Blogowy Flesz Filmowy * 12 *

Tytuł: Iluzja (Now You See Me)
Gatunek: kryminał, thriller
Produkcja: Francja, USA
Premiera: 28 czerwca 2013 (świat), 21 maja 2013 (świat)
Reżyseria: Louis Leterrier
Scenariusz: Boaz Yakin, Edward Ricourt, Ed Solomon
Muzyka: Brian Tyler
Zdjęcia: Mitchell Amundsen, Larry Fong
Czas trwania: 115 minut

Nie wiem jak wygląda świat magików wewnątrz, ale z zewnątrz wydaje się on ogromnie fascynujący. Na oczach zaskoczonego widza, dzieją się niekiedy rzeczy niesamowite, magiczne, chciałoby się rzecz, choć zdrowy rozsądek każe szukać racjonalnych rozwiązań.

Jest ich czworo: Henley Reeves (Isla Fisher), J. Daniel Atlas (Jesse Eisenberg), Merritt McKinney (Woody Harrelson) i Jack Wilder (Dave Franco). Razem dokonują rzeczy zaskakujących. Oto na oczach zgromadzonej w Las Vegas publiczności, okradają bank w Paryżu, wykorzystując do tego teleportowanego z widowni mężczyznę. Hipnoza? Może. Ale jak udało się sprawić, że pieniądze w mgnieniu oka znikają ze strzeżonego skarbca i niczym manna spadają z nieba na głowy obserwujących spektakl ludzi? Występ ten odbija się szerokim echem, media huczą, stróże prawa dostają piany na pyskach.

Thaddeus Bradley (Morgan Freeman) nagrywa przedstawienie. Ten były magik ma nowy cel, zamiast wyciągać króliki z kapeluszy, stara się rozgryźć tajemnice swych kolegów po fachu. Niejedną karierę w ten sposób zniszczył. Tym razem jego celem jest rozgryzienie sekretów Czterech Jeźdźców. Oczywistą oczywistością jest fakt, iż pierwszy numer magicznej ekipy nie jest ostatnim. Mają sponsora (Michael Caine), mają jakiś cel. Jaki? Bradley nie jest jedynym, który szuka odpowiedzi. Śladem magików rusza oczywiście policja, Dylan Rhodes (Mark Ruffalo) i towarzysząca mu przedstawicielka Interpolu Alma Dray (Mélanie Laurent), choć zawsze o dwa kroki za iluzjonistami, tak łatwo nie odpuszczą.

Umówmy się - Prestiż to to nie jest, do Iluzjonisty filmowi Leterriera daleko, ale... No właśnie. Najpierw nastawiałam się na świetny film, następnie pod wpływem niektórych opinii mój entuzjazm nieco oklapł. Przed ekran zasiadłam więc bez większych oczekiwań i... świetnie się bawiłam! Iluzja do cieszące oczy efektami specjalnymi świetne kino rozrywkowe. Nawet fakt, że zbyt szybko rozgryzłam historię, nie zmniejszył frajdy śledzenia akcji. 

zwiastun filmu

Moja ocena: 7/10

***

Tytuł: Turbo
Gatunek: animacja, familijny, komedia
Produkcja: USA
Premiera: 27 września 2013 świat, 17 lipca 2013 (świat)
Reżyseria: Dawid Soren
Scenariusz: Darren Lemke, David Soren, Robert D. Siegel
Muzyka: Henry Jackman
Zdjęcia: Chris Stover
Czas trwania: 96 minut

Każdy ma marzenia. Nawet ślimak. Ten konkretny wymyślił sobie, że pewnego dnia zostanie ślimakiem wyścigowym. Wybrał nawet ksywkę. Turbo. Wolne chwile od pracy przy zbieraniu pomidorów, spędza marząc o ściganiu. Chce być szybki i pewnego dnia taki się staje. Nie dlatego, że narzucił sobie mordercze treningi (wiecie - siłka po robocie, poranna przebieżka, ścisła dieta i takie tam), ale dlatego, że dobry los zafundował mu szybki tuning. I tu dochodzimy do powodu, dla którego ta animacja mi się nie podobała.

Ok, spójrzmy prawdzie w oczy - nie należę do grupy wiekowej, do której skierowany jest ten film. Nie patrzę na niego jak na zabawną bajkę o ślimaku, który spełnił marzenia, ale jak na bajkę wciskającą dzieciom kit, w stylu "wystarczy uwierzyć, a marzenia się spełniają". Guzik. I dzieci szybko się o tym przekonają, a ja nie widzę sensu w karmieniu ich bujdami tak dużego kalibru. O ile losy bohaterów Uniwersytetu potwornego pokazują, że ciężka praca może, choć nie musi, doprowadzić do sukcesu, a i porażki można w sukces przekuć, o tyle Turbo nie uczy niczego, a bajka powinna mieć morał i już. Historia ślimaka-marzyciela pokazuje dziecku, że sukces można osiągnąć bez wysiłku, wgapiając się w ekran telewizora i gorąco pragnąc być jak bohater ukochanego programu. Wystarczy poczekać na odpowiedni moment, a sen się ziści.

Tak, Turbo to bajka, a ja się czepiam. Dlaczego? Bo mam świadomość tego, jak wiele jest mądrych animacji, które pełnią rolę edukacyjną, nie stanowiąc jedynie kolorowego, migającego obrazkami wypełniacza wolnego czasu. Być może Turbo jest animacją ładnie zrobioną, a głównemu bohaterowi dobrze patrzy z oczu, ale to za mało, bym w oglądaniu tego typu produkcji widziała jakiś większy sens.

zwiastun filmu

(polski możecie zobaczyć TUTAJ)

Moja ocena: 4/10

***

Tytuł: El Cuerpo
Gatunek: thriller
Produkcja: Hiszpania
Premiera: 4 października 2012 (świat)
Reżyseria: Oriol Paulo
Scenariusz: Oriol Paulo, Lara Sendim
Muzyka: Sergio Moure
Zdjęcia: Óscar Faura
Czas trwania: 108 minut

Z kostnicy ulotniło się ciało. Jak? Nie wiadomo. Jest tylko pusta szuflada, w której kilka chwil wcześniej leżały zwłoki Mayki Villaverde (Belén Rueda) i przerażony strażnik, który z kostnicy ratował się ucieczką, a z racji tego iż obecnie znajduje się w śpiączce, nie jest w stanie nam powiedzieć, jakich wydarzeń był świadkiem. Álex Ulloa (Hugo Silva), mąż zmarłej na zawał Mayki, wygląda podejrzanie, zachowuje się dziwnie, ale jeszcze bardziej niepokojące wydaje się to, co mu się przytrafia. Zupełnie jakby ktoś wiedział jak to naprawdę ze śmiercią żony było lub sama małżonka postanowiła pogrozić Alexowi zimnym, martwym palcem. 

Taki hiszpański Diabolique - pomyślałam, obserwując kolejne próby zastraszenia Alexa. Czy miałam racje? Cóż, to hiszpański thriller, a ja w pewnym momencie zaliczyłam facepalm. Głupia, niedomyślna ja.

Co tu dużo mówić - kolejna, warta uwagi produkcja z Półwyspu Iberyjskiego. Jest zagadka, jest klimat, jest zaskoczenie. 

zwiastun filmu

Moja ocena: 8/10