John Hart "Ostatnie dziecko" Ciemność toczy ludzkie serce niczym rak

John Hart
Ostatnie dziecko
Wyd. Sonia Draga
2013
448 stron

Podobno nieszczęścia chodzą parami, a jak się wali, to wszystko na raz i z łoskotem. Zahartowany przez życie dorosły nieraz ugnie się pod natłokiem plag i klątw, a co dopiero dziecko, trzynastoletni, rezolutny chłopiec o wyglądzie dziesięciolatka, który powinien biegać z mapą i szukać skarbów, a nie swej zaginionej siostry.

Johnny Merrimon, bohater Ostatniego dziecka Johna Harta, pamięta jeszcze dawne czasy, szczęśliwych rodziców, dom o murowanych ścianach i podwórzu, na którym znajdowało się coś więcej niż goła ziemia i kępki chwastów[1]. I siostrę, ukochaną bliźniaczkę. Mieli takie same włosy i twarze, śmiali się tak samo. Już z odległości kilku metrów trudno było ich odróżnić. Mieli taką samą postawę, chodzili tak samo. W większości poranków budzili się o tej samej porze, nawet gdy spali w osobnych pokojach[2]. Podobno, jak byli mali, mieli swój sekretny język. Johnny nie przypomina sobie tego, jak to było, ale wciąż ma w pamięci to niezwykłe uczucie, że przez większość swego życia nigdy nie był sam, że doświadczał tego szczególnego poczucia przynależności, które tylko oni dwoje potrafili pojąć[3].

Nagle Alyssa znika, a szczęście odwraca się na pięcie i znika wraz z nią. Ojciec, który tamtego dnia nie przyjechał po córkę, ulotnił się dwa tygodnie później. Zbyt wiele bólu. Zbyt wiele wyrzutów sumienia[4]. Nie potrafił zapomnieć tego, że zawiódł bliskich. Nie zniósł oskarżeń żony, smutku syna. Zostawił pogrążoną w rozpaczy rodzinę. Jednego dnia był, drugiego już nie.

Po jego odejściu, koło Katherine zaczął się kręcić Ken, bogaty przedsiębiorca w godzinach pracy, tyran po godzinach, od którego matka Johnny'ego szybko się uzależniła. I nie tylko od niego, bo apteczka pełna jest otumaniających leków, w barku nie brak uśmierzających ból dżinów w butelkach. Ken rozkazuje, Katherine pokornie wszystko znosi, a chłopiec w tym czasie, wyposażony w notatnik i mapę ewidencji gruntów, przeczesuje okolicę w poszukiwaniu śladów siostry.

Całą tę sytuację obserwuje detektyw Hunt, któremu zniknięcie Alyssy nie daje spokoju. Żal mu bystrego chłopca i jego matki. Oboje nie zasłużyli na swój los. Problem w tym, że ustalenie co stało się z dziewczynką, nie jest łatwe. Jedyny świadek porwania nie widział zbyt wiele, a po upływie roku szansa na znalezienie żywego dziecka, jest minimalna. Johnny myśli inaczej i chwyta się wszystkich sposobów. Węszy, notuje, wypytuje, przypatruje się uważnie ludziom. Wciąż wierzy, że siostra żyje i ta wiara napędza go do działania. Jest skłonny chwytać się nawet magii ukrytej w pradawnych wierzeniach, jeśli miałaby mu ona zwrócić Alyssę. Orle pióra, grzechotki grzechotników, czaszki miedzianki. Gdy zawiodą tradycyjne metody, a modlitwy trafiają w próżnię, trzeba sobie radzić bardziej niekonwencjonalnie.

