Blogowy Flesz Filmowy * 10 *

Tytuł: La cara oculta
Gatunek: thriller
Produkcja: Hiszpania, Kolumbia
Premiera: 16 września 2011 (świat)
Reżyseria: Andrés Baiz
Scenariusz: Andrés Baiz, Hatem Khraiche
Muzyka: Federico Jusid
Zdjęcia: Josep M. Civit
Czas trwania: 103 minuty

Fabiana (Martina García) i Adrián (Quim Gutiérrez) poznają się w barze. Ona pracuje tam jako kelnerka, on, z zawodu dyrygent, właśnie upija się do nieprzytomności, a wytaczając się z lokalu, dla ukoronowania tego jakże uroczego dnia, dostaje po ryju od jakiegoś typa. Fabiana zabiera pijanego mężczyznę do siebie. W ramach rewanżu za opiekę on zaprasza kobietę do wynajmowanego przez siebie pięknego i ogromnego domu za miastem. Ponieważ to thriller a nie romans, a dom na uboczu jest idealny do tego, by działo się w nim coś złego, więc dziać się zaczyna. Delikatnie, bo to produkcja hiszpańska, a nie amerykańska o przerażonych potworach (zainteresowanych tematem odsyłam do filmu Posłańcy). Tu napięcie jest ledwie wyczuwalne i tylko czasem woda w umywalce czy wannie lekko faluje, a operator kamery uparcie kieruje naszą uwagę na lustro.

Nie trzeba dużo czasu, by Fabiana wylądowała z Adriánem w łóżku i niewiele, by do kubeczka w łazience wrzuciła swoją szczoteczkę do zębów i poprzestawiała meble w pokoju. Tymczasem do drzwi puka policja. Jak się okazuje, do niedawna Adrian miał dziewczynę. Belén (Clara Lago) pewnego dnia zniknęła, zostawiając po sobie tylko nagranie z prośbą, by jej nie szukać. Co stało się z kobietą? Dla mnie rozwiązanie tej zagadki było naprawdę zaskakujące.

La cara oculta to po prostu świetny przedstawiciel hiszpańskiej grozy (choć to jednak thriller, nie horror). Stopniowo budowany nastrój, niezwykle intrygująca fabuła, nieustające napięcie, bardzo dobre zakończenie. 

zwiastun zrobiony przez fanów

(odradzam oglądanie oficjalnego, bo jest jednym, wielkim spojlerem)

Moja ocena: 9/10

***

Tytuł: Daleka północ (North Country)
Gatunek: dramat
Produkcja: USA
Premiera: 12 września 2005 (świat)
Reżyseria: Niki Caro
Scenariusz: Michael Seitzman
Muzyka: Gustavo Santaolalla
Zdjęcia: Chris Menges
Czas trwania: 126 minut

Josie Aimes (Charlize Theron) dostała od życia w dupę. I to konkretnie. Ucieczka od męża-tyrana, była chyba najlepszym co mogła zrobić, ale co dalej? Jakoś trzeba utrzymać dwójkę dzieci, a choć kobieta wraca z nimi do swojego rodzinnego miasteczka, nie ma co liczyć na wsparcie rodziny czy znajomych. W końcu zatrudnia się w kopalni, miejscu zdominowanym przez mężczyzn w większości z gatunku tych prymitywnych, którym wydaje się, że gumowy penis w pojemniku na śniadanie jest szczytem wyrafinowanego poczucia humoru. 

Praca w kopalni bywa nie tylko nieprzyjemna, ale i niebezpieczna. I nie mówię tu o ciężarze fizycznych zajęć czy zagrożeniu związanym z wykonywanym zawodem. Kobiety zatrudnione w kopalni nieustannie narażone są na drwiny, niewybredne żarty, szowinistyczne ataki słowne. Przemoc psychiczna często przeradza się w fizyczną. Nie bronią się, milczą. Mają na utrzymaniu rodziny. Dokąd pójdą, jeśli stracą pracę? Tylko Josie będzie próbowała się postawić, zawalczyć o ocalenie kobiecej godności. Nie spotka się to ani ze wsparciem innych kobiet, ani tym bardziej z męskim zrozumieniem. Prawdziwe kłopoty dopiero się zaczną.

