Ile jest warte życie dziewięcioletniej dziewczynki? (David Hewson "Dochodzenie 3")

David Hewson
Dochodzenie 3
Wyd. Marginesy
2014
528 stron

Biorę do ręki Dochodzenie 3 Davida Hewsona i zaczynam czytać. Na scenie pojawia się detektyw Sarah Linden. Przed oczami mam Mireille Enos, wcielającą się w tę rolę w amerykańskiej wersji serialu. Rude włosy, sweter z Wysp Owczych, bezkompromisowość, dociekliwość i wieczny bajzel w życiu osobistym. Nie lubię, gdy w trakcie lektury przed oczami mam filmowe obrazki. Na szczęście serial made in USA to Seattle zamiast Kopenhagi, senator zamiast burmistrza i policjant Holder w miejscu Borcha. Krótko mówiąc, moja wyobraźnia sprawnie odcięła się od tego, co jej podsuwała pamięć i poszybowała własnym torem. 

I tylko Linden zawsze pozostaje tą samą twardą babką, w ręcznie dzierganym swetrze, który absolutnie nie wygląda jak ciuch, za który trzeba zapłacić ponad 300 euro.

Detektyw Sarah Linden nie przywiązuje wielkiej wagi do wyglądu. Z życiem rodzinnym u niej nie najlepiej. Jako klasyczny przykład mocno zaangażowanej pracoholiczki, zawsze wybierze sprawę nierozwiązanego morderstwa zamiast nierozpracowanego zadania z matmy własnego syna. Dlatego jej kontakty z dzieckiem (obecnie już młodym mężczyzną) nie układają się najlepiej. Właściwie nie układają się wcale. Mark nie potrafi jej wybaczyć tego, że byle martwa dziewczyna była ważniejsza od rodzinnych spacerów, obiadków czy po prostu zwykłych rozmów. Wyprowadził się z domu i próbuje żyć po swojemu. Co to oznacza, Sarah przekona się już wkrótce.

Równocześnie z wątkiem rodzinnym toczy się wątek dużo ważniejszy z perspektywy czytelnika sięgającego po kryminał. Znaleziono trupa. Nie był to wypadek, choć można by przypuszczać, że takich nie brakuje na zapuszczonym złomowisku na skraju doków[1]. Przypadkowo złapany w chwytak mężczyzna został pocięty na kawałki. Mógł to być złodziejaszek z alkoholowy problemem, który włamał się na złomowisko by ukraść kilka blaszek, aż zmorzony pijackim snem ułożył się w jednym z przeznaczonych do zniszczenia samochodów. I jak zasnął, tak się nie obudził. Niestety, sprawa wygląda inaczej.

David Hewson
[źródło]

Technicy rzucili okiem na szczątki (...). Są pewni, że to zabójstwo. Ten człowiek nie żył w chwili, gdy chwycił go dźwig. Zatłuczono go młotkiem do wyciągania gwoździ. Wygląda na to, że facet zszedł ze statku i koleś dopadł go na złomowisku[2].

Sprawa nabierze tempa, gdy zaginie dziewięcioletnia córka przedsiębiorcy, którego firma mieści się nieopodal portu. Czy te dwa przestępstwa mają ze sobą coś wspólnego? Owszem, na to wygląda. Nie bardzo tylko wiadomo co. Tymczasem rodzice szaleją z rozpaczy. Każde z osobna, bo ich związek już dawno wszedł w fazę wzajemnych oskarżeń i wyrywania sobie dzieci. Robert Zeuthen, ojciec zaginionej Emily, kasy ma jak lodu, więc teoretycznie wystarczy poczekać na żądanie okupu, wyskoczyć z forsy, odebrać dziecko, znieść pretensje żony i powrócić do zarządzania firmą. Problem w tym, że porywacz choć faktycznie po jakimś czasie się odezwie, ale choć wspomina o pieniądzach, szybko się okazuje, że to nie one są tu najważniejsze.

