Być artystą Tim Burton "Wielkie oczy"

Najpierw czekałam na premierę, nie mogąc się nadziwić, że Tim Burton bierze na tapet życiorys jakiejś artystki i podąża raczej w kierunki biograficznym niż odjechanej fantastyki (cóż, nie zadałam sobie trudu, żeby sprawdzić z jakim typem malarstwa łączy się nazwisko Keane). Później nie bardzo mogłam wybrać się do kina, w końcu o filmie zapomniałam. Na szczęście nie na długo i w kilka miesięcy po premierze, udało mi się go obejrzeć.

Teraz już rozumiem, dlaczego Tim Burton, reżyser takich cudeniek jak Duża ryba, Frankenweenie, Sweeney Tood: Demoniczny golibroda z Fleet Street czy Gnijąca panna młoda, zainteresował się historią Margaret i Waltera Keane. Wystarczy przyjrzeć się malarstwu Margaret, temu samemu, którego autorstwo przez lata przypisywał sobie jej mąż. Cóż, niełatwo być artystą bez talentu w tej dziedzinie, a Walter marzył o tym, że jego obrazy zawisną w najsłynniejszych galeriach oraz ścianach domów znanych i ważnych osobistości. Problem w tym, że niewiele miał do zaoferowania koneserom. Świetny był za to z niego "piarowiec", bez większego trudu zdołał zainteresować świat sztuki obrazami wielkookich dzieci, które malowała jego małżonka. Gdy obrazy spotkały się z entuzjastycznym przyjęciem, to właśnie Walter przedstawił się jako ich autor. Margaret protestowała zbyt cicho, by jej głos mógł zostać usłyszany. I tak trwało to przez lata. Aż do dnia, w którym coś zaczęło się zmieniać.

Nie spodziewałam się, że ta historia tak mnie wciągnie. Ładnie zrobiony, pełny emocji, świetnie zagrany, okazał się miłą odskocznią od thrillerów, które od dawna są głównym gatunkiem, po który sięgam. Amy Adams wspaniale odegrała Margaret Keane, nieco zagubioną, niepewną siebie, uległą, wrażliwą artystkę, która powoli zaczyna rozumieć jak bardzo oszukuje ją ten, którego pojawienie się początkowo dało jej tyle szczęścia. Również Christoph Waltz spisał się świetnie. Raz czarujący, innym razem niebezpieczny - ogromnie jestem ciekawa, czy prawdziwy Walter Keane miał w sobie tyle samo demoniczności. No i ta scena w sądzie, ta błazenada nie do opisania... Chciałabym wiedzieć, czy cyrk, jaki widzimy w filmie, to odwzorowanie rzeczywistości, czy hiperbolizacja.

Tak naprawdę nie o filmie chciałam jednak pisać, bo jak wspominałam wielokrotnie - o filmach pisać nie lubię. Wszystko to, co jest powyżej, to wstęp do tego, żeby pokazać Wam to, w czym zakochałam się podczas seansu. Obrazy Margaret Keane.

Zobaczcie, czyż nie są hipnotyzujące?

zdjęcia ze znakiem wodnym pochodzą ze strony keane-eyes.com