...ten który odchodzi...

Wzruszajcie się pierwiosnkiem

Pomarańczowym motylem

Wschodem i zachodem słońca.

Odchodzą zasłużeni dla świata kultury. Jeszcze nie opadły emocje po wiadomości o śmierci Marqueza, a tu znów przychodzi się żegnać.

Tadeusz Różewicz już nie dostanie literackiego Nobla, choć był jednym z poważniejszych kandydatów do tej nagrody. Jego nazwisko nie znajdzie się obok Llosy, Coetzee, Szymborskiej czy Miłosza, ale wraz z Proustem, Borgesem, Tołstojem, Iwaszkiewiczem czy Joyce'm - zasili listę twórców, których komisja noblowska nigdy nie doceniła, choć ich dzieła są nieśmiertelne.

Poetą jest ten który odchodzi
I ten który odejść nie może

*** klik ***

W październiku skończyłby 93 lata. Piękny wiek, piękny dorobek. Nawet dla takiej ignorantki jak, dla osoby, która mogłaby się potknąć o tomik wybitnej poezji, zakląć przy tym siarczyście i pójść dalej nie obdarzając nieszczęsnej książki ani jednym spojrzeniem, nie doceniając jej wartości, tak, nawet dla mnie - poezja Różewicza ma moc.

O autorze Kartoteki piszą wszyscy i wszędzie (no dobra, nie wszyscy i nie wszędzie, ale wielu w wielu miejscach - tak czy inaczej, zainteresowanie postacią twórcy chwilowo jest spore), więc nie będę Was zanudzać kolejnymi wyimkami z jego życiorysu. Był, tworzył, odszedł. Zostawił po sobie sporo dzieł i mocno wpisał się w historię literatury.

A ja, ilekroć odchodzi jeden z wielkich twórców, zadaję sobie pytanie, czy w młodszych pokoleniach pojawiają się tacy artyści, których odejście wywoła smutek, refleksje i falę artykułów, których konkluzja będzie jedna. Czegoś zabrakło i nie da się tego zastąpić niczym innym. 

Kochani ludożercy

Nie zjadajmy się Dobrze

Bo nie zmartwychwstaniemy

Naprawdę

Tadeusz Różewicz - List do ludożerców
(recytuje Zbigniew Zapasiewicz)

***