AnnRK: Myśli i słowa wiatrem niesione: Moc pozytywnej energii, czyli wspomnień czar (Roman Czejarek "Kochane Lato z Radiem")

Roman Czejarek
Kochane Lato z Radiem
Wyd. Marginesy
2014
384 strony

Lato z Radiem jest częścią mojego dzieciństwa. Podobnie jak niedzielne spacery z rodzicami, Teleranek czy wielokrotnie czytane Dzieci z Bullerbyn. Bez Lata z Radiem wakacje byłyby niepełne. Uwielbiałam przysłuchiwać się konkursom i ciekawostkom, a przede wszystkim granym hitom: rytmicznym, dynamicznym, wpadającym w ucho. Nuciłam i śpiewałam utwory, które nie zestarzały się do dziś, przetrwały lata i nie zginęły w eterze w przeciwieństwie do wielu obecnie lansowanych przebojów jednego sezonu. Z bólem witałam pierwsze dźwięki Hejnału Mariackiego, stan wody w rzekach i kursy giełdowe. To oznaczało, że na kolejny program musiałam czekać do następnego dnia.

Pierwsza audycja Lata z Radiem została nadana 1 lipca 1971 roku. Jej pomysłodawcą był Aleksander Tarnawski, twórca również Sygnałów Dnia oraz Czterech Pór Roku. Ten pierwszy program był bardzo krótki i w niczym nie przypominał późniejszych wydań Lata z Radiem[1].

O tym, co wydarzyło się od tego momentu i jak zmieniała się audycja, która gromadzi wielu słuchaczy przy radioodbiornikach i tłumy na wakacyjnych trasach koncertowych, pisze Roman Czejarek w Kochanym Lecie z Radiem, książce pełnej wspomnień, zdjęć i anegdot.

Roman Czejarek z tegoroczną maskotką Lata z Radiem
oraz swoją najnowszą książką
[źródło]

Do audycji Roman Czejarek trafił jako młody dziennikarz. Był 1991 rok, kiedy ówczesny dyrektor Programu Pierwszego Polskiego Radia zaproponował mu kierowanie redakcją. Dla Lata z Radiem był to ciężki okres. Słuchacze ochoczo przerzucali się na komercyjne stacje, a kojarząca się z PRL-em audycja musiała zmienić swą formę lub... zniknąć. Czejarek nie nastawiał się na długie dyrektorowanie. Pomyślałem, że to funkcja na rok, no może dwa, trzy lata[2] - zdradza. Pomylił się. Nie licząc krótkiej przerwy, z Latem z Radiem związany jest do dziś.

Na potrzeby książki, rozsypuje wór z anegdotami, składa je w krótkie rozdziały, ilustruje fotografiami i tak starannie złożoną całość przedstawia czytelnikom. Na starcie: same gwiazdy. Od Maryli Rodowicz i Krzysztofa Krawczyka, przez Czerwone Gitary i Perfect, po Ich Troje i Dodę. Jest tu miejsce dla weteranów sceny oraz tych, którzy właśnie na koncertach Lata z Radiem stawiali swoje pierwsze sceniczne kroki. Niektórzy chętnie związali się z audycją, namówienie innych do zagrania choć jednego koncertu graniczyło z cudem. O każdym Roman Czejarek ma do powiedzenia coś interesującego. Nie szczędzi ciepłych słów, choć wspomina także o słabościach, dziwactwach czy wpadkach. Organizacja tak ogromnej trasy koncertowej to spore wyzwanie. Mimo planu, nie zawsze wszystko wychodzi jak należy.

Przygód nie brakuje, o czym mógłby opowiedzieć choćby Stachursky, który na jeden z koncertów miał dotrzeć... pontonem. Niezapomniana to była podróż. Noc, zepsuty silnik, kołysanie morskich fal malowało twarze na zielono. Podobnych organizacyjnych problemów nie brakowało i podczas innych koncertów. Jak zareagować, gdy Krzysztof Krawczyk nagle oznajmia, że pod koniec występu chce zaśpiewać Barkę i Abba Ojcze? Tu Lato z Radiem, wybory Miss, Najdłuższy Jamnik, Ptak Roku i nagle pieśni kościelne[3]. Da się to pogodzić? Jak przekonać Olka Klepacza, by ugryzł się w wulgarny język? Czym zająć publikę, gdy gwiazda wieczoru już ponad godzinę spóźnia się na koncert? I jak zgotować olbrzymi gar zupy?

Lato z Radiem to nie tylko radiowa audycja i trasy koncertowe, ale także wybory miss, poszukiwanie najdłuższego jamnika, a także wspomniany największy garnek świata. Gdyby ktoś chciał podjąć wyzwanie, szef audycji zamieszcza przepis na zupę rybną. Uzbrójcie się tylko w cierpliwość, bo do ponad pięciu tysięcy litrów wody, trzeba wrzucić osiem tysięcy kostek rosołowych, a że każda jest osobno owinięta sreberkiem...

Gdzie gwiazdy, tam i fani. Zarówno Lato z Radiem, jak i jego bohaterowie mają swoich wielbicieli. Są wśród nich tacy, dla których warto moknąć w najgorszym deszczu. Koniec sierpnia. Świeradów-Zdrój. Oberwanie chmury. Maryla Rodowicz odmawia zejścia ze sceny. Skoro państwo nie odeszli, tylko zostaliście ze mną i mokniecie, to ja też zostanę, też będę mokła i śpiewała dalej![4] Cztery utwory później wysiadły bezpieczniki. Od takich wiernych fanów, dla których warto się starać, przychodzą ciepłe listy. to oni niecierpliwie czekają na kolejne audycje, konkursy i koncerty. Przysyłają zdjęcia najbardziej łaciatej krowy, wypatrują na niebie radiowego helikoptera, zgłaszają się jako posiadający najdłuższe włosy czy dysponujący werwą godną najsilniejszego Polaka. Bywają jednak słuchacze, którzy obrażeni przegraną w konkursie doszukują się przekrętów, z kulturą osobistą są na bakier, a do domu żonatego idola są w stanie przyjechać z walizką i tekstem Oto jestem, kochanie[5].

Kochane Lato z Radiem to cienie i blaski, historie znane z gazet i te, które znane są tylko nielicznym. Roman Czejarek jest świetnym gawędziarzem. Czytając książkę miałam wrażenie, że siedzę z autorem przy piwie, ze sceny kabaret OT.TO śpiewa To już lato, a dziennikarz snuje opowieści o specjalnym miejscu pod sceną dla członków fanklubu Dody, dowcipach jakie sobie nawzajem zrobili Andrzej Piaseczny i Maryla Rodowicz, czy o tym, dlaczego Tadeusz Sznuk, niegdyś radiowa gwiazda, nie ma już nic wspólnego z Polskim Radiem.

Gawędziarski ton, ogrom pozytywnej energii, humor, ciepło, a przy tym niepomijanie także tych mniej pozytywnych stron z życia radiowca i organizatora rozmaitych akcji, składają się na przesympatyczną opowieść o audycji-legendzie i współtworzących ją ludziach. Na półmetku wakacji Kochane Lato z Radiem pomoże przeżyć i upały, i letnie ulewy.