Kasia Bulicz-Kasprzak "Nie licząc kota" Może jeśli pozna tajemnicę, to wybaczy?

Kasia Bulicz-Kasprzak
Nie licząc kota, czyli
kolejna historia miłosna
Wyd. Nasza Księgarnia
2012
288 stron

Powroty do starych kątów nie zawsze bywają przyjemne. Tym bardziej, gdy się zaczęło nowy, lepszy rozdział życia, a entuzjazmu do wędrówki myślami w przeszłość, nijak nie udaje się wykrzesać. 

Informacja o śmierci ciotki, nie zwaliła Asi z nóg. Ot, zmarła dawno niewidziana krewna, z którą nie łączyły ją bliskie stosunki. Co prawda przebywająca w USA matka Joanny usiłuje wszelkimi możliwymi sposobami (z szantażem emocjonalnym włącznie) zmusić ją do wyjazdu na pogrzeb, ale córka wykręca się pracą. Na zegarku - czwarta rano, do pochówku zostało niewiele czasu, a do przejechania jest około sześciuset kilometrów. Nie, Asia odmawia stanowczo. Gdyby choć dowiedziała się o tym wcześniej, może i wybrałaby się pożegnać ciotkę. Tylko czy starczyłoby mi odwagi, żeby pojechać na jej pogrzeb?[1] - pyta w myślach. Najwyraźniej ciotka Wanda odegrała jakąś rolę w przeszłości swej krewnej. Coś musiała się wydarzyć przed laty, co sprawia, że na myśl o wyjeździe na drugi koniec Polski, nie napawa optymizmem. Tylko co?

Do mieszkania zmarłej Aśka jedzie już po pogrzebie. A właściwie do własnego mieszkania, bo okazuje się, że ciotka Wanda sporządziła testament, a jej jedyną spadkobierczynią została właśnie Joanna. Mieszkanie, oszczędności, biżuteria, meble, książki, masa ciuchów bibelotów i... kot - nic nie wzbudza entuzjazmu bohaterki. Zwłaszcza to wredne, futrzaste stworzenie, które nie tylko nie chce się zaprzyjaźnić, ale wręcz kryje się po kątach, od czasu do czasu znacząc swą obecność czy to sikając do drogiej walizki, czy to zostawiając w prezencie martwego owada na poduszce. Aśka chce jak najszybciej załatwić formalności i wrócić do miasta, do pracy ze studentami i swojego ukochanego Łukasza. Plany sobie, a życie sobie. Kobieta spędzi w miasteczku więcej czasu, niż by chciała. Zaprzyjaźni się z sympatycznym notariuszem, jakoś zniesie nadopiekuńczą sąsiadkę i jej "pyszne" obiadki, znajdzie bratnią duszę w niegdyś unikanej koleżance, a przede wszystkim we wspomnieniach przeniesie się do początków znajomości z Łukaszem, a nawet wcześniej. I wtedy stanie się jasne, skąd ta niechęć do powrotu w rodzinne strony.

W pierwszej chwili powieść Kasi Bulicz-Kasprzak Nie licząc kota, czyli kolejna historia miłosna, skojarzyła mi się z moim ukochanym cyklem Zawrocie Hanny Kowalewskiej. Aśka, podobnie jak Matylda, dowiaduje się o śmierci swojej niezbyt bliskiej sercu krewnej i ze zdumieniem stwierdza, że jest jedyną spadkobierczynią zmarłej. Obydwie, choć w stałych związkach, nie unikną miłosnych rozterek i sympatycznego, nowo poznanego męskiego towarzystwa. Na tym się podobieństwa kończą, bo losy bohaterek będą różne, a i styl powieści niepodobny. 

Kasia Bulicz-Kasprzak na Targach Książki w Krakowie 2013

Nie licząc kota zapowiada się dość zwyczajnie, ale szybko się okazuje, że autorka potrafi zaczarować czytelnika. Hanna Kowalewska zrobiła to za pomocą poetyckiego języka, Kasia Bulicz-Kasprzak ma na to inny sposób - dużą dawkę humoru. Sporo tu zabawnych scen, ciekawych postaci, a niektóre dialogi wywołują głośne salwy śmiechu. Autorka stawia jednak nie tylko na lekką rozrywkę. Pojawią się i trudne tematy, gdy tajemnice zostają odgrzebane, na moment robi się smutno, refleksyjnie. Na szczęście nie na długo. Pisarka szybko rozładowuje ciężką atmosferę, wprowadzając kolejne zabawne sceny czy dialogi. W końcu cóż może być lepszego na smutki, niż szczery śmiech?

