O tym jak zakochałam się w pewnym musicalu

Wśród moich tegorocznych planów, znalazł się punkt dotyczący częstszego bywania w teatrze. Obiecałam sobie, że pójdę na przynajmniej dwa spektakle, co może się komuś nie wydawać wielkim wyzwaniem, ale cóż - dla mnie nim jest.

Na pierwszy spektakl wybrałam się w lutym do Teatru Muzycznego w Poznaniu, kiedy to grano musical Jekyll & Hyde. Kolejna okazja do obejrzenia czegoś więcej niż film na ekranie laptopa, nadarzy się niebawem. Bilety na graną w poznańskim Teatrze Wielkim Carmen już czekają. Mam nadzieję, że w sezonie jesiennym wypatrzę coś jeszcze, tym razem może z przewagą recytacji, a nie śpiewu. Tak dla równowagi.

Już ubiegłej jesieni prześladowały mnie plakaty reklamujące spektakl Jekyll & Hyde w reżyserii Sebastiana Gonciarza. Wiki, która do teatru gania częściej niż ja do Biedronki, była, widziała, stwierdziła, że warto się wybrać. Posłuchałam i nie żałuję! Spektakl był wspaniały, wzbudził szereg emocji, od delikatnych wzruszeń po ogromny zachwyt.

Przed przedstawieniem powiedziałabym, że trudno znaleźć tego, kto nie słyszał o noweli Roberta Louisa Stevensona Doktor Jekyll i Pan Hyde. Pogląd ten życie zrewidowało szybko. W drodze do teatru, taksówkarz zrobił dziwną minę na wieść na co się wybieramy, ale ostatecznie udało nam się dojść do porozumienia i umiejscowić tę historię tuż obok Wyspy Skarbów, której co prawda kierowca także nie czytał (burząc tym samym moją wiarę w to, że w pewnym wieku chłopcy łykają ją z wypiekami na twarzy), ale kojarzył wersję filmową. To już coś, choć oczywiście obydwie historie łączy niewiele, zdaje się, że głównie nazwisko autora.

Mimo niewielkiego formatu, Doktor Jekyll i Pan Hyde, niesie w sobie wiele treści, a co ważne - historia w niej zawarta nawet po latach nie odeszła w niepamięć. Treść jest wciąż aktualna, choć od publikacji noweli minęło prawie 130 lat! To opowieść o dwoistej naturze człowieka, o drzemiących w nas pierwiastkach dobra i zła. Doktor Jekyll zgłębiając tę tematykę, dokonał rzeczy niezwykłej. Oto udało mu się opracować miksturę, która pozwala wyizolować dwie strony osobowości ludzkiej. Niestety nie ma na kim przetestować działania preparatu, więc sam zostaje królikiem doświadczalnym. Konsekwencje tego będą paskudne.

Sporo w tym wszystkim emocji, oj sporo. Dramatyczne monologi przerywane są scenami zbiorowymi, wśród których nie zabraknie występów w iście kabaretowym stylu. Sceny przemiany Jekyll'a w Hyde'a i popisy alter ego doktora należały do moich ulubionych. Gdy związane w kucyk włosy stawały się lwią grzywą, schludny ubiór tracił swą elegancję, mimika twarzy zmieniała się z łagodnej w pełną nienawiści, głos nabierał mocy, charakter pazura, a światła pulsowały coraz częściej, po ciele przebiegały ciarki.

W rolę Henry'ego Jekylla zamiennie wcielają się Janusz Kruciński i Damian Aleksander.

W roli Lucy Harris możecie zobaczyć Martę Wiejak lub Monikę Bestecką.

Co tu dużo mówić, z teatru wyszłam zachwycona grą świateł, kostiumami, przygotowaniem sceny (obrotowy podest, opuszczane schody), energią, choreografią, grą aktorską, wokalem. Damian Aleksander choć nie ustrzegł się potknięć (rozemocjonowana zanotowałam jedno, bardziej uważny mąż - trzy) wypadł znakomicie, podobnie jak wcielająca się w rolę Lucy Marta Wiejak. Najbardziej w pamięci utkwił mi wokal Edyty Krzemień grającej Lucy. Cudo! Słuchałam go jak urzeczona. Ogromnie chciałabym usłyszeć wokalistkę w Upiorze w operze i thrillerze Sweeney Todd.

Mam nadzieję, że udało mi się Was przekonać do tego, że warto się na ten spektakl wybrać (w maju grane są ostatnie przedstawienia w tym sezonie). A jeśli się Wam spodoba, to może niesieni falą pozytywnych emocji, wesprzecie także projekt wydania płyty z musicalu w polskiej wersji językowej (przekład Michała Rusinka). Więcej informacji na temat projektu znajdziecie TUTAJ. Ta płyta po prostu powinna się ukazać.

Flash Mob Jekyll&Hyde - Stary Browar