Blogowy Flesz Filmowy * 15 * (i kilka słów o Oscarach)

Dziś będzie o trzech filmach nominowanych do Oscara: W kręgu miłości (najlepszy film nieanglojęzyczny), Blue Jasmine (najlepsza aktorka pierwszoplanowa), Sierpień w hrabstwie Osage (najlepsza aktorka pierwszoplanowa i drugoplanowa).

Pod koniec notki znajdziecie też kilka słów na temat wielkich wygranych i przegranych gali oscarowej.

***

Tytuł: W kręgu miłości (The Broken Circle Breakdown)
Gatunek: melodramat, muzyczny
Produkcja: Belgia, Holandia
Premiera: 30 sierpnia 2013 (Polska), 10 października 2012 (świat)
Reżyseria: Felix Van Groeningen
Scenariusz: Carl Joos, Felix Van Groeningen
Muzyka: Bjorn Eriksson
Zdjęcia: Ruben Impens
Czas trwania: 111 minut

Wspaniała muzyka i rodzinny dramat, takie połączenie serwuje Felix Van Groeningen reżyser oryginalnego filmu Boso, ale na rowerze. 

Fabuła jest dość zwyczajna. Elise Vandervelde (Veerle Beatens) i Didier Bontinck (Johan Heldenbergh) żyją razem od siedmiu lat. Bez obrączek, domu z białym płotkiem, eleganckich ciuchów, sympatycznego psiaka i nudnego życia między pracą, obowiązkami rodzinnymi, a spotkaniami ze znajomymi. Żyją po swojemu, dwa wolne ptaki, których połączyła namiętność i miłość, nie tylko do siebie, ale także do muzyki. Ona pracuje w salonie tatuażu i sama jest żywą reklamą swego zawodu, on z kumplami grywa nocami w knajpach. Dziecko zdarza im się przypadkiem. Ona ma w oczach strach, on złość. Zmiany są nieuniknione. Na szczęście związek się nie kończy, tylko wchodzi w inną fazę. Ot, choćby "wymusza" przeprowadzkę z domu na kółkach do czegoś, co ma nieco bardziej stabilne fundamenty.

Pewnie żyliby razem, kłócąc się i kochając, walcząc ze sobą i spajając się w miłosnych uściskach, funkcjonując może nietypowo, ale w gruncie rzeczy szczęśliwie, gdyby ich (już wówczas kilkuletnia) córeczka, nie zapadła na poważną chorobę. Znamy ten motyw? Znamy? Ona rozpacza w dziecięcym pokoju, wylewając łzy nad pluszakami i małymi ubrankami. On rzuca się w wir pracy, przez co od partnerki wysłuchuje pretensje jakoby był nieczuły i cała ta sytuacja nic go nie obchodziła. Związek się rozpada, pojawiają się napisy końcowe. The end.

Tym razem będzie nieco inaczej, bo i nasi bohaterowie nie są przeciętni. Fakt, każde przeżywa dramat na swój sposób, szukając winy i wytłumaczenia gdzie indziej. Bez spięć się nie obędzie. Bez łez i pretensji też. A jednak ten film jest wyjątkowy, poruszający, ukazujący ścierające się światopoglądy i odmienne sposoby na radzenie sobie z dramatem. Padają tu pretensje nie tylko do siebie nawzajem, ale także do Boga. Niby i to już było, a jednak podane nieco inaczej. Może magia tkwi w wyjątkowych postaciach bohaterów, może w nieustannie towarzyszącej im muzyce? Nie wiem. Wiem tylko, że jest to niezwykle poruszająca produkcja, wyciskająca łzy i skłaniająca do myślenia.

