Barcelona [1] La Rambla i nabrzeże

Pobudka skoro świt. Szybkie śniadanie, pospieszne dopakowywanie bagaży. Uff... Chyba mamy wszystko. Taksówka już czeka. Jeszcze tylko ostatnie instrukcje dla kota (nie wpuszczaj nikogo oprócz sąsiadki, nie sikaj na łóżko, pamiętaj - noga stołu to nie to samo co drapak) i mkniemy w kierunku lotniska. Barcelona czeka!

Oczywiście jesteśmy za wcześnie, ale czas leci bardzo szybko. Odprawa przebiega bez problemu, samolot startuje punktualnie i już po chwili podziwiamy świat z góry. Widoczność jest idealna, siedzę więc z nosem przy szybie ogromnie żałując, że nie wyjęłam z bagażu aparatu. Nie mam jednak sumienia przeciskać się koło pewnej Polki, której mina i kolor twarzy sugeruje wątpliwości co do tego, czy uda nam się wylądować bez szwanku. Pstrykamy kilka zdjęć komórką. Trudno. Następnym razem lepiej się przygotuję.

Tymczasem w dole migają rzeki, miasta, lasy i jeziora. Największe wrażenie robią góry upstrzone kleksami białych obłoków. Podziwianie widoków nie trwa jednak zbyt długo. Pod nami jest już morze, a po chwili pierwsze zabudowania Barcelony. Koła samolotu dotykają płyty lotniska. Oklaski. Witamy w sercu Katalonii.

Jest południe, przed nami niemal cały dzień. Niecierpliwie szukamy transportu do centrum. Przepłacamy za podróż Aerobusem, ale co tam - grunt, że jedziemy. Wysiadamy na Plaça Catalunya, gdzie krzyżują się najważniejsze ulice i linie metra w mieście. Trochę błądzimy w poszukiwaniu hostalu. Szybki prysznic i jesteśmy gotowi. Kierunek: La Rambla, najbardziej znana i zatłoczona ulica Barcelony.

Faktycznie. Tłok jest ogromny. Wciskamy się między ludzi i płyniemy wraz z falą turystów w stronę nabrzeża, próbując przy tym rozglądać się na boki, zwinnie unikając stratowania przez amatorów pamiątek. Z nieba leje się żar. Priorytet: woda. Zaglądamy do pierwszego lepszego marketu. Za półtoralitrową butelkę płacimy 2 euro. Cóż - upał jest niemiłosierny, a my zdesperowani. Jutro będzie lepiej. Póki co trwa niedziela, więc sporo sklepów jest zamkniętych. Nie funkcjonuje także La Boqueria, najsłynniejszy barceloński targ. Na wycieczkę pomiędzy kolorowymi straganami pełnymi owoców i innych pyszności, musimy poczekać do następnego dnia.

Docieramy na nabrzeże. Jest pięknie i gwarnie. Tuż przy Port Vell (Starym Porcie) stoi pomnik Krzysztofa Kolumba, wybudowany w 1888 roku, by upamiętnić miejsce powrotu odkrywcy z pierwszej wyprawy do Indii Zachodnich w 1493 roku.

Kierując się w stronę plaży La Barceloneta podziwiamy statki i jachty. Co jakiś czas przystajemy w cieniu palm.

Na samej plaży - bez zaskoczenia. Niemiłosierny tłok. Znajdujemy kilka wolnych centymetrów kwadratowych piasku i objadając się bananami gapimy w morze, snując plany na kolejne dni.

Do hostalu wracamy inną drogą, omijając La Ramblę. Przemykamy przez Barri Gòtic (Dzielnicę Gotycką). Zachwycającą, pełną wąskich, klimatycznych uliczek, zapierających dech fasad budynków. Tym razem cieszę się, że jest niedziela. Większość sklepów jest zamknięta, więc i tłok jest mniejszy. W hostalu mamy siłę jedynie przerzucić zdjęcia na komputer. Zasypiamy od razu z myślą, że następnego dnia powrócimy do Dzielnicy Gotyckiej, by na spokojnie przyjrzeć się tamtejszej architekturze.

***

Asortyment na stoiskach ustawionych na La Rambli, jest dość różnorodny...

Dziki tłok nie sprzyja kontemplowaniu fasad, ale od czasu do czasu udawało się na chwilę przystanąć, by uwiecznić na fotografii detale architektury.

Na La Rambli roi się od artystów wszelkiej maści.

Muzeum Historii Katalonii...

...i inne budynki zasłaniające morze.

 Joan Salvat-Papasseit, kataloński poeta, uwieczniony przez Roba Kriera.

Mój pierwszy barceloński przyjaciel.

c.d.n.