Moja człowiek zdechnęła. No niby nie ma się czemu dziwić. Stara była a wszystko stare zdycha. Ale z drugiej strony była stara, od kiedy ją znałem, więc mogłem myśleć, że u niej taki stan jest normalny, no nie? Tymczasem któregoś dnia zdechła. Macnąłem ją łapą, tak dla pewności. Była zupełnie taka jak zdechnięta mysz. Zdechniętych lepiej nie jeść, mogą być utrute. Myszy znaczy. I można potem wymiotować tak, że oczy na wierzch wychodzą. I żołądek. No ale to, że moja człowiek jest nieżywa, to jest smutne. Nie bardzo wiem, co ze mną będzie[2].

Dużym zaskoczeniem było pojawienie się w tekście narracji z punktu widzenia... kota. Zaniepokojona spojrzałam na leżącego obok mnie czworonoga. Na szczęście kotka nie wyrażała chęci do dyskusji. Nie jestem pewna, czy chciałabym wiedzieć, co tak naprawdę o mnie myśli. Aśkę, jej rasowy, bardzo drogi współlokator, traktuje jak zło koniecznie i nie ma o niej dobrego zdania. Tęskni za ciotką Wandą, obserwuje "młodą", komentuje, po kociemu interpretując zachowanie nowej pani. Kociak pewnie nawet nie przypuszcza jak dowcipną rolę przyszło mu odegrać w powieści.

W tej powieści zazgrzytało mi jedynie to, że jak na osobę, która sama o sobie mówi Nigdy nie miałam tej spontaniczności, która pozwoliłaby mi umówić się na piwo z osobą, którą poznałam pięć minut wcześniej[3], Aśka podejrzanie szybko wsiada do samochodu faceta, którego poznała przez kilkoma minutami, jedzie z nim najpierw na zakupy, następnie do niego do domu. Co więcej, w głowie tej samej Joanny, pojawia się myśl: Ja wprowadziłam się do mężczyzny, którego znałam piętnaście minut[4]. 

Kasia Bulicz-Kasprzak z lekkością przeprowadza czytelnika przez kolejne wątki. W jej powieści bywa smutno i refleksyjnie, ale tylko momentami. Nie licząc kota podnosi do góry kąciki ust i dodaje pozytywnej energii. Choć mogłoby się zdawać, że historia nie jest zbyt oryginalna, to styl autorki sprawia, że opowieść wciąga, bawi i pozwala się odprężyć. Jej bohaterowie są prawdziwi, łatwo się z nimi utożsamić. Śmiać mi się chciało, gdy czytałam o miotającej się w poszukiwaniu komórki bohaterce. Mogłabym do siebie zadzwonić, ale nie pamiętałam numeru. Mogłabym zadzwonić do Łukasza, żeby do mnie zadzwonił, ale jego numeru też nie znałam. Nie wiedziałam nawet, jaki jest numer do biura numerów. Dlaczego komórki nie mają wbudowanego lokalizatora dźwiękowego? Na przykład takiego, jak samochody. "Tjiu, tjiu" i już wiesz, gdzie zaparkowałeś[5]. Skąd ja to znam?

Krótko mówiąc: odpoczęłam przy tej książce. Pośmiałam się, odprężyłam, bardzo miło spędziłam czas. Nie licząc kota, czyli kolejna historia miłosna, to faktycznie jeszcze jedna opowieść o uczuciach (pięknych, trudnych, obecnych i po których ślad pozostał jedynie na pożółkłych kartkach), a także o rodzinnych tajemnicach i przeszłości, która nie zawsze daje się zapomnieć, ale spisana jakby inaczej. Z kocimi komentarzami, notariuszem ubranym w koszulkę z liściem marihuany na plecach, listami sprzed lat, szkolnymi znajomymi, których losy potoczyły się niekiedy w zaskakujący sposób. Z humorem. Dużą dawką uśmiechu.

***

Książkę polecam

miłośnikom zabawnych powieści obyczajowym

tym, którzy lubią odkrywać tajemnice z przeszłości

ciekawym, co może mieć do powiedzenia kot

***

[1] Kasia Bulicz-Kasprzak, Nie licząc kota, czyli kolejna historia miłosna, Wyd. Nasza Księgarnia, 2013, s. 10.

[2] Tamże, s. 49.

[3] Tamże, s. 122.

[4] Tamże, s. 216.

[5] Tamże, s. 84.

***

egzemplarz recenzencki

***

Warto przeczytać:

recenzja Tego lata w Zawrociu Hanny Kowalewskiej

***

Jeśli macie ochotę przeczytać książkę Nie licząc kota, zachęcam do zapisania się do Obiegu Zamkniętego.