Wspaniały film z mocnym zakończeniem i świetną bluegrassową muzyką.

zwiastun filmu

Moja ocena: 9/10

***

Tytuł: Blue JasmineGatunek: dramat
Produkcja: USA
Premiera: 23 sierpnia 2013 (Polska), 26 lipca 2013 (świat)
Reżyseria: Woody Allen
Scenariusz: Woody Allen
Zdjęcia: Javier Aquirresarobe
Czas trwania: 98 minut

Jasmine (Cate Blanchett) żyje wygodnie w Nowym Yorku u boku bogatego męża (Alec Baldwin). Czas jej upływa między zakupami w prestiżowych butikach, przyjęciami w luksusowych rezydencjach, obiadami w drogich restauracjach i wielu innych, jakże wyczerpujących zajęciach. Bańka mydlana pryska w dniu, w którym okazuje się, że małżonek Jasmine jest oszustem, za co trafia za kratki, a kobieta z dnia na dzień zostaje bez środków do życia. Z jedną walizką (ale za to od Louisa Vuittona) staje pod drzwiami mieszkania swojej siostry. Do tej pory kobiety nie łączyła szczególnie bliska więź. Jasmine wręcz wstydziła się jakże prostackiego w jej mniemaniu zachowania Ginger (Sally Hawkins) i jej ex-męża (Louis C.K.). Cóż, siostry są zupełnie różne. Ginger winę zwala na geny (obydwie zostały adoptowane, pochodzą z różnych rodzin). W każdym razie dzieli je wszystko, od charakteru, przez wygląd, sposób życia, styl i właściwie wszystko inne, co tylko przyjdzie wam na myśl.

Teraz muszą zamieszkać razem, a Jasmine nie ma wyjścia - czas zejść z mahoniowo-marmurowego piedestału, pójść do pierwszej w życiu pracy, skończyć jakiś kurs, by mieć w ręku fach, który pozwoli na opłacenie czynszu we własnych czterech kątach. Na dodatek musi znosić nowego partnera siostry (w tej roli Bobby Cannavale), któremu - jej zdaniem - daleko do wizerunku odpowiedzialnego typa, z którym można poważnie myśleć o przyszłości. Jasmine niby się uczy i pracuje, ale przede wszystkim rozgląda się za odpowiednim kandydatem na męża i gdy poznaje przystojnego, bogatego Dwighta (Peter Sarsgaard) wydaje się, że szczęście znów się do niej uśmiechnęło. Problem w tym, że Jasmine przedstawiła nowemu znajomemu kompletnie nieprawdziwy wizerunek swojej osoby, a jak wiadomo - kłamstwa prędzej czy później zwykle wychodzą na jaw.

Woody Allen, zabawny smutas, serwuje ponure, melancholijne kino. Znów nie zabraknie gorzkich refleksji, wspaniałych aktorskich kreacji (genialna rola Cate Blanchett - nominacja do Oscara jak najbardziej zasłużona), ciekawych bohaterów, ale to zdecydowanie jeden z najbardziej przygnębiających filmów tego reżysera. A na końcu... Cóż... Reżyser zostawi nas z pytaniami o to, jak często sami żyjemy w świecie opartym na złudzeniach, unikając smutnej prawdy, desperacko chwytając się nadziei. 

Jeśli pamiętacie Tramwaj zwany pożądaniem, na pewno dostrzeżecie sporo nawiązań pomiędzy tymi historiami.

zwiastun filmu

Moja ocena: 6/10

***

Tytuł: Sierpień w hrabstwie Osage (August: Osage County)
Gatunek: dramat, komedia
Produkcja: USA
Premiera: 24 stycznia 2014 (Polska), 9 września 2013 (świat)
Reżyseria: John Wells
Scenariusz: Tracy Letts
Muzyka: Gustavo Santaolalla
Zdjęcia: Adriano Goldman
Czas trwania: 130 minut

Violet Weston (Meryl Streep) choruje na raka. Cierpiąca, uzależniona od leków kobieta z ciężkim charakterem mocno daje się we znaki rodzinie. Mieszka z mężem (Sam Shepard) i jedną ze swych od dawna dorosłych córek (Julianne Nicholson). W tym miejscu należą im się wyrazy uznania i podziwu, bo wytrzymać z Violet-heterą naprawdę nie jest łatwo. Któregoś dnia Beverly wychodzi z domu i nie wraca. Na pomoc chorej matce przybywają pozostałe córki (Julia Roberts, Juliette Lewis). Nie wiadomo co stało się ze staruszkiem, a opuszczona przez męża Violet robi się jeszcze bardziej nie do wytrzymania (o ile to w ogóle jest możliwe). Zniknięcie seniora oraz dalsze wydarzenia z tym związane sprawiają, że pod dachem Violet pojawiają się kolejni członkowie rodziny. Atmosfera staje się ciężka.

