Karolina Wilczyńska "Anielski kokon" Zostałaś wybrana

Karolina Wilczyńska
Anielski kokon
Wyd. MWK
2013
280 stron

Wierzycie w anioły? W posłańców Boga, opiekunów i pomocników dla przydzielonych im osób? W te dobre, zanoszące modlitwy do Stwórcy, przedstawiane najczęściej jako skrzydlate istoty, bezinteresowne, wzbudzające zaufanie? Znacie to uczucie, gdy nagle z niejasnych przyczyn wraca wam wiara w siebie, robi się cieplej na sercu i czujecie się tak, jakby ktoś delikatnie kierował was w stronę wyjścia z matni, jakbyście... dostali skrzydeł? Mieć takiego anioła zawsze przy sobie - marzenie. A może by tak... samemu zostać czyimś aniołem? Wokół nas nie brakuje przecież zagubionych dusz.

Wszyscy znali tę słabość Olgi. Uwielbiała aniołki. Wszędzie je miała - na obrazkach, na naczyniach, nawet na pościeli. Zbierała figurki aniołków, więc znajomi nigdy nie mieli kłopotów z prezentem dla niej, a kolekcja powiększała się z roku na rok[1].

Nic więc dziwnego, że to właśnie Olga otrzymała taką oto wiadomość: ZOSTAŁAŚ WYBRANA, BY STAĆ SIĘ ANIOŁEM[2]. Nadawcą maila jest niejaki Ananke, co Oldze nie mówiło kompletnie nic. To jakiś głupi dowcip - zdecydowała[3]. Może koleżanki postanowiły zrobić kumpeli kawał, albo informatycy w tak dziwny sposób zabijali nudę? Jest już jednak dość późno i tylko ona została w biurze, pracowicie tworząc ważny raport. Komu w czasie wolnym w głowie wysyłanie głupawych maili do koleżanki z pracy? Zignorować wiadomość trudno, bo przychodzą następne. Na dodatek, kobieta ma wrażenie, że ktoś ją śledzi. Tajemniczego mężczyznę widuje w różnych miejscach. Pół biedy, gdy kątem oka łowi jego obecność z dala od domu, ale gdy intruz pojawia się pod blokiem, wpatrując się w okna mieszkania Olgi, ta czuje coraz większy niepokój. Czy internetowy żartowniś i ten facet to ta sama osoba? Czego chce? Wariat jakiś? Wielbiciel?

Olga, bohaterka Anielskiego kokonu Karoliny Wilczyńskiej, mieszka sama (jeśli nie liczyć psa-przybłędy), choć od dłuższego czasu spotyka się z przystojnym, bogatym i niezwykle towarzyskim Gaborem. Mężczyzna jest zięciem idealnym w oczach matki, ale córka ceni sobie swobodę i póki co, życie "razem, ale osobno", bardzo jej odpowiada. Codzienność Olgi to przede wszystkim praca (korporacje pożerają czas jeszcze żarłoczniej niż Facebook). Zmęczona, zwykle nie ma ochoty na szalone imprezy do białego rana, co Gaborowi jest zdecydowanie nie w smak. Przyjaciółki raz są, raz ich nie ma, nadopiekuńczość matki bywa irytująca. Odniosłam wrażenie, że najbliższym przyjacielem bohaterki jest przesympatyczny psiak, który kiedyś odnalazł Oldze klucze do mieszkania, a przy okazji sobie nową panią.

Swoim nagłym pojawieniem się, Ananke wyzwala w młodej kobiecie odwagę mówienia wprost, kierowania się sercem. Dość potakiwania, dostosowywania się, wiecznej uległości. Dość obłudy, pychy, kłamstw. Dość zła, bo przecież w każdym z nas jest coś dobrego. Olgę zawsze drażnił fałsz, a teraz ma odwagę mówić o tym wprost.

Karolina Wilczyńska - LiteraTura I Wrocław 2013

To, co w tej książce rzuca się od razu w oczy, to samotność i poczucie niedopasowania. Niby każdy z bohaterów prowadzi normalne życie, niby niczym się ono nie różni od życiorysów dobrze znanych nam ludzi, niby wszystko jest w porządku, a jednak... 

Młody, zagubiony, zbuntowany Filip jest postrachem osiedla. Włóczy się całymi dniami z kapturem naciągniętym na głowę i szuka zaczepki. Jego ofiary mają przerażenie w oczach i nieświadomość tego, jak on sam bardzo się boi. 

Pani Stanisława jest sąsiadką Olgi. Od wielu lat mieszka sama. Choroba stawów uniemożliwia jej długie wyprawy, kobieta spędza więc dni na czytaniu, oglądaniu seriali, podsłuchiwaniu sąsiadów i szydełkowaniu nikomu niepotrzebnych serwetek. Niby taki tryb życia jej odpowiada, nie musi dla nikogo gotować ani sprzątać, a i rozmów towarzyskich nie potrzebuje, bo dość się już w życiu nagadała. Jednak jej zainteresowanie życiem młodej sąsiadki wskazuje na to, że czegoś w jej własnym brakuje. 

