Szczęście kryje się w drobiazgach

Uczę się widzieć szczęście w drobiazgach, szukać go w codzienności, w tym co niepozorne, zwyczajne. Ja, wiecznie niezadowolona maruda, która chce więcej, lepiej, doskonalej. Sami widzicie, trudne zadanie przede mną.

Czasami nie trzeba wiele, by wieczór po ciężkim dniu upłynął pod znakiem hygge, czyli modnego ostatnio poszukiwania szczęścia w duńskim stylu. Problem w tym, że nie zawsze potrafimy sobie taki wieczór zorganizować, bo goni nas czas, ścigają obowiązki, męczą problemy, dzwoni telefon, a lista niezałatwionych spraw kładzie się cieniem, nie pozwalając na relaks. A przynajmniej ja nie potrafię. Niby czytam książkę, a myślę o kilku innych sprawach, jednocześnie planując, wspominając, rozważając, poddając ocenie i jak zawsze, panikując, że tyle mam jeszcze do zrobienia, a dobra taka krótka. Mało to komfortowe.

Pracuję więc na relaksacyjnym zestawem idealnym. 

Chyba nie muszę wspominać, że pierwsze skrzypce gra tu książka. W zależności od nastroju: mroczny kryminał, poruszająca powieść, zaspokajające ciekawość reportaże lub relacje podróżnicze.

Obecnie, ze względu na porę roku, nie wyobrażam sobie czytania, bez koca. Tego miękkiego, ulubionego, ciepłego. 

Do tego muzyka. Nie w trakcie, bo nie lubię słuchać czytając, ale przed. Dla lepszego nastroju. Coś spokojnego, kojącego, albo przeciwnie. Coś, co mnie obudzi i pomoże odzyskać pozytywną energię.

Coś do picia. Kawa, herbata z cytryną, a czasem lampka wina. W lecie sok pomarańczowy. Koniecznie z miąższem.

Jeśli kawa lub herbata to w ulubionym kubku. Albo tym mniej ukochanym, za to pasującym do nastroju lub... lektury. Bo przecież wiadomo, że książkę o Barcelonie najlepiej czyta się popijając kawę z kubka przywiezionego ze stolicy Katalonii, że naczynia z czarnym kotem pasują do każdej lektury, ale herbata z cytryną najlepiej smakuje, gdy sięga się po ten z pandą. 

Coś słodkiego pod ręką. Tak na wszelki wypadek.

Świeczki. Gdy podnoszę wzrok znad czytanego tekstu i zatrzymuję go na migających płomieniach, to jakoś tak przyjemniej się robi. Spokojniej. Jakby czas zaczął płynąć wolniej.

Zakładki. Mam zakładki podróżne, których nie żal by było zgubić czy zniszczyć i stale powiększającą się kolekcję zakładek, które służą mi wyłącznie w domu. Często są to pamiątki z wyjazdów, ale nie tylko. Miło, gdy właściwego rozdziału pilnują zakładkowe koty, gdy ilustracje na zakładkach przypominają mi zwiedzone miejsca lub prezentują dorobek kultury i sztuki. Pamiętam, jak trudno mi było się zdecydować na jeden egzemplarz z kolekcji przedstawiającej twórczość Klimta.

Jerzy Nowosielski, Pływaczki

Ostatnio w moje ręce trafiła jedna z magnetycznych zakładek z kolekcji DESA Modern przedstawiającej obrazy polskich malarzy współczesnych. Znajdziecie na nich prace Edwarda Dwurnika przedstawiające panoramy miast z lotu ptaka, Rafała Olbińskiego, którego plakaty i ilustracje można znaleźć m.in. w magazynach New York Times, New Yorker czy Time oraz Jerzego Nowosielskiego, który uznawany jest za jednego z najważniejszych współczesnych pisarzy ikon. To właśnie Pływaczki Jerzego Nowosielskiego wpadły w moje ręce.

Z przyjemnością zagłębiłam się w czeluści internetu, by poznać twórczość wymienionych artystów. Niby to tylko zakładka, a ile przyjemności może się z nią wiązać. 

I tu wracamy do początku dzisiejszej notki, w której to wyznaję, że uczę się szukać szczęścia w drobiazgach.

Zobacz też:

zakładki z Pragi

zakładki z Hiszpanii