John Hart Ostatnie dziecko - książka, która wciąga i porusza. Trudno przejść obojętnie wobec historii, w której brat z taką wytrwałością szuka swej zaginionej siostry. Johnny to jeden z tych bohaterów, za których powodzenie ściska się kciuki z całych sił. Niech mu się już uda, niech w końcu będzie dobrze, niech ją znajdzie, żeby mogli się bawić i kłócić, szturchać i pocieszać, ścigać na rowerach, ganiać po trawnikach, śmiać się razem i smucić, wspierać bez względu na wszystko i cieszyć się swoją obecnością. Niech w końcu trafi na jakiś ślad - myślę przewracając kolejne kartki. A tam, nowe postaci, nowe wątki, nowe niebezpieczeństwa. Johnny dociera w coraz bardziej niepokojące miejsca, atmosfera się zagęszcza, a całość przestaje przypominać niewinną "zabawę" w detektywa. 

Co stało się tamtego dnia? Ktoś musiał coś wiedzieć, coś słyszeć. Wszak chodzi o dziewczynkę, która nie mogła rozpłynąć się w powietrzu. Przecież dziecko nie może tak zwyczajnie zapaść się pod ziemią... - głosi napis na okładce, a jednak po Alyssie nie ma śladu, więc jak to jest? Można czy nie można?

Serce pęka, gdy obserwuje się zmagania małego bohatera. Nie tak powinno wyglądać jego dzieciństwo, nie z takimi wspomnieniami powinno się wkraczać w dorosłość. Ostatnie dziecko kryje w sobie mroczne tajemnice. Ta ponura historia przez cały czas trzyma w napięciu, a losy bohaterów nie pozostawiają obojętnym. Postacie są niejednoznaczne, obarczone ładunkiem często niełatwych wspomnień i przeżyć. Wzbudzają różne uczucia. Zamieszkiwane przez nich miasteczko należy do tych, w których pozornie ludzie się znają, ale tak naprawdę, wielu z nich ma swoje sekrety, często wstydliwe lub niebezpieczne. Prowadzone poszukiwania niejednemu mogą nadepnąć na odcisk. Johnny momentami wydawał mi się zbyt dojrzały jak na swój wiek, niektóre jego wypowiedzi bardziej pasowały do dorosłej osoby, ale być może dramat, jaki przeżywa, stał się kursem szybkiego dojrzewania. Najbardziej polubiłam przyjaciela Johnny'ego - Jacka i Leviego Freemantle, dziwnie się zachowującego olbrzymiego mężczyzny. Obaj nie mają łatwego życia. Są jak psiaki, które chce się mocno przytulić, gdy widać, że jest im źle i choć nie są pozbawieni wad, wzbudzają ciepłe uczucia.

John Hart stworzył fabułę, która zaskakuje. Nie udało mi się rozwiązać zagadki, choć miałam wiele hipotez i każda kolejna wydawała mi się tą właściwą. Autorowi udało się wywieść mnie w pole, podrzucając mi błędne tropy i kierując moją uwagę na niewłaściwie osoby. Ostatnie dziecko zawiera w sobie te wszystkie elementy, które potrzebne są, by utrzymać uwagę widza do ostatniej strony. Mamy tu ciekawą i poruszającą historię, interesujących bohaterów, zmieniające punkt widzenia zwroty akcji. Sama akcja przenosi się niekiedy w odludne, tajemnicze miejsca, a nieliczne, choć znaczące, nawiązania do dawnych rytuałów, dodatkowo tę tajemniczość podsycają. Temu wszystkiemu towarzyszy nastrój niepokoju i ogromne emocje, bo któż z nas pozostanie obojętny na nieszczęścia spadające na dzieci?

Czy warto tę książkę przeczytać? Bez wątpienia tak. To nie tylko wciągający thriller, ale także poruszająca historia chłopca, który zrobi wszystko, by odnaleźć zaginioną siostrę.

***

Książkę polecam

miłośnikom thrillerów

poszukującym emocjonalnych lektur

wielbicielom miasteczek pełnych tajemnic

lubiącym zwroty akcji i mylne tropy

zainteresowanym historiami z dziecięcymi bohaterami

***

[1] John Hart, Ostatnie dziecko, przeł. Radosław Madejski, Wyd. Sonia Draga, 2013, s. 18.

[2] Tamże, s. 19.

[3] Tamże.

[4] Tamże, s. 22.

***

Zobacz także

Joanna Opiat-Bojarska Gdzie jesteś, Leno?

Petra Hammesfahr Matka