Matka Olgi wydzwania do córki o wiele częściej, niż chciałoby tego jej dziecko. Wieczne wymówki, ciągłe zrzędzenie. Olga ma dość, a matka... Cóż... Bez względu na charakter, intencje ma dobre i z pewnością wyczuwa niechęć córki, a  pośpiesznie kończona rozmowa nieraz ukłuje ją w serce.

To nieprawda, że z raz obranej drogi nie można zawrócić. Nie zawsze jest to łatwe, co więcej - zwykle jest to ogromnie trudne, żmudne i wyczerpujące. Często brakuje motywacji, czasem kogoś, kto pomoże wybrać nam właściwą drogę, od tego co wartościowe oddzielić pokusy do tego, co niekoniecznie jest warte uwagi. Olga czuje, że może być takim drogowskazem, że widzi i potrafi więcej niż inni i w końcu, dzięki wsparciu swojego nowego znajomego, może świeżo odkryty dar spożytkować. Ma co prawda wątpliwości, ale tak łatwo się im nie poddaje.

To wielki dar; widzieć ludzi takimi, jacy są naprawdę - jedni źli, inni dobrzy, a jeszcze inni niezdecydowani, po której opowiedzieć się stronie. Co mam z tą wiedzą zrobić? Jak wytrzymać w pobliżu tych, na których widok chciałabym z obrzydzeniem odwrócić głowę?[4]

Niby wszyscy wiemy, że nie należy zadowalać się tym, co widać z wierzchu, pod wszystkimi maskami, które przybieramy dla innych, lecz powinniśmy spoglądać głębiej, dotrzeć do prawdziwego oblicza, obdartego z kłamstw. To takie proste w teorii, a tak skomplikowane, gdy próbujemy wcielić tę zasadę w życie. 

Stłamszona Olga, wciśnięta między sztywne, korporacyjne zasady, zaborczą matkę i faceta narzucającego swój styl życia, wreszcie może rozłożyć skrzydła. Ma cel, ma poczucie tego, co może, potrafi, chce pomóc innym zrozumieć, że ich życie może wyglądać inaczej, że mogą kierować się dobrem, dostrzec coś więcej niż opakowanie, spojrzeć w głąb siebie i odkryć nieskończone możliwości.

Anielski kokon to historia, która zaczyna się zwyczajnie, ale jej autorka poprowadziła fabułę tak, że w pewnym momencie nie wiadomo, co jest prawdziwe, a co wytworem fantazji, gdzie kończy się rzeczywistość, a zaczyna szaleństwo. Powieść Karoliny Wilczyńskiej podszyta jest delikatną sugestią: czytelniku, zainteresuj się tym, jak wygląda twoje życie, jak kształtują się twoje relacje z innymi ludźmi. Czy masz odwagę mówić, ale i słuchać? Czy zadowalasz się tym, co proste, powierzchowne, łatwo dostępne, nie próbując dociekać, poznawać, szukać? Jak dużo jesteś w stanie znieść, żyjąc niezgodnie z sumieniem, z własnym sercem? Czy to, czym żyjesz na co dzień jest tym, czego naprawdę pragniesz? Czy za kilkanaście lat nie dopadnie cię poczucie kiepsko wykorzystanego czasu? 

Ilu czytelników, tyle różnie skonstruowanych pytań, bo każdy w Anielskim kokonie znajdzie własną prawdę i własne wątpliwości. Karolina Wilczyńska nie wytycza jasnej granicy pomiędzy rzeczywistością, a wytworem wyobraźni podyktowanym stanem w jakim znalazła się jej bohaterka. Dzięki temu, czytelnik może zinterpretować powieść po swojemu, obserwując zmagania Olgi, przeanalizować własne życie.

Ananke to potrzeba, konieczność. W mitologii greckiej Ananke była uosobieniem bezwzględnego przymusu, boginią przeznaczenia. Czy końcowa, zaskakująca scena, była przeznaczeniem Olgi? Czy mogła dokonać innego wyboru? Jaką postać Ananke przybiera w naszym życiu? Jest nad czym pomyśleć.

***

Książkę polecam

miłośnikom intrygujących fabuł

poszukującym powieści zmuszających do refleksji

wielbicielom aniołów

tym, którzy uznają swoją rację, za jedyną słuszną

ciekawym jakiego wyboru dokonała Olga

***

[1]  Karolina Wilczyńska, Anielski kokon, Wyd. MWK, 2013, s. 9.

[2] Tamże, s. 7.

[3] Tamże, s. 8.

[4] Tamże, s. 194.

***

Warto zajrzeć

strona internetowa autorki

profil autorki na Facebooku

***

Jeśli macie ochotę przeczytać Anielski kokon Karoliny Wilczyńskiej kliknijcie w poniższy link i dołączcie do anielskiej ekipy:

*** KLIK ***