[3/9] "Wilk z Wall Street"Martin Scorsese

Tytuł: Wilk w Wall Street (The Wolf of Wall Street)
Gatunek: biograficzny, komedia kryminalna
Produkcja: USA
Premiera: 3 stycznia 2014 (Polska), 19 grudnia 2013 (świat)
Reżyseria: Martin Scorsese
Scenariusz: Terence Winter
Muzyka: Howard Shore
Zdjęcia: Rodrigo Prieto
Czas trwania: 179 minut

Wśród tegorocznych nominacji do Oscarów, pojawiło się kilka filmów biograficznych. Wilk z Wall Street Martina Scorsese także należy do tej grupy. Reżyser takich hitów jak Taksówkarz, Wściekły byk, Chłopcy z ferajny, Kasyno czy Infiltracja, tym razem wziął na tapetę historię Jordana Belforta, młodego amerykańskiego brokera, który zrobił błyskawiczną karierę w świecie finansów. Film jest oparty na wspomnieniach jego głównego bohatera, wydane pod tym samym tytułem.

Od jakiegoś czasu duet Scorsese & DiCaprio, staje się równie popularny jak Burton & Depp czy Almodóvar & Banderas. Nic więc dziwnego, że to Leonardo DiCaprio wcielił się w rolę Jordana Belforta. Był to zresztą wybór niezwykle trafny, "boski Leoś" już dawno udowodnił, że jest genialnym aktorem, który potrafi odegrać wszystkie emocje. Rola Belforta była pod tym względem wymagająca. Postać ta ewoluowała od niewinnego, nieco naiwnego chłopaczka u progu kariery, przez początkującego, potencjalnego rekina finansów, który pełen entuzjazmu próbuje wypłynąć na szerokie wody, po charyzmatycznego przywódcę, agresywnego, pewnego siebie i nie cofającego się przed niczym cwaniaka, który sądzi, że nie ma na niego mocnych, a przy tym słabego uzależnionego od narkotyków, często żałosnego typka.

Martin Scorsese
[źródło]

Gdy Belford zaczynał karierę, miał pecha. Załamanie giełdy sprawiło, że został bez środków do życia. Zatrudnił się w małej, nieznaczącej firmie i pewnie przez lata dokonywałby mało zyskownych transakcji, gdyby nie jego charyzma i chęć odniesienia sukcesu. Przebojem wdarł się na Wall Street, tworząc ekipę ze zbieraniny kolesi, mających nikłe pojęcie o zasadach sektora finansowego. Pod jego przywództwem jest ona w stanie sprzedać lód Eskimosowi, piasek arabskim szejkom, a bacy jego własne owce. Firma Stratton Oakmont szybko się rozrosła, przynosząc kolejne miliony zysków, a życie Belforda nabrało szaleńczego tempa. Luksus, imprezy, kobiety, narkotyki. Ciągły ruch, hałas i napływające zewsząd strumienie pieniędzy. Czyste szaleństwo, które pewnego dnia zwraca uwagę FBI. Agent Patrick Denham (Kyle Chandeler) będzie miał jeden cel: dorwać Jordana Belforda.

scena z filmu
[źródło]

Ten film należy do Leonardo DiCaprio. Czas najwyższy, by niedoceniany przez Akademię Filmową aktor (tylko cztery nominacje? żadnej statuetki?) został wreszcie uhonorowany Oscarem. (Swoją drogą, pojęcia nie mam, dlaczego Leonardo DiCaprio, Brad Pitt czy Johnny Depp są tak bardzo olewani przez Akademię; już dawno udowodnili, że za przystojnymi buźkami kryją się naprawdę dobrzy aktorzy). Wróćmy jednak do DiCaprio... Jego rola jest niesamowita. Wlazł w buty faceta będącego z jednej strony liderem, w którego wpatrzone są zachwycone oczy pracowników, który ma w sobie magnetyzm przyciągający wszystkich (nawet nieprzekupnych kolesi z FBI, choć to akurat jest efekt uboczny), z drugiej żałosnego narkomana, ofiarę sukcesu, z którym nie do końca wie co z robić. Jacht, ferrari, wypasiony dom, nowa, prześliczna żona, zdecydowanie bardziej pasująca do jego wizerunku, niż zwykła fryzjerka (rozczochrana na dodatek). Nadmiarem kasy można się udławić, a gdy się nie potrafi powiedzieć "stop", wkracza się na równię pochyłą.

scena z filmu
[źródło]

Wilk z Wall Street jest dynamiczny jak kariera jego głównego bohatera. Pokazuje jak z nic można przekuć w złoto, mając do dyspozycji spryt, elokwencję i cały arsenał przekonujących kłamstw. Trzy godziny seansu minęły, nawet nie wiem kiedy, a przecież zwykle po dwóch godzinach zaczynam wypatrywanie napisów końcowych. U Scorsese nie ma czasu na przerwy na herbatkę czy wizytę w toalecie. Stawiasz przed sobą michę chipsów i dopiero po seansie zauważasz, że przez ostatnie dwie godziny łykałeś powietrze. Tu nie ma miejsca na banalną puentę, moralizatorski tom (synu, nie kradnij!, córko, nie oszukuj!), a jedynie na opowiedzenie ciekawej historii, która przeciętnemu zjadaczowi chleba z marketu o żółtych ścianach, wyda się wyprawą na inną planetę.

scena z filmu
[źrodło]

Film Scorsese pokazuje ścieżkę kariery Belforda bez cenzury. Miejscami jest wulgarny, wielu krytyków uznało, że przekroczył granice dobrego smaku. Są tacy, którzy uważają, że wręcz zachęca do brania narkotyków, życia na krawędzi, wśród nich pewnie nie brakuje tych, którzy widzieli geja w Tinky Winky, w Hello Kity symbol satanizmu, a wśród fanów Harry'ego Pottera wzrost zainteresowania okultyzmem. Dla mnie brak cenzury jest siłą tego filmu. Margot Robble, aktorka wcielająca się w rolę żony Wilka z Wall Street, w jednej z wypowiedzi stwierdziła, że nie można nakręcić filmu o ludziach uzależnionych od narkotyków czy seksu, unikając scen, które to uzależnienie pokazują. W pełni się z nią zgadzam. To byłoby jak pokazywanie plansz z pszczółkami, dla wytłumaczenia jak rozmnażają się ludzie. Niemniej jednak, filmu nie obejrzą m.in. widzowie z Malezji czy Nepalu, w Indiach, Libanie czy Zjednoczonych Emiratach Arabskich wyświetla się wersję ocenzurowaną (w tym ostatnim przypadku skróconą o... 45 minut!).

Wilk z Wall Street zasługuje na Oscara i będzie na niego zasługiwał nawet wtedy, gdy statuetką nagrodzą Zniewolonego.

zwiastun filmu (z polskimi napisami)

Ocena: 8/10

***

Akademia filmowa nominowała Wilka z Wall Street w pięciu kategoriach: 

Najlepszy film: Emma Tillinger Koskoff, Joey McFarland, Riza Aziz

Najlepszy aktor pierwszoplanowy: Leonardo DiCaprio

Najlepszy aktor drugoplanowy: Jonah Hill

Najlepszy reżyser: Martin Scorsese

Najlepszy scenariusz adaptowany: Terence Winter