Hanna Kowalewska "Inna wersja życia" Tajemnica czarno-białych fotografii

Hanna Kowalewska
Inna wersja życia
Wyd. Zysk i S-ka
2010
400 stron

Zawrocie przyciąga niczym magnes. Ledwie skończę jeden tom, a mam już ochotę na następny. Po Masce Arlekina szybko sięgnęłam po kolejną część cyklu Hanny Kowalewskiej. Opatuliwszy się ciepło kocem, zaczęłam Inną wersję życia.

Bohaterka cyklu, Matylda Malinowska-Just, odziedziczyła po babce Zawrocie - dworek i przylegające do niego tereny. Wraz z posiadłością dostała coś jeszcze. Garść rodzinnych tajemnic do rozwikłania. Grzebanie w przeszłości zajmuje jej trzy pierwsze tomy i choć mogłoby się wydawać, że nie pozostało już nic do odkrycia, Malinowska natrafia na kolejną zagadkę. W jej ręce trafia pożółkła koperta z napisem Dla Matyldy, gdy nadejdzie właściwy czas[1]. Co było w środku? Dwanaście czarno-białych fotografii. Na nich Matylda. Z grupką dzieci. Z dziewczynką w pasiastym szaliku. Białym psem. Góralką. Z kobietą przypominającą panią Miecię, sąsiadkę, która przyniosła Malinowskiej kopertę. Matylda z fotografii ma około sześciu lat. Jako dorosła nie pamięta niczego, co wiąże się z ludźmi i miejscami uwiecznionymi na zdjęciach. Nie mieszkałam z panią Miecią i jej matką. Nie byłam z żadną z nich w górach i nie znałam tej dziewczynki w szaliku w paski.  Nie przytulałam się ani do niej, ani do wielkiego białego psa. W tym życiu nic podobnego mi się nie przydarzyło.[2] A jednak te fotografie istnieją i bez wątpienia pokazują jakiś wycinek z życia bohaterki cyklu o Zawrociu.

W rodzinnym, pełnym fotografii albumie, brakuje zdjęć sześcioletniej Matyldy. W tym czasie urodziła się jej siostra Paula. Co takiego wydarzyło się w tamtym okresie? Do jakich rewelacji znów przyjdzie jej się dogrzebać? Malinowska jest już zmęczona ciągłym grzebaniem w przeszłości. Czuje się przytłoczona ilością tajemnic i niejasności. Czy w innych rodzinach też tak jest? Same tajemnice? Szafy pełne trupów? Przemilczenia? Białe plamy? Tematy tabu? Luki w albumach z fotografiami?[3] - pyta w swym pamiętniku.

Zasłyszane historie, słowa, które komuś się przypadkiem wyrwały oraz okruchy wspomnień, powoli zaczynają dopełniać wciąż jeszcze nie do końca wyraźny obraz dzieciństwa dziewczynki, która w wypadku straciła ukochanego ojca, a następnie wychowywana przez surowego ojczyma, pewne zdarzenia wypadła ze swej pamięci. Matylda nie traci zapału. Grzebie we własnej pamięci, próbując uzupełnić luki. Zaczyna przeczuwać, że to właśnie tamte dni wpłynęły na relacje pomiędzy nią a Paulą. I jeśli chce ocieplić stosunki z siostrą, musi poznać swą przeszłość, przypomnieć sobie trudne chwile z dzieciństwa.

Inna wersja życia to przede wszystkim wyprawa w przeszłość. Jednak i teraźniejszość zaprząta myśli Matyldy. Kobieta próbuje znaleźć wspólny język z siostrą, poznaje nowego mężczyznę i wikła się w kolejny romans, jednocześnie spędzając mnóstwo czasu z Jaśkiem Malinowskim, synem dawnej przyjaciółki ojca. Jak zwykle życie nie szczędzi jej niespodzianek, w tym tych bolesnych, niestety. Wydarzenia opisane w poprzednich tomach cyklu, mocno nią wstrząsnęły. Teraz też nie będzie łatwo, zważywszy na fakt, że kobieta w swoim otoczeniu ma całe mnóstwo osób o trudnych charakterach. Nie brak więc ostrych konfliktów, które dodatkowo utrudniają docieranie do prawdy. A i sama prawda jest bolesna. Może Matyldzie byłoby łatwiej bez znajomości niektórych faktów? Kto powiedział, że prawda wyzwala? Akurat! Prawda przywala! I tyle. Jak tona ołowiu.[4]

Podobnie jak poprzednią część, tak i tą autorka kończy mocnym akcentem.

Wciąż pozostaję pod wrażeniem stylu autorki. Nadal zachwyca mnie język powieści, umiejętność budowania nastroju, oddawania niekiedy trudnych emocji. Książki Hanny Kowalewskiej dostarczają sporo ciekawego materiału do przemyśleń. Wiele w nich momentów, w których warto na chwilę przerwać czytanie i zastanowić się na zawiłością ludzkich relacji, nad własnymi doświadczeniami. Choć ciekawość każe przewracać kolejne kartki, dobrze jest czytać niespiesznie, delektując się pięknem języka. Niektórym lepiej wychodzą dialogi, innym opisy. Kowalewska perfekcyjnie operuje słowami w każdej sytuacji.

Przede mną ostatnia cześć cyklu. Przyznaję, że bardzo przywiązałam się do Matyldy i Zawrocia. Mam nadzieję, że zakończenie będzie optymistyczne i autorka pozwoli Malinowskiej na trwałe szczęście. Choć z drugiej strony, brak pozytywnego finału mógłby oznaczać, że powstanie jeszcze jeden tom. Wybacz Matyldo, ale nie miałabym nic przeciwko.

***

[1] Hanna Kowalewska, Inna wersja  życia, wyd. Zysk i S-ka, 2010, s. 14.

[2] Tamże, s. 37.

[3] Tamże, s. 74.

[4] Tamże, s. 294.

***

Recenzje wcześniejszych części Zawrocia możecie przeczytać tutaj: Tego lata w Zawrociu, Góra śpiących węży, Maska Arlekina.

***

Kochani, jest taka sprawa. Znacie fundację Centraurus? We wrześniu kupiła stary folwark w Szczedrzykowicach. Po ukończeniu prac remontowych schronienie znaleźli w nim czteronożni podopieczni fundacji, konie, psy, koty... Niestety w Sylwestra wybuchł pożar. Budynek był drewniany, więc... sami rozumiecie.

Jeżeli chcielibyście wesprzeć fundację w jakikolwiek sposób, nie tylko finansowy, zajrzyjcie na tę stronę: KLIK. Wiem, że to wyświechtany zwrot, ale naprawdę liczy się każda pomoc.