Tymczasowa w Barcelonie

Niektórzy tłumaczą swoją niechęć do czytania tym, że lepiej jest przeżywać własne życie, niż karmić się cudzymi historiami (ci sami często uwielbiają plotki i ploteczki, co nijak ich teorii nie potwierdza, ale to już inna kwestia). A jednak książki to nie tylko cudze przygody, obce emocje. Ileż to razy zdarzało mi się odnaleźć na kartach powieści własne wątpliwości, przeżycia, małe szczęścia i smutki. Takie książki mocno zapadają w serce, czytane wielokrotnie wciąż wzbudzają podobne emocje. 

Niedawno skończyłam czytać Tymczasową Małgorzaty Hayles. Jeszcze Wam o niej napiszę, bo choć to zwyczajna historia, to opowiedziana tak przepiękne, że dostarczyła mi całą masę wzruszeń. Za sprawą autorki, wróciłam też na moment do Barcelony. Znów nad głową miałam słońce, na plecach skrzydła, a w sercu to wspaniałe uczucie, że marzenia się spełniają.

Wokół nas hiszpańska lekkość bytu, karmiona delikatnym mięsem małży, truskawkami, warzywami jak kwiaty. Jedzenie jest nagle przygodą, a perspektywa lunchu cieszy nas nie mniej niż wizyta w sklepie z torebkami i sukienkami marki Desigual. Moda odwzorowuje targowe kolory i kształty. Odwzorowują je też dzieła Gaudiego, Picassa czy Miró. Wszystko się tu przeplata - jedzenie, sztuka i moda, turyści i kieszonkowcy - w wielobarwnym kilimie rozłożonym nad Morzem Śródziemnym jak piknikowy koc[1].

Barcelonę spowija organiczna konstrukcja Gaudiego, niczym jego długa rozwichrzona broda. Gaudi, pomazaniec boży, a może szaleniec, jest tu jak ojciec ponowny założyciel, a jego La Sagrada Familia, położona w równej odległości między górami i morzem, w dokładnym centrum barcelońskiej równiny, definiuje to miasto[2].

Jakże łatwo byłoby, myślę, teraz, kiedy już się nie boję, zostać tu i wkomponować się w ten egzotyczny kilim, nauczyć się języka, znaleźć prostą pracę, choćby w kawiarni i wynająć mały pokoik. Złapać za koniec drabiny, którą w różnych wariacjach obrazu Kobieta, ptak, gwiazda rzuca kobietom Miró. Stać się kimś zupełnie innym (...). Chodzić w tym słońcu z podniesioną głową, w kolorowej sukni, z koszem pełnym owoców morza, seplenić szybko w ich cudownym języku jak bohaterka Almodovara, przesypiać sjestę pod wirującym na suficie wentylatorem. Być Donną Martą, która spotyka Dona Tomasa i pod niebem surrealistów im się udaje. Jakże łatwo byłoby tu w tym słońcu. Dać się ponownie założyć Gaudiemu[3].

Zdarza Wam się trafić na książki, które przywołują wspomnienia? Trafiacie na historie, które równie dobrze mogłyby być Waszymi, na sceny, które są jakby żywcem wyjęte z Waszych życiorysów?

***

[1] Małgorzata Hayles, Tymczasowa, Wyd. Replika, 2012, s. 68.

[2] Tamże, s. 69.

[3] Tamże, s. 71.