Film jest oparty na prawdziwych zdarzeniach. Proces Jenson v. Eveleth Taconite Co. dotyczył molestowania w miejscu pracy i był pierwszym pozwem zbiorowym w USA wytoczonym korporacji przez jej pracownice. Trwał 10 lat. 

Ten film wciąga i mocno porusza emocjonalnie. Jest to efektem nie tylko scenariusza (który zresztą w dużej mierze napisało życie), ale także, a może przede wszystkim, genialnej kreacji Charlize Theron. Aktorka po raz kolejny udowadnia, że jest świetna w tym co robi i doskonale odnajduje się w każdej roli. Idealnym przykładem jest jej kreacja z filmu Monster, a kolosalną różnicę w grze świetnej aktorki i laski, która chyba tylko przypadkiem trafiła na plan filmowy, widać w ubiegłorocznej produkcji Królewna Śnieżka i łowca, w której Kristen Stewart ostatecznie udowodniła, że nie wystarczy mieć rodziców związanych z przemysłem filmowym, by móc choćby przeciętnie zagrać jakąkolwiek rolę. Co niestety nie zmienia faktu, że w drugiej części Królewny... znów zobaczymy ją na wielkim ekranie.

Daleka północ dostała dwie nominacje do Osacrów: dla aktorki pierwszoplanowej (Charlize Theron) i drugoplanowej (Frances McDormand). W tych samych kategoriach nominowano film także do nagród: Złote Globy, BAFTA, Critic's Choice, AGAF (Amerykańska Gildia Aktorów Filmowych) i Satelity.

taki tam zwiastun z TVN7

Moja ocena: 8/10

***

Tytuł: Hours
Gatunek: dramat, thriller
Produkcja: USA
Premiera: 12 marca 2013 (świat)
Reżyseria: Eric Heisserer
Scenariusz: Eric Heisserer
Muzyka: Benjamin Wallfisch
Zdjęcia: Jaron Presant
Czas trwania: 97 minut

Nolan Hayes (Paul Walker) niedługo zostanie ojcem. Niestety jego żona Abigail (Genesis Rodriguez) umiera w wyniku poporodowych komplikacji. Dla zakochanego w niej męża, jest to ogromny cios. Spogląda na swoją nowo narodzoną córeczkę i mówi "nie znam cię". Oddałby wszystko, by Abigail znów była przy nim.

Nolan nie zdąży się otrząsnąć po tragedii, gdy pojawi się kolejny problem. Katrina. Niszczycielski huragan pustoszy miasto. Początkowo nikt nie planuje ewakuacji szpitala, ale okazuje się to niezbędne. Problem w tym, że córeczka Nolana przez kolejne dwie doby nie będzie w stanie oddychać bez respiratora i może nie byłoby to aż tak wielkim dramatem, gdyby nie fakt, że w pewnym momencie szpital zostaje odcięty od prądu. Zapasowe zasilanie co prawda jest, ale żeby napędzić respirator, co trzy minuty trzeba ładować baterie kręcąc korbą. Po jakimś czasie okazuje się, że bateria staje się coraz słabsza. Już nie wytrzyma trzech minut. Później nawet dwóch. Zdesperowany ojciec próbuje utrzymać dziecko przy życiu, jednocześnie szukając drogi ucieczki. Pomoc nie nadchodzi, za to zagrożenie - i owszem.

Choć początkowo emocjonujący, film Heisserera szybko zaczyna się nudzić. Bywają momenty, kiedy faktycznie serce zaczyna szybciej bić, ale ogólnie - bez zachwytu. Chwilami, gdy Nolan wraca wspomnieniami do początków znajomości z Abigail, robi się nieznośnie ckliwie. Poza tym, całość się niestety dłuży. Nakręcenie filmu z akcją w jednym miejscu (i właściwie głównie z jednym aktorem), do łatwych z pewnością nie należy i tylko nielicznym udaje się utrzymać uwagę widza podczas całego seansu (moim mistrzem jest Rodrigo Cortés ze swoim filmem Pogrzebany, ale to już zupełnie inna "bajka").

Przyznaję też, że po ostatniej tragedii, nie było łatwo oglądać film z Paulem Walkerem i tak sobie myślę, że z powrotem do Szybkich i wściekłych nieco się wstrzymam.

zwiastun filmu

Moja ocena: 5/10