliżej do kilku interesujących nas miejsc, a i samo miasto bardzo chcieliśmy zobaczyć. 

Zarezerwowaliśmy trzy noclegi w hotelu Condal, który serdecznie polecam. Czysto, blisko na dworzec i historyczna część miasta, dobrze oznaczona droga z dworca (da się trafić bez planu miasta o pierwszej w nocy), przemiła, uczynna obsługa. Mimo, że mieliśmy pokój od strony ulicy, niemal w ogóle nie było słychać ulicznego ruchu. Rano, wyposażeni w nabyty w recepcji bilecik, wędrowaliśmy do pobliskiego baru na śniadanie, gdzie nieco zdziwiony pan nie bardzo potrafił przejść do porządku dziennego nad dziwną turystką zamawiającą kanapkę bez mięsa. Podczas tego urlopu szukanie bezmięsnych kanapek, bagietek itp. będzie istnym mission impossible dla kogoś, dla kogo "bez mięsa" oznacza także "bez ryby", "bez macek" itp.

Gironę zwiedzaliśmy po powrocie z Besalú. Pogoda się niestety zepsuła, niebo przykryły ciemne chmury. Co prawda zwiedzanie bez towarzystwa palącego słońca jest nieco mniej męczące, ale nie po to się jedzie do Hiszpanii, by mieć nad głową jesienne, polskie niebo. Trochę kręciłam więc nosem na złośliwą aurę, ale na szczęście słońce tak całkiem o nas nie zapomniało.

W okolicy dworca pochłonęło mnie fotografowanie graffiti i płaskorzeźb uwieczniających najrozmaitsze zawody. Rzeźb było sporo. Uwieczniały m.in. nauczycieli, sportowców, rolników, murarzy, lekarzy, artystów.

Na dobry początek wylądowaliśmy na Plaça de la Independència, przy okazji rozglądając się za potencjalnymi lokalami, w których moglibyśmy wieczorem zaspokoić głód. Jest to jedno z najbardziej uczęszczanych miejsc w Gironie. Wieczorem, tylko w najdroższych restauracjach widać było puste stoliki.

Ostatecznie obiad zjedliśmy już po drugiej stronie rzeki. Gironę przecina Onar, a nową i starą część miasta łączą liczne mosty - niektóre bardzo malownicze. Równie pocztówkowo prezentują się postawione wzdłuż brzegu budynki. Nic więc dziwnego, że całość często pojawia się w twórczości artystów, a także na wszelkich pamiątkowych gadżetach - od wielkich obrazów, po pocztówki i zakładki. 

Zbliżając się do rzeki oglądałam sklepowe wystawy - słabość, której nie potrafię przezwyciężyć. Przyglądanie się ekspozycjom sprawia mi często więcej przyjemności niż same zakupy, choć przyznaję, że nie miałabym nic przeciwko nabyciu takiej koszulki...

... lub którejś z tych torebek.

Za to kompletnie nie kusiły mnie figurki znanych postaci czy to z pierwszych gazet czy fikcyjnego, filmowego świata w dość hmmm... krępującej, acz naturalnej, sytuacji. Mam wrażenie, że politycy z opuszczonymi spodniami kiepsko komponowaliby się z dekoracjami w mieszkaniu.

Podobne zdjęcia już wam kiedyś pokazywałam, przy okazji wizyty w oficjalnym sklepie FC Barcelony. Cóż - co kraj, to obyczaj.

Ale, ale - oto dotarliśmy do rzeki. Widok ładny, choć nieco ponury. W towarzystwie ciemnych chmur zwiedzaliśmy część położoną już za rzeką, a następnie zajrzeliśmy do niesamowitego muzeum kina. Miejsce to zasługuje na osobną notkę i możecie być pewni, że taka powstanie. O tym, co znajduje się za Onar też poczytacie innym razem.

Zmęczona byłam ogromnie, ale pobyt w muzeum dodał mi energii. Zachwycona tą wizytą, wyłoniłam się z budynku i wpadłam wprost w objęcia promieni słonecznych. Oczywiście chwilę później szczęśliwa i uzbrojona w aparat, znalazłam się na brzegu Onar.

Kierunek? Czerwony most - Pont de les Peixateries Velles, zwany także Mostem Eiffela. Zbudowany przez firmę pana odpowiedzialnego za powstanie słynnej, paryskiej wieży, robi całkiem niezłe wrażenie. 

Przechadzaliśmy się po nim tam i z powrotem, czekając na odpowiedni moment, by pstryknąć fotki. Polujących na to samo jest więcej, co odrobinę utrudniało sprawę.

Pocztówkowe, nadrzeczne widoki podobają mi się coraz bardziej. Choć niektóre domy są w nienajlepszym stanie - razem prezentują się bardzo malowniczo. Wiszące domy (Cases de l'Onyar) stały się wizytówką miasta i podejrzewam, że są bardziej rozpoznawalne niż widoczna w tle, zabytkowa katedra Santa Maria.

Ten biały budynek pośrodku to Casa Masó, dom Rafaela Masó i Valenti, jednego z najwybitniejszych katalońskich architektów. Aby go zwiedzić, niezbędna jest wcześniejsza rezerwacja. Masó był wielbicielem Antonio Gaudiego, interesował się polityką, był także poetą i miał wkład w promocję kultury i sztuki. Nie wszystkie jego projekty spotkały się z uznaniem i część z nich nigdy poza fazę projektu nie wyszła. Co więcej, niektóre gotowe budynki po pewnym czasie zburzono lub przekształcono.

A oto i niepozorny Gómez Bridge, który nad rzeką wisi od 1916 roku.

Jak zwykle, diabeł tkwi w szczegółach. Tym razem jest nim miłość wyginająca łyżeczki i patent na miarę Pomysłowego Dobromira.

W Gironie co rusz można się spotkać z demonstracją patriotyzmu. Na wielu oknach i balkonach powiewają katalońskie flagi.

Już niedługo ruszymy na drugą stronę rzeki, gdzie Girona okaże się klimatycznym miastem pełnym wąskich uliczek i setek schodów. Mam nadzieję, że wybierzecie się tam ze mną.

Zapraszam też tutaj

fotorelacje z podróży

[1] Wakacje 2014: Besalú