Blogowy Flesz Filmowy * 25 *

Tytuł: Złe wychowanie (La Mala Educación)
Gatunek: dramat, thriller
Produkcja: Hiszpania
Premiera: 3 września 2004 (Polska), 19 marca 2004 (świat)
Reżyseria: Pedro Almodóvar
Scenariusz: Pedro Almodóvar
Muzyka: Alberto Iglesias
Zdjęcia: José Luis Alcaine
Czas trwania: 105 minut

Mam wrażenie, że filmy Pedro Almodóvara należą do tych, których fabuły streścić się po prostu nie da. Bo co ja mam Wam napisać? Że to historia dwóch mężczyzn - Ignacio (Gael García Bernal) i Enrique (Fele Martínez), którzy po raz pierwszy spotykają się jako mali chłopcy w katolickiej szkole, w której  uczniom przydarzają się rzeczy, jakie dzieciom nigdy zdarzyć się nie powinny? Że ci chłopcy spotykają się po latach i że to smutne i przerażające, jak potoczyły się ich dalsze losy? Że w tej historii jest jeszcze jeden mężczyzna, ojciec Manolo, opiekun chłopców ze szkoły i że jego także spotkamy po latach? Że to taka historia, w której przeszłość nie daje osobie zapomnieć i mocno odbija się czkawką? W żaden sposób nie jestem w stanie oddać charakteru tego filmu. 

Od czasów szkolnych mijają dwie dekady. Do Enrique, młodego reżysera, którego opuściła wena, przychodzi aktor o pseudonimie Angel, podający się za Ignacio. Wręcza koledze z przeszłości opowiadanie w pewnym sensie oparte na ich wspólnych przeżyciach. Dla Enrique to wspaniały materiał na film, scenariusz, którego bezskutecznie poszukiwał od dawna. Byłby to murowany hit, jest tylko jeden problem. Angel chce zagrać główną, bardzo wymagającą rolę, co reżyserowi kompletnie się nie podoba. Tak zaczyna się starcie dwóch trudnych charakterów. Ścierają się ze sobą pomysły, ambicje i wspomnienia. Wychodzą na jaw tajemnice i przykre fakty. Znajdzie się miejsce także i na zemstę. Enrique próbuje się dowiedzieć, co przez te wszystkie lata działo się z Ignaciem, zastanawiając się przy okazji, ile we wręczonym mu tekście jest fikcji, a ile zdarzyło się naprawdę. 

Almodóvar podzielił historię na trzy plany czasowe: lata 60', 70' i 80'. Mamy więc sceny z katolickiej szkoły, młodość Ignacia i okres, w którym powstawał film Enrique. W Złym wychowaniu, jak to u tego Amodóvara zdarza się bardzo często, aż kipi od skrajnych emocji. Mroczne namiętności, niepohamowane żądze, niszczące uczucia. Jeśli dodać do tego świetną muzykę, genialne aktorstwo, nasycone barwy i charakterystyczną dla Almodóvara umiejętność wydobywania intensywności emocji oraz budowanie niesamowitych relacji międzyludzkich i kreowania zapadających w pamieć postaci, to mamy interesującą filmową ucztę, z której nie warto rezygnować.

zwiastun filmu

***

Tytuł: Babcia Gandzia (Paulette)
Gatunek: komedia kryminalna
Produkcja: Francja
Premiera: 26 grudnia 2013 (Polska), 13 stycznia 2013 (świat)
Reżyseria: Jérôme Enrico
Scenariusz: Jérôme Enrico, Laurie Aubanel, Cyril Rambour, Bianca Olsen
Muzyka: Michel Ochowiak
Zdjęcia: Bruno Privat
Czas trwania: 90 minut

Przy całym moim zwątpieniu w poziom komedii, akurat do Francuzów mam zaufanie. I jak zwykle psioczę na specjalistów od przekładania tytułów filmów, tak tym razem jestem im wdzięczna. Po Paulette niekoniecznie bym sięgnęła. Babcia Gandzia ma moc przyciągania widzów poszukujących lekkiego filmu na sobotni wieczór.

Babcia Gandzia (Bernadette Lafont) od innych babć różni się tym, że zamiast swojego wnuczka kochać, uwielbiać, rozpieszczać, psuć mu zęby cukierkami, na wszystko pozwalać i chętnie się nim opiekować, gdy na jego matkę spadają nadgodziny, ledwie go toleruje. Dlaczego? Léo ma ojca afrykańskiego pochodzenia, a co za tym idzie, kolor jego skóry jest daleki od bieli. Babunia-rasistka imigrantów nie cierpi całym swym babcinym sercem, z czego zwierza się... czarnoskóremu księdzu w trakcie spowiedzi (taki tam wyjątek od rasistowskiej reguły). Poza tym Paulette wiedzie proste, nudne życie. Po śmierci męża mieszka sama w wielkim blokowisku, emerytura na życie jej nie wystarcza, w związku z czym penetruje śmietniki w poszukiwaniu składników na obiad (albo nowej lampy do mieszkania), a w wolnych chwilach spotyka się z trzema przyjaciółkami podczas gry w belotkę. 

I tak pewnie płynąłby jej dzień po dniu, gdyby dwuletni poślizg w opłacaniu rachunków nie zwabił w jej skromne progi komornika, który wychodząc zabrał nawet lampę z odzysku. Paulette ma jednak pomysł. Podczas swoich wypraw w rozmaite zaułki, nieraz widziała sprzedających jakiś podejrzany towar młodzieńców. Gdy w drzwiach jej mieszkania zjawia się zięć-policjant prowadzący śledztwo w sprawie handlu narkotykami, babcia dodaje dwa do dwóch i chwilę później puka do drzwi lokalnego szefa handlarzy haszyszem. Ma dla niego dość niecodzienną propozycję.

Staruszka sprzedająca działki w przejściu podziemnym to dopiero początek! Paulette szybko zyska ksywkę Babci Gandzi, biznes idzie jej coraz lepiej, a sława zatacza coraz szersze kręgi. I wtedy zaczynają się kłopoty.

Film lekki, zabawny, bez rynsztokowego humoru niskich lotów, za to z obrotną babcią rasistką, zgorzkniałą, złośliwą, ale z szansą na metamorfozę. Postaci z drugiego planu są równie ciekawe, cięte dialogi dodają tej historii dodatkowego smaczku. Uprzedzenia Paulette przy okazji zwracają uwagę na problem współczesnej Francji, czyli napływ imigrantów i związane z nim zjawisko rasizmu. Krótko mówiąc: nie jest aż tak głupawo, jak mogłoby się wydawać.

zwiastun filmu

***

Lubisz filmy? Zajrzyj też tutaj:

Blogowy Flesz Filmowy - 24

Blogowy Flesz Filmowy - 23

Blogowy Flesz Filmowy - 22