Śluby, pogrzeby i inne spędy rodzinne bywają niebezpieczne, ale i oczyszczające. Rodzina zjeżdża się ze wszystkich stron i chcąc nie chcąc, bez względu na relacje łączące poszczególnych jej członków, sympatie i antypatie, wszyscy muszą jakoś ze sobą wytrzymać tych kilka godzi czy dni. Tego typu historie widzieliśmy już w wielu odmianach. Ludziom puszczają nerwy, na jaw wychodzą tajemnice i pretensje. Robi się gorąco, atmosfera się zagęszcza i pozostaje kwestią czasu, kto pierwszy nie wytrzyma i rozpęta awanturę, a wychodząc trzaśnie z całych sił drzwiami.

Sierpień w hrabstwie Osage to kumulacja emocji, przeciwstawnych charakterów, mieszanka żali, pretensji i tajemnic. Niby nie ma tu niczego nowego, odkrywczego, a jednak film przykuwa uwagę od pierwszych minut i pozostawia widza wgapionego w ekran aż do końcowych napisów. To świetny aktorsko dramat, w którym Meryl Streep gra pierwsze skrzypce, wcielając się w rolę charyzmatycznej baby z silnym charakterem, która przechodzi niezwykle silnie wszelkie możliwe stany emocjonalne. Aktorki wcielające się w role jej córek, nie pozostały jednak daleko w tyle, tworząc mocne, kontrastujące ze sobą kreacje. Całość jest może nieco zbyt przerysowana, ale mnie akurat ten zabieg się podobał. 

Ten film jest mocny, duszny, wyczerpujący emocjonalnie. I na pewno wart obejrzenia.

zwiastun filmu 

Moja ocena: 8/10

***

A na dobry koniec dzisiejszej notki, kilka słów o Oscarach.

Gali nie widziałam, choć sądząc po wynikach, scenariusz miała strasznie kiepski. Sukces Zniewolonego był do przewidzenia, ale i tak liczyłam na jakiś cud. Dobrze, że chociaż statuetka za męską rolę pierwszoplanową nie trafiła do Chiwetela Ejiofora, bo kompletnie na nią nie zasłużył. Niestety w tej kategorii nie wygrał także mój faworyt - Leonardo DiCaprio, choć muszę przyznać, że nagrodzony Matthew McConaughey wypadł naprawdę nieźle.

Krótko mówiąc: nie zaskakują ani niezasłużone wygrane Zniewolonego, ani  zasłużone Grawitacji. Właściwie jedyne, czego się naprawdę nie spodziewałam, to wygrana Let It go w kategorii najlepsza piosenka. Nie brałam pod uwagę przegranej U2.

W kategorii najlepsza aktorka pierwszoplanowa wygrał drugi z moich typów, Cate Blanchett. W pełni na to zasłużyła i jakoś nie żal mi przegranej Meryl Streep (choć nadal uważam, że wcale w tej roli nie przeszarżowała i po raz kolejny pokazała swoje spore możliwości aktorskie).

Najbardziej cieszę się z wygranej w kategorii najlepszy scenariusz oryginalny. Nie sądziłam, że Akademia w tym wypadku się ze mną zgodzi i doceni scenariusz filmu Ona.

Cóż... Teraz pozostaje mi obejrzeć Wielkie piękno (wygrana w kategorii najlepszy film nieanglojęzyczny), a w przyszłym roku typować na podstawie zwiastunów. Tyle wystarczyło, by przewidzieć wygraną Zniewolonego.