Grażyna Plebanek "Pudełko ze szpilkami" Macierzyństwo czy kariera?

Grażyna Plebanek
Pudełko ze szpilkami
Wyd. Zysk S-ka
2002
230 stron

Z jakiegoś powodu proza Grażyny Plebanek nie cieszy się wielkim zainteresowaniem czytelników. Kiedyś przypadkiem trafiłam na Dziewczyny z Portofino, a potem na Przystupę i obydwie te powieści z miejsca wciągnęły mnie w swój świat. Gdy ostatnio mój wzrok padł na stojące na bibliotecznej półce Pudełko ze szpilkami, od razu wiedziałam, że bez tej książki na pewno nie odejdę. Nieco zniechęcająca wydała mi się adnotacja z okładki drukowanymi literami przedstawiająca powieść jako POLSKĄ BRIDGET JONES, ale po chwili przypomniałam sobie, że przecież do Bridget nic nie mam. Co więcej, bardzo dobrze się bawiłam śledząc jej perypetie w książce i filmie (mówię tu oczywiście o części pierwszej, bo już tajlandzkie przygody Brytyjki prezentowały niestety niższy poziom). 

Nie wiem skąd mania porównywania każdej samotnej kobiety w wieku około lat trzydziestu, do Bridget z manią liczenia kalorii, wypitych jednostek alkoholu i wczytywania się w mądrości poradników. Zwłaszcza, że bohaterkę Pudełka ze szpilkami poza wiekiem łączy z panną Jones niewiele. Mamy więc dwudziestodzięwięcioletnią Martę, która ma szanse na błyskotliwą karierę i jej mały acz nabrzmiały problem, owoc romansu z pewnym przystojniakiem. Marta ma oczywiście wierne przyjaciółki, a te - jak zwykle w tego typu książkach - mają różne charaktery, poglądy i kłopoty. Wiecie jak to bywa w literaturze tego typu. Ta z dobrą pracą, boryka się ze zdradą męża. Szczęśliwie zakochana narzeka na bezrobocie. Ta, która ma przerąbane w każdej sferze, za chwilę znajdzie ekstra pracę, księcia z bajki i ciotkę ze spadkiem. A jeśli którejś wiedzie się zbyt dobrze, z pewnością jeszcze nie wie, że jest zdradzana, a jej dom lada moment zniszczy pożar/powódź/wichura (niepotrzebne skreślić). Nikomu nie może być za dobrze, ani zbyt źle. Równowaga musi istnieć. Znacie ten schemat? Jestem pewna, że tak.

Marta ma szczęście. Sumienie nie pozwala jej na podjęcie decyzji o aborcji, amant jej się oświadcza, a po porodzie w pracy witają ją z otwartymi ramionami. Problemem jest jednak brak czasu dla nowonarodzonego synka, a kluczową decyzją ta dotycząca wyboru pomiędzy karierą a macierzyństwem.

Pudełko ze szpilkami jest powieścią zupełnie inną niż dwie poprzednie tej autorki, które miałam okazję czytać. Gorzki świat Przystupy pochłonął mnie bez reszty. We wspomnieniach z podwórka dziewczyn z Portofino znalazłam okruchy własnego dzieciństwa, aż mi się ciepło na sercu zrobiło i przez moment widziałam siebie w krótkich spodenkach, ganiająca po podwórku z gumą do skakania w kieszeni i oranżadą w proszku musującą na języku. W tej powieści znalazłam to, co nieco starsi ode mnie z pewnością znajdą w Fikołkach na trzepaku Małgorzaty Kalicińskiej, scenki, w których bez problemu bym się odnalazła, wspomnienia, które równie dobrze mogłyby być moje. Na tle tych dwóch powieści Pudełko ze szpilkami prezentuje się dużo słabiej. Można oczywiście twierdzić, że książka porusza ważny temat kobiet, które stając się matkami przeżywają wewnętrzny konflikt nie mogąc pogodzić robienia kariery z wychowywaniem dziecka, jako że i jedno, i drugie jest niezwykle absorbujące. Obserwując życie mam, które wybrały różne warianty, można pokusić się o wyciąganie wniosków, analizę plusów i minusów podjętych decyzji. Nie zmienia to jednak faktu, że powieść Grażyny Plebanek jest po prostu jednym z wielu czytadeł, które umilają nam chwile przed zaśnięciem, gdy zmęczeni dniem kradniemy dla siebie kilka chwil ciszy,

Lekka i przyjemna, taka jest książka Grażyny Plebanek. Zwyczajną historię autorka opowiada z humorem. Pudełko ze szpilkami ma w sobie mnóstwo uroku. Przyznaję, że wiele razy zdarzyło mi się uśmiechnąć podczas lektury, bo w powieści nie brakuje zabawnych dialogów. Poza tym, lubię styl autorki, więc choć spodziewałam się czegoś bliższego Dziewczyn z Portofino niż serii Literatura na obcasach, to nie uważam by czas poświęcony tej powieści był czasem straconym. I nawet jeśli historię zepsuło zbyt cukierkowe zakończenie, to cóż z tego? Przecież sami dla siebie chcemy happy endów, dlaczego więc odmawiać go Marcie?