Dwa lata wcześniej zginęła inna dziewczynka. Wychowanka sierocińca popełniła samobójstwo. Kidnaper zdaje się być tamtym przypadkiem bardzo zainteresowany, a to dodatkowo gmatwa sprawę. Czego oczekuje od policji i rodziców Emily, jeśli nie pieniędzy? Zapłacić kosmiczny to w przypadku bogatych , kochających rodziców żadnen problem, ale jak odzyskać dziecko, gdy nie wiadomo czego oczekuje w zamian za jego uwolnienie? Sprawa robi się coraz trudniejsza, bardziej poplątana i niebezpieczna. Stawką jest życie dziewczynki, a czasu nie ma zbyt wiele. Kto wie, jak bardzo zdesperowany jest jej porywacz i co może wytrącić go z równowagi.

Joel Kinnaman & Mireille Enos - odtwórcy głównych ról w amerykańskiej wersji serialu
[źródło]

Rodzice dziewczynki i kopenhaska policja to nie jedyne strony zainteresowane jak najszybszym rozwiązaniem sprawy. Zbliżają się wybory, ważą się losy polityków, budują koalicje, tworzą obozy poparcia i nienawiści. Premierowo Hartmannowi bardzo zależy na tym, by kidnaper został schwytany. W całej tej niepokojącej sytuacji, widzi w zależności od finału, szereg politycznych korzyści lub betonowy blok, który swym ciężarem zatopi jego marzenia o dalszej politycznej karierze.

Serial Dochodzenie podbił moje serce nie tylko ciekawą fabułą i swetrem pani detektyw. Doceniłam również dynamikę akcji i ciągłe jej zwroty. Po niemal każdym kończącym odcinek cliffhangerze zgrzytałam zębami ze złości, że akurat w tym momencie urwano scenę. W powieści wygląda to nieco inaczej, choćby z tego względu, że nie muszę wyczekiwać na kolejny odcinek. Przewracam kartkę i voilà! Zaraz dowiem się, co dalej. O dziwo, wcale nie odczułam przez to spadku napięcia. Akcja toczy się wartko, wciąż pojawiają się nowe zagadki i emocjonujące sceny. Bez wątpienia, podczas lektury Dochodzenia 3 Davida Hewsona nie można się nudzić. 

Sofie Gråbøl jako Sarah Lund w duńskiej wersji serialu
[źródło]

Dynamiczny główny wątek kryminalny przeplata się z politycznymi knowaniami i prywatnymi problemami bohaterów. Autorowi doskonale udało się zachować proporcje. Dodatkowe tematy są świetnym uzupełnieniem, ale nie przytłaczają głównego tematu. Co tu dużo mówić: żałuję, że dopiero teraz sięgnęłam po tę serię. Jest intryga, jest napięcie, są zwroty akcji i bohaterowie, którym daleko do nudnych i płaskich jak kartka papieru. Dochodzenie 3 to gęsta sieć kłamstw i intryg, rozgrywki pomiędzy mocnymi przeciwnikami, w których stawkami są prawda i życie niewinnego dziecka. To niejednokrotnie ogromnie ciężkie wybory, pomiędzy życiem prywatnym, a zawodowym, przeczuciem, a podążaniem za faktami, służbowymi poleceniami, a chęcią rozegrania sprawy po swojemu. To ryzykowne zagrania i pogoń za kimś, kto już nieraz udowodnił, że jest zawsze o kilka kroków do przodku i nie zawaha się usunąć z drogi tych, którzy przeszkadzają mu w osiągnięciu celu.

Gdyby ktoś zapytał mnie, czy na podstawie świetnego serialu (tu bazuję na opiniach innych, bo sama wersji duńskiej jeszcze nie widziałam) można napisać równie dobrą książkę, powiedziałabym, że nie. Teraz musiałabym to odszczekać.

The Casino - The Killing Ending Theme Song

utwór, którego nie cierpiałam, bo zwiastował konie odcinka

***

Książkę polecam

miłośnikom kryminałów

wielbicielom serialu The Killing w duńskiej bądź amerykańskiej wersji

poszukującym dynamicznej lektury

ciekawym co ma wspólnego porwanie dziewczynki ze śmiercią sieroty przed dwoma laty

***

Jeśli chcesz kupić sweter a'la Linden zajrzyj TUTAJ.

***

[1] David Hewson, Dochodzenie 3, przeł. Ewa Penksyk-Kluczkowska, Wyd. Marginesy, 2014, s. 9.

[2] Tamże, s. 24.

***

Przeczytaj także:

David Hewson Cmentarz tajemnic - recenzja

***

egzemplarz recenzencki