Nick Jans "Wilk zwany Romeo" [RECENZJA]

Nick Jans
Wilk zwany Romeo
Wydawnictwo Marginesy
2016
368 stron

Po pierwsze: wilki

Po drugie: rekomendacja Mikołaja Golachowskiego

Po trzecie: historia

Wilk zwany Romeo autorstwa Nicka Jansa i trzy argumenty przemawiające za tym, żeby tę książkę przeczytać, jakie przyszły mi na myśl w pierwszej chwili, gdy zobaczyłam jej zapowiedź.

Później okazało się, że całość jest ilustrowana (czarno-biało, ale w przypadku czarnego wilka w ośnieżonej Alasce nie jest to problem), więc pozostało mi podskoczyć z radości i zabrać się za lekturę.

Po pierwsze: wilki

Zwierzęta fascynujące, wzbudzające ciekawość, respekt, często też strach. Czytałam o nich rok temu w świetnej książce Wilki Adama Wajraka i teraz chętnie wróciłam do wilczego tematu, przenosząc się z europejskich lasów na Alaskę. 

Nick Jans opowiada historię konkretnego osobnika, ale choć naszym bohaterem jest czarny Romeo, dla pisarza, fotografa i miłośnika przyrody zarazem, obecność tego wilczego kumpla jest pretekstem do opowiedzenia o gatunku tego drapieżnego ssaka, o jego naturze, zwyczajach, o tym jak wilki widzą ludzie. A często widzą źle. 

Podczas gdy nasza mitologia, podania ludowe i bajki dla dzieci pełne są uprzejmych i kochanych niedźwiedzi, od Kubusia Puchatka po misia Yogi, ich wilcze odpowiedniki nie istnieją. Czerwony Kapturek, Trzy małe świnki albo opowiadane historie barowe od Montany po Ukrainę odmalowują wilki jako coś wrogiego, przyczajonego na krawędzi koszmaru[1].

Autor przywołuje kilka innych przykładów wilczych potworów - z filmu Przetrwanie z Liamem Neesonem, serii Zmierzch, tolkienowskiego Śródziemia czy Piotrusia i wilka. Jeden z nielicznych pozytywnych wilczych wizerunków w świecie literatury znajdziemy w Księdze dżungli Kiplinga. Nick Jans próbuje przyjrzeć się temu jak to z wilkami naprawdę jest. Czy stanowią zagrożenie dla ludzi czy też padają ofiarą zbiorowej histerii i głęboko zakorzenionego w ludziach strachu, jaki wzbudzają te silne zwierzęta.

Po drugie: rekomendacja Mikołaja Golachowskiego

W dziedzinie przyrody jestem laikiem. Ciekawskim laikiem, bo chętnie podczytuję rozmaite ciekawostki o otaczającym mnie świecie i jego mieszkańcach. Jednym z dostawców takiej wiedzy jest dla mnie Mikołaj Golachowski, autor mądrej i zabawnej książki Czochrałem antarktycznego słonia, którą serdecznie polecam każdemu. 

I jeśli Mikołaj Golachowski pisze, że jest to jedna z najlepszych książek wydanych w Polsce w ostatnich latach, to ja mu wierzę. 

Nie zawiodłam się na tej rekomendacji, bo Wilk zwany Romeo to interesująca historia pewnej niecodziennej znajomości, to mnóstwo ciekawych informacji na temat wilków, to emocje towarzyszące kolejnym spotkaniom. Te dobre emocje i te złe, bo pojawienie się Romea w pobliżu ludzi nie wszystkim jest w smak. Zwierzak będzie miał więc znajomych, przyjaciół, ale i wrogów. 

Po trzecie: historia

Nick Jans mieszkał w różnych miejscach. Ostatecznie, wraz z żoną Sherrie i czterema psiakami, osiadł na Alasce. Choć w tamtych rejonach wilków nie brakuje, to pojawienie się Romeo zelektryzowało wszystkich. W końcu przyjacielsko usposobiony wilk nie zdarza się często. Można było mieszkać całe życie w Juneau, a widzieć przedstawicieli tego gatunku jedynie z daleka lub tylko po śladach wnioskować o ich obecności. Romeo postanowił się z ludźmi zaprzyjaźnić. Bawił się z psami, towarzyszył ich właścicielom w spacerach. 

Wilk zwany Romeo jest opowieścią o wielkim czarnym wilku, który zupełnie nie przypomina ludożerców z filmów czy książek. To historia niecodziennej przyjaźni, pełna anegdot, rozważań na temat wilczej natury, wspomnień, ale i faktów. Nick Jans nie tylko snuje opowieść o siedmiu latach wilczo-ludzkiej znajomości, ale i dzieli się wiedzą na temat gatunku, sięgając przy tym do własnych doświadczeń jak mieszkańca Alaski, a niegdyś także (o zgrozo!) myśliwego towarzyszącego plemieniu Inupiaków w czasie polowań. Przywołuje także sporo faktów dowiedzionych naukowo. W bogatej bibliografii podaje źródła swej wiedzy i publikacje, po które warto sięgnąć chcąc poszerzyć swą wiedzę o wilkach.

Po czwarte: polecam

Wilk zwany Romeo to książka o wilczej naturze, ale i naturze ludzkiej. Głównie o przyjaźni, ale i o bezmyślności czy wrogości, stosunkach ludzi do wilków i wilków do przedstawicieli innych gatunków. To książka pisana z sercem. Mądra, pełna interesujących informacji, ale i emocji, wrażeń towarzyszących kolejnym spotkaniom, anegdot osadzonych w śnieżnej scenerii Alaski. 

Wilk stał i patrzył, jak odchodzimy. Opuścił ogon, a po chwili uniósł pysk ku niebu i zawył przeciągle, jakby cierpiał. W końcu pobiegł na zachód i zniknął między drzewami. Kiedy szliśmy do domu pośród gęstniejących ciemności zimowego wieczoru, na łuku nieba zamigotały pierwsze gwiazdy. Lodowiec za nami odbijał echem niskie wycie wilka[2].

Mysza też lubi czytać o wilkach.

***

Książkę polecam

miłośnikom wilków

wielbicielom przyrody

szukających poruszających historii nietypowych przyjaźni

chcącym poszerzyć swą wiedzę o wilkach

wybierającym się na Alaskę

tym, którzy chcą się przekonać, że nie taki wilk straszny jak go malują

***

[1] Nick Jans, Wilka zwany Romeo, przeł. Adam Pluszka, Wyd. Marginesy, 2016, s. 38-39.

[2] Tamże, s. 15-16.

***