Blogowy Flesz Filmowy * 19 *

Dziś tylko dwa filmy, ale za to obydwa warte polecenia.

Tytuł: Cela 211 (Celda 211)
Gatunek: thriller, dramat, akcja
Produkcja: Francja, Hiszpania
Premiera: 4 września 2009 (świat)
Reżyseria: Daniel Monzón
Scenariusz: Jorge Guerricaechevarría, Daniel Monzón
Muzyka: Roque Baños
Zdjęcia: Carles Gusi
Czas trwania: 113 minut

Juan Oliver (Alberto Ammann) zaczyna pracę jako strażnik więzienny. W zakładzie zjawia się dzień wcześniej. Chce się pokazać z dobrej strony, poznać współpracowników i nowe miejsce pracy. Nadgorliwość bywa jednak zgubna. Pech chciał, że akurat tego dnia w więzieniu wybucha bunt. Na chwilę przed całym zamieszaniem, Juan ulega wypadkowi, a gdy w zakładzie robi się niebezpiecznie, nowi kumple zostawiają mężczyznę w tytułowej celi 211, sami dając nogę.

Oliver jest w kiepskiej sytuacji. Jeżeli wyda się, że jest klawiszem, nie czeka go nic dobrego. Co robić? Juan podejmuje błyskawiczną decyzję - postanawia udawać więźnia skazanego za morderstwo. Początki nie są obiecujące, a raczej dość niebezpieczne i upokarzające (chyba, że ktoś lubi stać z gołym tyłkiem, w otoczeniu wyposzczonych przestępców). Swą przestępczą postawą zyskuje jednak uznanie najważniejszej persony wśród typów spod ciemnej gwiazdy i tak oto staje się członkiem ekipy Macochy (Luis Tosar).

Więźniowie negocjują, antyterroryści szykują się do natarcia, a ciężarna żona Olivera drży o życie męża, próbując ustalić co też dzieje się z ojcem jej dziecka.

Co z tego wyniknie? Raczej nic dobrego.

Cela 211 to kolejny świetny film o tym, co może wydarzyć się za murami więzienia. Jest napięcie, jest krew, podejrzliwość, układy i układziki, zatargi, mordobicia - do wyboru do koloru we wszystkich odcieniach krwistej czerwieni. Luis Tosar - jak zwykle genialny. Rolę ma taką, że wystarczy jedno jego spojrzenie i widzom puszczają zwieracze. 

zwiastun filmu

Moja ocena: 8/10

***

Tytuł: Koneser (La Migliore offerta)
Gatunek: kryminał, melodramat
Produkcja: Włochy
Premiera: 2 sierpnia 2013 (Polska), 1 stycznia 2013 (świat)
Reżyseria: Giuseppe Tornatore
Scenariusz: Giuseppe Tornatore
Muzyka: Ennio Morricone
Zdjęcia: Fabio Zamarion
Czas trwania: 131 minut

Virgil Oldman (Geoffrey Rush) jest wybitnym znawcą sztuki i dyrektorem domu aukcyjnego. Bogatym i samotnym. Prowadzi aukcje, które przyciągają tłumy. Któregoś dnia otrzymuje bardzo zagadkowy telefon, od kobiety, która po śmierci rodziców odziedziczyła ogromny dom pełen dzieł sztuki o nieoszacowanej wartości. Oldman początkowo próbuje swoją rozmówczynię odesłać do asystentów (to oni zajmują się wstępną wyceną), kobieta jest jednak uparta - chce by wszystkim zajął się osobiście. 

Dom Claire (Sylvia Hoeks) faktycznie robi wrażenie. Choć Oldman jest poirytowany zachowaniem właścicielki, która telefonicznie przedstawia swoje wymagania, a sama nie raczy nawet zjawić się na żadnym z umówionych spotkań, zwycięża w nim ciekawość. W posiadłości Claire znajduje nie tylko dzieła sztuki, ale także tajemnicze fragmenty mechanizmu, które odpowiednio złożone, mogą okazać się słynnym automatem francuskiego wynalazcy z XVIII wieku - Jacquesa de Vaucansona (Pamiętacie moją recenzję Chemii łez? To ten koleś od kaczki). Tak się składa, że znajomy Virgila - Robert (Jim Sturgess) zna się na tego typu zabawkach i chętnie pomoże kumplowi w ułożeniu mechanicznych puzzli. Przy okazji, będzie też powiernikiem Oldmana. Ukrywająca się w jednym z zamkniętych pokoi Claire, coraz bardziej intryguje, do tej pory opornego na kobiecy urok, znawcę sztuki. Jak widać, tajemnicze kobiety działają na mężczyzn nawet najbardziej opornych i nawet przez zamknięte drzwi.

I znów pytanie brzmi: co z tego wyniknie?

Uwielbiam połączenie kryminału i sztuki, fascynacji dorobkiem kulturalnym i często skomplikowanych relacji międzyludzkich. Ten film mnie oczarował gorączką aukcji, klimatem sypiącego się domu, pięknem obrazów i zabytkowych mebli, nieśmiałością uczuć, rozczulającą druga młodością Virgila. Piękna historia, poruszająca, głęboka, taka, co w sercu zostaje na dłużej.

zwiastun filmu

Moja ocena: 8/10