Simon Beckett "Zimne ognie" Czy wiesz, kim tak naprawdę jest ojciec twojego dziecka?

Simon Beckett
Zimne ognie
Wyd. Czarna Owca
2016
344 strony

Wyjaśnijmy sobie coś na początku.

Jeśli spodziewacie się, że Zimne ognie Simona Becketta, już pierwszą stroną was znokautują pozbawiając oddechu, to przestańcie.

Serio.

Powiem więcej. Zapomnijcie o cyklu o Hunterze, o mroku tamtych opowieści, paskudnych opisach i rozkładających się ciałach.

Tym razem, brytyjski pisarz serwuje zupełnie inny typ opowieści. Czy równie atrakcyjny jak wspomniany cykl? Sama jestem ogromnie ciekawa reakcji czytelników przyzwyczajonych do tego, że od pierwszych stron autor wprowadza ich w świat grozy, makabry i zbrodni.

A ja? O moich wrażeniach z lektury możecie poczytać poniżej.

Ten sam autor, a jednak inny

Tym razem jest inaczej. Wydaną przed laty powieść autor przepisuje na nowo, dostosowując ją do współczesnych realiów, świata pełnego nowoczesnych rozwiązań, łatwego dostępu do informacji, rozbudowanych internetowych sieci społecznych i wielu innych udogodnień, które jednocześnie mogą okazać się przekleństwem. W tejże właśnie powieści pisarz mocno rozciąga wstęp, jakby sprawdzając wytrzymałość czytelników na niezbyt szybko toczącą się akcję, by w pewnym momencie przyłożyć im dość mocno, zachwiać poczuciem bezpieczeństwa, a później serwować kolejne ciosy tak długo, aż udowodni im, że jest tym samym Simonem Beckettem, który tak świetnie gra na emocjach czytelników, buduje napięcie i tworzy historie wbijające się w pamięć.

Idealny kandydat na ojca?

Główna bohaterka Zimnych ogni, Kate, mieszka w Londynie i jest spełnioną zawodowo singielką. Ciągnie się za nią nieprzyjemny cień dawnego związku, ale kobieta chce ruszyć do przodu. Wprawdzie nie zamierza wikłać się w kolejny damsko-męski układ, ale za to coraz częściej myśli o dziecku. Decyduje się na in vitro, choć na swoich warunkach. Chce znać tożsamość dawcy nasienia. Zamieszcza ogłoszenie w periodykach medycznych licząc na odzew mężczyzn inteligentnych i godnych zaufania. Gdy już się wydaje, że ten sposób poszukiwań nie przyniesie oczekiwanych rezultatów, zgłasza się Alex, psycholog kliniczny. Pozornie jest to kandydat idealny, ale gdyby takim był, nie mielibyśmy do czynienia z thrillerem psychologicznym, a z powieścią obyczajową o mniej lub bardziej romantycznym charakterze. 

Póki co, wszytko zapowiada się dobrze, a nawet jeszcze lepiej i choć ta część powieści rozpościerająca się pomiędzy momentem wykiełkowania pomysłu na poddanie się zabiegowi, a jego realizacją ciągnie się dość długo, to jednak wiedząc z jakim autorem i gatunkiem mamy do czynienia, nie mamy co liczyć na to, że stan ten potrwa aż do finału.

Najpierw powoli, nieco ospale, ale później...

Faktycznie, w pewnym momencie akcja nabiera tempa. Robi się naprawdę gorąco. I to dosłownie. Plan Kate wymyka się spod kontroli, niebezpieczeństwo przyjmuje różne formy, a tętno czytelnika przyśpiesza (że o tętnie bohaterki nie wspomnę).

Simon Beckett wystawia cierpliwość wielbicieli swojej twórczości na próbę. Gdybym nie wiedziała, na co autora stać, gdybym nie znała cyklu o Hunterze, być może w pewnym momencie dałabym sobie spokój, bo szukając trzymającego w napięciu thrillera niekoniecznie miałam ochotę brnąć przez strony z dość wolno toczącą się akcją, pełną rozterek bohaterki dotyczącej ciąży i kandydatów na ojca jej dziecka. Co prawda tę część znacząco ubarwia pojawienie się byłego partnera Kate (choć są to barwy o mocno nieprzyjemnych odcieniach), ale jednak oczekiwałam czegoś więcej. Czegoś co chwyci mnie za gardło i puści dopiero po zakończeniu lektury.

Nie mogę powiedzieć, że tego nie dostałam.

Gdy zwyczajne życie zmienia się w koszmar...

Wprawdzie domyśliłam się jakie tajemnice skrywa Alex, ale to, co wydarzyło się gdy dowiedziała się o nich Kate, przekroczyło już moją wyobraźnię. Zaczęła się ostra jazda bez trzymanki. Lawina zdarzeń, której nie sposób powstrzymać, porwała i mnie.

Simon Beckett uznał, że temat kobiety płacącej mężczyźnie za spłodzenie dziecka, kryje w sobie spory potencjał dramatyczny. Faktycznie, choć nie spodziewałam się w jaki sposób autor wykorzysta ten temat i jak interesująco wplecie w tę historię kilka tematów ciekawych psychologicznie i socjologicznie, przy okazji jeżąc czytelnikom włosy na głowach, gdy ci pomyślą sobie jakim okrutnym narzędziem może internet albo jak trudno utrzymać się na powierzchni, gdy fala oszczerstw ściąga na dno.

Moim celem było napisanie porywającego thrillera o zwyczajnym życiu zamieniającym się stopniowo w koszmar - pisze Simon Beckett w notce Od Autora. Myślę, że cel ten osiągnął, zaczynając Zimne ognie od scen utrzymanych w konwencji powieści obyczajowej z nutką dramatyzmu, by w pewnym momencie przejść do rasowego thrillera psychologicznego, podkręcić tempo, podgrzać emocje i dać czytelnikom to, czego oczekiwali. Mocną historię trzymającą w napięciu do ostatnich stron.

Jest ciemno. Światło wpada przez okno na drugim końcu podestu i starcza go akurat, żeby się nie potknąć. Oddech przychodzi z trudem. Od schodów dobiegają ciężkie kroki. Kobieta stoi pod ostatnimi drzwiami na piętrze. Nie ma już dokąd biec, myśli tylko o tym, żeby się ukryć.*

***

Książkę polecam

miłośnikom thrillerów psychologicznych

szukającym motywu zapłodnienia in vitro w literaturze

czytelnikom, którym niestraszne długie wprowadzenie do trzymającej w napięciu powieści

***

* Simon Beckett, Zimne ognie, przeł. Piotr Kaliński, Wyd. Czarna Owca, 2016, s. 9.

***

Zobacz też:

Simon Beckett Chemia śmierci - recenzja

Simon Beckett Szepty zmarłych - recenzja